ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ: ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ…
Πραγματική απόγνωση προκαλούν τα αποτελέσματα των εκλογών στο Ισραήλ, σε όσους τουλάχιστον πίστευαν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα μπορούσε να έχει τη δική του συμβολή στην τύχη του Παλαιστινιακού ζητήματος και της σταθερότητας στην περιοχή. Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Καντίμα που ίδρυσε προ τριετίας ο Αριέλ Σαρόν, ο «χασάπης της Βηρυτού», όπως συνήθως αποκαλείται λόγω της ευθύνης που είχε για τη σφαγή του 1982 στον Λίβανο. Το Καντίμα, του οποίου πλέον ηγείται η μέχρι πρόσφατα υπουργός Εξωτερικών, Τζίπι Λίβνι, κέρδισε 28 έδρες.
Το γεγονός όμως ότι το ακροδεξιό, υπό την ηγεσία του Βενιαμίν Νετανιάχου, Λικούντ κέρδισε 27 έδρες δεν άφησε κανένα περιθώριο στη Τζίπι Λίβνι να θριαμβολογήσει για την επιτυχία της, που αποδεικνύεται τελικά αμφιλεγόμενη. Μπορεί ωστόσο να επαίρεται για το ότι η τακτική της οξύτητας απέδωσε. Η επιλογή της εισβολής στη Γάζα τη βοήθησε να βελτιώσει την επιρροή της στο εκλογικό σώμα σε σχέση με τα ποσοστά που της έδιναν οι δημοσκοπήσεις το προηγούμενο διάστημα.
Δεν συνέβη το ίδιο ωστόσο με τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, Εχούντ Μπάρακ, που είναι ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, καθώς το κόμμα του βρέθηκε στην τέταρτη θέση, κερδίζοντας 13 έδρες από 19 που είχε ως τώρα. Η ήττα του συνιστά ιδιαίτερο πολιτικό γεγονός αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι από τους κόλπους του Εργατικού Κόμματος εκλεγόταν ο πρωθυπουργός για περισσότερα από 30 συναπτά έτη από την ημέρα ίδρυσης του ισραηλινού κράτους. Για την ακρίβεια, ήταν ζωντανό το κοινοτιστικό, σοσιαλιστικό κατά πολλούς, παράδειγμα των κιμπούτς. Η κατρακύλα των Εργατικών στην τέταρτη θέση συμπίπτει με την οριστική χρεοκοπία των συνεργατικών πειραμάτων και την επικράτηση στο εσωτερικό του Ισραήλ, με την ευθύνη και των Εργατικών, ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού, που κορυφωνόταν παράλληλα με την επιθετική πολιτική του εβραϊκού κράτους εναντίον των Παλαιστινίων.
Μεγάλος κερδισμένος των εκλογών ήταν ο Αβιγκτόρ Λίμπερμαν, ηγέτης του ακροδεξιού ρατσιστικού κόμματος «Ισραήλ το σπίτι μας», που κέρδισε 15 έδρες και αναγορεύεται σε ρυθμιστή της κυβέρνησης συμμαχίας και του συνδυασμού που θα προκύψει το επόμενο διάστημα, όσο θα διαρκεί η διερεύνηση των εντολών σχηματισμού κυβέρνησης του Προέδρου Σιμόν Πέρες. Η επιρροή του ρωσικής καταγωγής Λίμπερμαν, που στα νιάτα του δούλευε μπράβος σε νυχτομάγαζα, εκτοξεύτηκε στα ουράνια με αφορμή τις υστερικές κραυγές του κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου των 22 ημερών εναντίον των αραβικής καταγωγής πολιτών του Ισραήλ, που αποτελούν το 15% – 20% του συνόλου, από τους οποίους ζήτησε να καταδικάσουν τη Χαμάς αν θέλουν να διατηρήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα. «Διαφορετικά, απέλαση», υποστήριζε σε ένα συνεχές κρεσέντο προκλήσεων από το οποίο δεν γλίτωσε ούτε και ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, Χόσνι Μουμπάρακ, τον οποίο δημόσια έστειλε στον… διάολο!
Ακροδεξιά στροφή
Συνολικά από τα 33 κόμματα που συμμετείχαν στις εκλογές τα κόμματα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς μαζί με τα υπερορθόδοξα κέρδισαν 93 έδρες από τις 120 έδρες της Κνεσέτ, εκ των οποίων το κόμμα Καντίμα 28, Λικούντ 27, Ισραήλ το Σπίτι μας 15, Σας 11, Τορά 5, Εθνική Ένωση 4 και Εβραϊκό Σπίτι 3.
Το υπόλοιπο φάσμα κέρδισε συνολικά 27 έδρες, από τις οποίες το Εργατικό Κόμμα, που τοποθετείται στο κέντρο, κέρδισε 13, το Μερέτζ 3 και τα αραβικά κόμματα -τη λειτουργία των οποίων απαγόρευσε προεκλογικά η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή, απόφαση που αναιρέθηκε στη συνέχεια από το ανώτατο δικαστήριο- μόνο 11 έδρες.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει μια συνολική μετατόπιση του εκλογικού σώματος και του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά που χωρίς κίνδυνο μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα επιτείνεται όσο θα μένει άλυτο το Παλαιστινιακό.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και το αριστερό μέχρι πρότινος κόμμα Μερέτζ, που ανέκαθεν υποστήριζε τη φιλία μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων, αυτήν τη φορά τάχθηκε υπέρ της επίθεσης στη Γάζα, αποδίδοντας όλη την ευθύνη στη Χαμάς και χωρίς να λέει λέξη για το απάνθρωπο εμπάργκο που επιβλήθηκε πριν από τρία χρόνια στο ενάμισι εκατομμύριο κατοίκων της Γάζας. «Αν το Ισραήλ δέχεται επίθεση από μια περιοχή που έχει πλήρως εγκαταλειφθεί, είναι δικαιολογημένο για μας να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας», δήλωνε πρόσφατα δημοσίως ο πρόεδρός του, Χεμ Ορόν.
Σε αυτό το πλαίσιο οι θέσεις του Βενιαμίν Νετανιάχου, που συνοψίζονται σε ένα τεράστιο «όχι», που αφορά τη διακοπή της επέκτασης των εβραϊκών οικισμών στη Δυτική Όχθη, την παράδοση των Υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία, από την οποία παρανόμως αποσπάστηκαν με τον πόλεμο του 1967, ακόμη και στη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, δεν συνιστούν μια ακραία θέση αλλά τον πολιτικό άξονα γύρω από τον οποίο κατά βάση περιστρέφεται ο πολιτικός κόσμος του Ισραήλ και η ίδια η κοινωνία.
Στις ελληνικές καλένδες το Παλαιστινιακό
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το εκλογικό αποτέλεσμα συνιστά ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα που δεν εγγυάται καμιά λύση για το Παλαιστινιακό, στον βαθμό τουλάχιστον που η ισραηλινή ηγεσία δρα αυτοβούλως. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι μέχρι τώρα ηγέτες του Ισραήλ -Εχούντ Ολμέρτ, Τζίπι Λίβνι και Εχούντ Μπάρακ, εκ μέρους των κομμάτων Καντίμα και Εργατικό- αυτοί δηλαδή που ευθύνονται για την κτηνώδη σφαγή της Γάζας εμφανίζονται να τάσσονται υπέρ του παλαιστινιακού κράτους σε επίπεδο λόγων.
Κι έτσι συνομιλούσαν με την ηγεσία του Μαχμούντ Αμπάς και φέρονταν διατεθειμένοι να προβούν στις αναγκαίες υποχωρήσεις, όπως συνέβη πέρυσι που δέχτηκαν την αποχώρηση του Λίμπερμαν από την κυβέρνηση λόγω της διαφωνίας του με τα συμπεράσματα της συνόδου στην Ανάπολι. Στην πράξη βέβαια υπονόμευαν σχεδιασμένα και μεθοδικά κάθε προσπάθεια δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους: Συνέχισαν την οικοδόμηση του Τείχους του Αίσχους, χρηματοδοτούσαν την επέκταση των εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Όχθη, διέταζαν τη δημιουργία επιπλέον σημείων ελέγχου για να γίνεται η μετακίνηση των Παλαιστινίων αδύνατη και η καθημερινή ζωή αφόρητη, μέχρι και εγκλήματα πολέμου διέπραξαν στη Γάζα, όπως μαρτυρούν πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις και ανταποκριτές που είδαν από κοντά τη φρίκη. Οπότε μπορούμε να φανταστούμε τι θα κάνει στην πράξη ο Βενιαμίν Νετανιάχου, που ουδέποτε έκρυψε τις θέσεις του και δημόσια διακηρύσσει την ανάγκη αποδέσμευσης του Ισραήλ από τον στόχο δημιουργίας δύο κρατών με αμοιβαία αναγνωρισμένα και ασφαλή σύνορα, όπως έχει αποφασίσει ο ΟΗΕ…
Ακόμη όμως κι αν συμβεί το χειρότερο -οπότε θα επιβεβαιωθεί ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, δισεκατομμυριούχος Ρόναλντ Λόντερ (απόγονος των ιδρυτών της γνωστής φίρμας καλλυντικών) και πρέσβης των ΗΠΑ στο παρελθόν, που, σε πρόσφατη σύνοδό του, σύμφωνα με ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ», προσφώνησε τον Νετανιάχου «πρωθυπουργό», κάνοντας πολλούς να απορούν για τη σιγουριά του- ακόμη και τότε η διαιώνιση της κατοχής δεν αποτελεί μονόδρομο.
Ο ΟΗΕ και πολύ περισσότερο οι ΗΠΑ και η ΕΕ διαθέτουν πλήθος μέσων για να αναγκάσουν το Ισραήλ να συμμορφωθεί με τη διεθνή νομιμότητα και να περιθωριοποιήσουν έτσι επικίνδυνους ακροδεξιούς και τυχοδιώκτες εξτρεμιστές όπως ο Λίμπερμαν:
Από την απειλή εκδίωξής του από όσα διεθνή όργανα συμμετέχει μέχρι την επιβολή εμπορικών και οικονομικών κυρώσεων ή ακόμη και τη διακοπή της αθρόας χρηματοδότησής του από τις ΗΠΑ.
Χώρια που αν η διεθνής κοινότητα ήθελε να δείξει ότι είναι αντικειμενική και αμερόληπτη θα έπρεπε να υιοθετήσει την πρόταση του μετριοπαθούς παλαιστίνιου διαπραγματευτή Σαέμπ Ερεκάτ και να επιβάλει αμέσως εμπάργκο στο Ισραήλ, όπως ακριβώς επέβαλαν στη Χαμάς επικαλούμενοι ότι απορρίπτει τις συμφωνίες ειρήνης που έχουν υπογραφεί μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ…