Η Ελλάδα είναι μεγάλη χώρα με μικρούς πολιτικούς

Την έχουμε ζήσει στα μιούζικαλ, τότε που ο ελληνικός κινηματογράφος μεσουρανούσε. Και ήταν ψυχαγωγία. Ήταν τότε είδωλο του σεξ και πολλοί νέοι την είχαν ονειρευθεί… Ίσως κάποιοι να τη θαύμαζαν μόνο γι’ αυτό που φαινόταν… Όμως υπάρχει και η άλλη Μάρθα Καραγιάννη. Με θέσεις, αξίες, κρίση πολύ πιο σωστές και σοφές από τους πολιτικούς μας και όλους τους αμπελοφιλόσοφους και λαϊκίζοντες. Με πρώτους εμάς τους δημοσιογράφους.

Με τρόπο καυστικό, λέει τα σύκα σύκα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε στον πρωθυπουργό. Γιατί εκεί απευθύνεται το… καρφί, όταν στην ερώτηση πώς θα πάμε μπροστά, λέει: «Ο πρωθυπουργός που θα πει θα κάνω αυτά κι αυτά κι ας μην ξαναβγώ ποτέ, αυτός είναι που θα αφήσει έργο».

Κι αυτή είναι η απλή αλήθεια, που εκεί στα Μέγαρα κάνουν πως δεν ξέρουν και την ξεπερνούν για χάρη της ψήφου.

Πικρή η διαπίστωσή της:
– Η Ελλάδα είναι μεγάλη χώρα με μικρούς πολιτικούς…
– Το επίπεδο των δημοσιογράφων φταίει για το επίπεδο της τηλεόρασης. Μιλάμε για τηλε-ύπνωση.
– Υπάρχουν κλίκες και παρέες στον καλλιτεχνικό χώρο.
– Και θυμίζει: «Δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας, όλα μάταια είναι…». Προς τι λοιπόν η απληστία του χρήματος; Το σημαντικό είναι να έχεις τύχη.

Απολαύστε τη Μάρθα Καραγιάννη σε έναν άλλο ρόλο από εκείνον που γνωρίσατε στα νιάτα σας…

// Επιστρέφετε με μια ταινία την οποία υπογράφει η Ελένη Ράντου και για την οποία ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης σε μια κριτική του έγραψε ότι αν ζούσε ο Φίνος θα έβαζε την υπογραφή του. Υποδύεστε μια γιαγιά και όλοι οι κριτικοί σας βγάζουν το καπέλο, που εσείς, η πιο θελκτική εικόνα του ελληνικού κινηματογράφου, αποφασίσατε να τσαλακωθείτε…
«Τα χρόνια περνάνε για όλον τον κόσμο. Τη σέξι, την τσαχπίνα αυτή, την έκανα και μου άρεσε πολύ, άρεσε και στο κοινό, αλλά τώρα πια δεν μπορώ να την κάνω. Αυτό μας τελείωσε. Έχει δίκιο ο Ιάσονας σ’ αυτό που γράφει, γι’ αυτό και εγώ είπα ναι στο σινεμά μετά από τόσα χρόνια. Γιατί στο σενάριο της Ελένης καταλαβαίνεις επιτέλους τι σου γίνεται, και ως ηθοποιός και ως θεατής. Κακά τα ψέματα, στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση άνθισε ο κινηματογράφος στον οποίο φοβόσουν να πεις ότι δεν κατάλαβες ποια ήταν η αρχή, η μέση και το τέλος…».

// «Πεθαίνω για εσένα» είναι ο τίτλος της ταινίας… Εσείς για ποιον θα πεθαίνατε;
«Κοιτάξτε, το “Πεθαίνω για εσένα” είναι πολύ βαριά φράση, είναι πολύ ωραία όταν την ακούς, αλλά εγώ είμαι υπέρ της ζωής. Και ξέρετε κάτι; Στη ζωή δεν έχει σημασία για ποιον πεθαίνεις αλλά για ποιον ζεις!».

// Γιατί τον έρωτα και τον ρομαντισμό τον έχουμε βάλει πιο πίσω στις ημέρες μας; Η ύλη πια καλύπτει όλες μας τις ανάγκες;
«Εγώ πιστεύω στον έρωτα! Μπορεί να απέχω λόγω ηλικίας -είμαι 69 χρόνων πια-, αλλά αυτό δεν έχει σημασία… Μπορεί να σου φαίνομαι ζωηρή, γι’ αυτό μου λες ότι δεν είμαι μεγάλη! Και αυτό κάτι σημαίνει. Δεν είναι η ηλικία, είναι το ταμπεραμέντο! Και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός, είχα πάντα ένα φορτσάρισμα».

// Έχει χρόνο ο σύγχρονος άνθρωπος να ερωτευτεί ή όλες τις δυνάμεις του τις σπαταλά στο κυνήγι του χρήματος;
«Χαμένος κόπος! Το να σπαταλάς τη ζωή σου -γιατί το ρήμα είναι αυτό ακριβώς- για το χρήμα είναι χαμένος κόπος! Δεν σου λέω να μην έχεις να φας ή να πληρώσεις το ενοίκιό σου, αλλά να δουλεύεις για να πάρεις Πόρσε τζιπ και να αγχώνεσαι επειδή δεν μπορείς να το αποκτήσεις, δεν ξέρεις για ποιο λόγο ζεις. Τα λεφτά -και όσοι είναι μεγαλύτεροι θα με καταλάβουν- από κάποια στιγμή και πέρα δεν κάνουν τη διαφορά. Ίδια σου φαίνονται. Οι ανάγκες αλλάζουν, οι φίρμες αλλάζουν. Τι να οδηγώ Σμαρτάκι, τι να οδηγώ Μερσεντές. Πέρασαν χρήματα από τη ζωή μου, αλλά ποτέ μου, ποτέ μου δεν κοίταξα τι μάρκα αμάξι πρέπει να έχω. Τώρα κάθε οικογένεια έχει από τρία αμάξια… Παλιά, που δεν είχαμε, δεν πηγαίναμε στις δουλειές μας με τη συγκοινωνία; Λοιπόν, μην ακούω συνέχεια ότι τα φέρνουμε δύσκολα. Ας περιορίσουμε τα κινητά μας τηλέφωνα και όλα τα περιττά έξοδα που μας φόρεσαν… Για εμένα φτάνει να περνάω καλά αξιοπρεπώς και να λέω και δόξα τω Θεώ! Υπήρχαν γενιές στην Ελλάδα που δεν είχαν να φάνε. Και υπάρχουν χώρες στον κόσμο σήμερα που το νερό δεν είναι δεδομένο και μου λέτε για τα αυτοκίνητα; Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Δεν με ενδιαφέρει να ξιπάζομαι για τίποτα. Ούτε για τα παλάτια ούτε για τις λιμουζίνες!».

// Ποια είναι η ευτυχία για εσάς;
«Δύσκολο πράγμα η ευτυχία. Κομμάτια ευτυχίας ζει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Μπορώ ωστόσο να σας πω μια συνταγή για την ευτυχία… Η ευτυχία είναι η αφαίρεση! Όταν αρχίζουμε να αφαιρούμε πράγματα από τη ζωή μας, τότε θα γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Τα θέλω μας μας καταδυναστεύουν. Και στα τρελά τα νιάτα μας τα θέλω δικαιολογούνται, αλλά όταν ένας άνθρωπος πάνω από τα πενήντα, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει μια εμπειρία ζωής, ασχολείται με τα πλούτη και την απληστία, τότε είναι άξιος της μοίρας του. Όλα μάταια είναι! Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας. Σε μικρή ηλικία το να νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου το δέχομαι, σε μεγαλύτερη ηλικία αυτό είναι βλακεία… Ξέρετε τι έχει σημασία και τι θα μείνει στο τέλος για όσους συνεχίζουν να μας θυμούνται όταν θα φύγουμε; Η αξία μας ως άνθρωποι και ως επαγγελματίες. Η αξία στο χαρακτήρα και η αξία στη δουλειά κάνουν τους άλλους να υποκλίνονται».

// Αυτό το έχετε καταφέρει. Ποιος Έλληνας δεν ξέρει τη Μάρθα Καραγιάννη; Το θέμα είναι στο τώρα, γιατί έχετε αποτραβηχτεί, γιατί δεν σας βλέπουμε στην τηλεόραση;
«Στην τηλεόραση; Στις σαχλαμάρες τις μεσημεριανές; Στις εκπομπές που τις βλέπουμε για να γελάμε ή όταν βαριόμαστε; Αλήθεια, κάτι άλλο δεν έχει αυτή η ελληνική τηλεόραση για να επωφεληθούμε; Πού είναι οι συγγραφείς, βρε αδερφέ, να μας προτείνουν ένα βιβλίο, πού είναι οι γιατροί να μας συμβουλέψουν για τα καθημερινά, πού είναι οι οικονομολόγοι, πού είναι οι ζωγράφοι, οι κληρικοί, οι επιστήμονες; Το μοναδικό που τους απασχολεί είναι το βρακί της Μπεζεντάκου; Αυτό με ωφελεί; Τι μ’ αφορά, τι μ’ ενδιαφέρει; Το έμαθα μια, το έμαθα δυο, το έμαθα τρεις… Πλέον το χοντρύναμε το πράγμα!».

// Τι φταίει για το επίπεδο της τηλεόρασης;
«Θέλετε να ακούσετε την αλήθεια; Το επίπεδο των δημοσιογράφων. Ποιοι είναι αυτοί που στελεχώνουν τις εκπομπές; Τι σπουδές έχουν κάνει αυτοί που κάθονται στα πάνελ; Ο τηλεθεατής δεν είναι κουτός, είναι ξύπνιος. Καταλαβαίνει την ανεπάρκεια των παρουσιαστών και από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν και από τα θέματα που αναλύουν και από τις ερωτήσεις που κάνουν. Φτιάχνουν τρία θέματα την ημέρα, τα παρουσιάζουν εντυπωσιακά, τα γυροφέρνουν για ώρες, μέχρι να τα αποκαλύψουν, τα καθυστερούν, τα κόβουν κομματάκια, μοιράζουν ρόλους την ώρα που τα σχολιάζουν, για να φάνε το τρίωρό τους. Φτηνά θέματα από ανεπαρκείς δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν είναι ικανοί να πάρουν ένα συγγραφέα, ένα θεατράνθρωπο, να του κάνουν δυο ερωτήσεις της προκοπής. Μιλάμε για τηλε-ύπνωση! Δεν έχω κανένα λόγο να βγω στην τηλεόραση, ούτε καλλιτεχνικό ούτε οικονομικό».

// Ποια εκπομπή σας αρέσει;
«Βλέπω την εκπομπή “Στα άκρα” με τη Βίκυ Φλέσσα. Η κοπέλα έχει σπουδάσει φιλολογία και όποιον καλεί -αστρονόμος είναι αυτός, η ποιήτρια Κική Δημουλά είναι αυτή, καθηγητής πανεπιστημίου να είναι;- έχει διαβάσει τα πάντα για αυτόν. Αυτή, ναι, είναι αξιόλογη, γιατί είναι διαβασμένη και μιλάει ωραία ελληνικά. Θα μου πείτε για τους πανελίστες, οι οποίοι θα έχουν βγάλει με το ζόρι ένα Λύκειο; Ποιος να διορθώσει ποιον; Ο πανελίστας τον καλεσμένο; Δείτε τους καλεσμένους τους και θα καταλάβετε. Μ’ αρέσει πολύ και η Πόπη Τσαπανίδου το μεσημέρι στην ΕΡΤ».

// Ειδήσεις βλέπετε;
«Είμαι ειδησάκιας, τρελαίνομαι. Βλέπω τον ΣΚΑΪ, το κανάλι μου. Έχει τόσες ειδήσεις από όλο τον κόσμο. Δεν μπορώ τα δελτία που πιάνουν όλα και όλα δυο θέματα και τους αλλάζουν τα φώτα. Που οι δημοσιογράφοι θυμώνουν ψεύτικα και αρχίζουν τις ειρωνείες με τους πολιτικούς, τα νεύρα και τις κόντρες. Αυτές δεν είναι ειδήσεις, αυτό είναι σόου!».

// Σήμερα, γιατί δεν υπάρχει ένας Φίνος, ένας Δαλιανίδης, μια Αλίκη, μια Τζένη, ένας Κούρκουλος;
«Γιατί αυτά τα ονόματα τα έκανε ο κινηματογράφος. Αφού δεν υπάρχει κινηματογράφος, δεν υπάρχει και αυτό. Οι περισσότερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια είναι ανόητες. Πραγματικά, τι θέλει να πει ο σεναριογράφος; Αυτό δεν είναι κουλτουριάρικο, αυτή είναι κακώς εννοούμενη κουλτούρα. Το να καταλάβουν το τι θέλουν να πουν αυτοί και οι δυο φίλοι τους και να βλέπουμε δέκα λεπτά το ίδιο πλάνο, αυτό τι είναι; Το να παίρνουν ένα θεατρικό έργο και να του αλλάζουν τα φώτα αυτό είναι τέχνη; Με πηγαίνει ο Δαλιανίδης σε κάτι τραγικά πράγματα, γιατί ακόμη ψάχνει νέα ταλέντα και ντρέπομαι να φύγω από το θέατρο».

// Τι σχέση έχετε με το σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη; Είναι ο μέντορας σας;
«Είναι σχέση ζωής. Τον ξέρω από 17 ετών. Εγώ 17 ετών ξεκίνησα τον κινηματογράφο, παιδί δηλαδή, και παιδί τον τελείωσα, στα 33. Ξεκίνησα στον κινηματογράφο από μικρούς ρόλους. Δεν έγινα πρωταγωνίστρια με το καλημέρα σας. Όταν έχεις ταλέντο και είσαι καλός στη δουλειά σου, θα γίνεις γνωστός. Αυτό έρχεται από μόνο του. Με το να το βιάσεις και να μην αξίζεις, ξέρεις πόσους θα απογοητεύσεις γύρω σου;».

// Από όλες τις ταινίες σας ποιες ξεχωρίζετε;
«Τα μιούζικαλ! Τα δούλεψα πάρα πολύ σκληρά».

// Δόξα, φήμη… αυτά τα χαρήκατε. Γίνατε όμως δέσμια της επιτυχίας σας;
«Όχι, εγώ δεν ήμουν σαν τη Βουγιουκλάκη. Είχα χρόνο για όλα. Για τα νιάτα μου, για τους έρωτές μου, για τα ταξίδια μου, για τους φίλους μου. Η Αλίκη ήταν η μοναδική που δούλεψε πάρα πολύ την καριέρα της. Τα πάντα που έκανε ήταν μελετημένα. Γι’ αυτό και στην Αλίκη πρέπει να φερόμαστε με σεβασμό, γιατί αφιερώθηκε στην καριέρα της. Δεν θα το κρίνω, αν έκανε λάθος ή σωστά, αλλά δούλεψε πάρα πολύ το μύθο της. Εμένα η καριέρα και το να γίνω σταρ δεν με ενδιέφερε καθόλου».

// Τόσες γενιές μεγάλωσαν μαζί σας. Σύμβολο θηλυκότητας… Αλήθεια, είχατε συνειδητοποιήσει την ομορφιά σας;
«Όχι, μετά το κατάλαβα. Ήμουν αλλού, αυτό δεν μ’ απασχολούσε. Το ήξερα ότι άρεσα, μέχρι εκεί. Δεν το εκμεταλλεύτηκα. Αν το είχα καταλάβει, μπορεί και να είχα χάσει τη ζωή μου και εγώ δεν ήθελα να τη χάσω…».

// Το ότι δεν αποκτήσατε οικογένεια ήταν θέμα επιλογής, τύχης;
«Τύχης! Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τύχη. Γιατί και στον Τιτανικό οι επιβάτες είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν!».

// Πώς δέχεστε τόσα χρόνια την αγάπη του κοινού;
«Είναι πολύ γλυκό το χειροκρότημα, πάρα πολύ γλυκό να σου λένε “μπράβο, γι’ αυτό που μας δώσατε”. Χαίρομαι όταν το ακούω».

// Γιατί η Μάρθα Καραγιάννη δεν παίζει στο Εθνικό Θέατρο;
«Δεν της το ζήτησαν. Το Εθνικό Θέατρο έχει το δικό του μύθο. Κάθε φορά επιλέγει ηθοποιό ανάλογα με το ρόλο».

// Και δεν υπάρχει ρόλος για εσάς; Τι θέλετε να μου πείτε;
«Επί ΠΑΣΟΚ πέρασε όλο το ελληνικό θέατρο από την Επίδαυρο. Ε, δεν ήταν όλοι για την Επίδαυρο, ούτε όλοι για το Εθνικό Θέατρο».

// Δηλαδή υπάρχουν κλίκες;
«Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν παρέες. Ακόμη και ο Μινωτής είχε το δικό του κύκλο. Είναι λάθος όμως η τέχνη να μη στηρίζεται στην αξία. Και εγώ πιο νέα έλεγα “είμαι καλή, θα με πάρουν”. Δεν πίστευα στις εξυπηρετήσεις. Έκανα λάθος. Με την πείρα έμαθα».

// Δεν είχατε όμως πρόταση και από το Φεστιβάλ Αθηνών;
«Ναι, έτσι είναι. Ο κ. Λούκος ωστόσο κάνει καλή δουλειά. Κάνει όμως ένα λάθος. Το να φέρεις δυο-τρεις αξιόλογους ηθοποιούς ή σκηνοθέτες από το εξωτερικό καλά είναι. Το να το κάνεις σύστημα είναι προβληματικό».

// Υπάρχουν χρήματα στο χώρο; Οι τραγουδιστές βγάζουν αρκετά, οι ηθοποιοί;
«Μην τα πιστεύεις τα πολλά λεφτά και όσα γράφονται. Ντόρος γίνεται γύρω από το όνομά τους».

// Με τις δημόσιες σχέσεις ένας ηθοποιός έχει διάρκεια;
«Οι δημόσιες σχέσεις καλές είναι, αλλά να μην το παρακάνουμε. Όταν ένας καλλιτέχνης δημοσιοποιεί αυτό που κάνει, μια-δυο-τρεις φορές θα τον βοηθήσει. Όταν αυτό το κάνει 27 φορές, ο κόσμος θα το φτύσει».

// Τις κακές κριτικές πώς τις αντιμετωπίζετε;
«Έχω ένα καλό. Δεν με ενδιαφέρουν οι κακές κριτικές. Λόγω τιμής. Ό,τι και αν μου γράψεις, το έχω ξεχάσει. Έχω βρει χίλιους λόγους να σε δικαιολογήσω. Τώρα στα γεράματα δεν θα σε συγχωρήσω;».

// Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο;
«Τίποτα. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, ό,τι και να του πεις εσύ, και χάλια να είναι αυτός, θα βγει στο σανίδι. Το θέατρο είναι τρέλα!».

// Τι θα θέλατε ν’ αλλάξετε στη χώρα μας; Ποια είναι η προτεραιότητα;
«Γιατί μια αλλαγή θέλει; Πολλές χρειάζεται! Στην Ελλάδα δεν ξέρω πια ποιος λέει ψέματα και ποιος αλήθεια. Έχω μπερδευτεί. Ούτε με τους αναρχικούς είμαι, ούτε με τους αστυνομικούς, ούτε με τους μεγαλοκαρχαρίες, ούτε με τους συνδικαλιστές… Οι αντιδράσεις των νέων μέχρι ενός σημείου ήταν δικαιολογημένες, από εκεί και πέρα το ξήλωσαν το πουλόβερ, με τις καταστροφές. Τι τρέλα μας έχει πιάσει; Και να φύγει ο Καραμανλής και να ‘ρθει το ΠΑΣΟΚ, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως, γιατί τα πράγματα είναι σε μεγάλο βαθμό χαλασμένα. Πώς θα ξεχαλάσουν;».

// Ποιες είναι οι αξίες του νεοέλληνα;
«Να βγάζει εκατομμύρια χωρίς να δουλεύει!».

// Πώς θα πάμε μπροστά;
«Όποιος πρωθυπουργός πάρει το πολιτικό κόστος και πει “θα βγω μόνο για μια τετραετία, αλλά θα κάνω αυτά που πρέπει”, τότε κάτι θα αλλάξει. Ο πρωθυπουργός που θα πει “θα κάνω αυτά και αυτά, και ας μην ξαναβγώ ποτέ”, αυτός είναι που θα αφήσει έργο. Ποιος όμως αγαπά πραγματικά τον τόπο πιο πολύ από την καρέκλα του;».

// Την αγαπάτε τη χώρα μας;
«Πολύ! Η Ελλάδα είναι μεγάλη χώρα με μικρούς πολιτικούς! Έχουμε μια αξιόλογη χώρα, αλλά με μικρούς πολιτικούς που δεν σκέφτονται το συμφέρον του τόπου, αλλά τα λεφτά και τη δική τους δόξα. Εγώ ντρέπομαι από την ξιπασιά των πολιτικών. Τους βλέπεις να κλέβουν το Δημόσιο και να γελάνε. Αν όμως ο κλέφτης ήξερε ότι θα τιμωρηθεί, ότι θα τον έβαζαν μέσα, ότι θα τον αποκλείσουν από παντού και από πάντα, τότε θα γέλαγε;».