Ανάγκη για έναν «δικαστηριακό Καποδίστρια»
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, έπειτα από πολλούς αγώνες, πέτυχε από το 2006 (ήμουν πρόεδρός του την περίοδο 2005-2008) να καλύπτονται με δικαστές οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις δικαστών στο Πρωτοδικείο και Εφετείο Θεσσαλονίκης (ενώ παλιότερα είχαμε αισθητά κενά), αλλά δεν φάνηκε αισθητή βελτίωση σε ό,τι αφορά την ταχύτητα απονομής Δικαιοσύνης, γιατί οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις είναι λιγότερες απʼ όσες οι ανάγκες επιβάλλουν.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι το 1997 οι οργανικές θέσεις Εφετών στο Εφετείο Θεσσαλονίκης ήταν 45 και μέχρι το 2007 έγιναν 52, κι έτσι ο αριθμός των οργανικών θέσεων αυξήθηκε κατά 15,5%. Την ίδια περίοδο όμως είχαμε θεαματική αύξηση των εκδικαζόμενων υποθέσεων κι έτσι στο Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, ενώ το 1996 είχαμε εκδίκαση 706 υποθέσεων, το 2006 είχαμε 1.509 υποθέσεις, ενώ στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων Θεσσαλονίκης είχαμε 950 υποθέσεις το 1997 και φτάσαμε σε 1.730 το 2006 (σύμφωνα με στοιχεία της υπ’ αριθμ. 14/2007 απόφασης της Ολομελείας του Εφετείου Θεσσαλονίκης).
Επομένως στη δεκαετία 1996 μέχρι 2006 αυξήθηκε ο αριθμός των οργανικών θέσεων Εφετών στο Εφετείο Θεσσαλονίκης κατά 15,5%, αλλά ο αριθμός των εκδικαζόμενων υποθέσεων αυξήθηκε κατά 113,73% στο Πενταμελές Εφετείο και κατά 82,10% στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων, ενώ έχουμε αντίστοιχα αύξηση κατά 43% στα εκδοθέντα βουλεύματα με αισθητή αύξηση και στον αριθμό των εκδικαζόμενων πολιτικών υποθέσεων. Αυτός ο ρυθμός αύξησης υποθέσεων δεν παρατηρείται σε άλλα Εφετεία, κι έτσι φτάσαμε π.χ. ο Εφέτης που υπηρετεί στο Εφετείο Θεσσαλονίκης να εκδίδει 40% περισσότερες αποφάσεις από τον συνάδελφό του που υπηρετεί στο Εφετείο Αθηνών και φυσικά να παρατηρείται στη Θεσσαλονίκη μεγαλύτερη καθυστέρηση και στον προσδιορισμό των υποθέσεων αλλά και στην έκδοση των αποφάσεων.
Γιʼ αυτό το θέμα αγωνιστήκαμε με επιμονή να πείσουμε την Πολιτεία για εφαρμογή ενός «δικαστηριακού Καποδίστρια», με την έννοια της ανακατανομής των οργανικών θέσεων δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων στα δικαστήρια της χώρας, ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε περιοχής και τον αριθμό των υποθέσεων, για να πετύχουμε τουλάχιστον απονομή Δικαιοσύνης με τους ίδιους ρυθμούς σε όλη τη χώρα. Προσωπικά, ως πρόεδρος του ΔΣΘ την τριετία 2005-2008, συζήτησα κατ’ επανάληψιν γι’ αυτό το θέμα με την ηγεσία της Δικαιοσύνης, τους υπουργούς Δικαιοσύνης και ενημέρωσα κατ’ επανάληψιν και τους βουλευτές του Ν. Θεσσαλονίκης. Είχαν υποσχεθεί κάποιας μορφής λύση εντός του 2008, αλλά το έτος τελείωσε και λύση δεν δόθηκε… Κι έτσι έχουμε ακόμη στη Θεσσαλονίκη απονομή Δικαιοσύνης με μεγάλη καθυστέρηση, που δημιουργεί εικόνα αρνησιδικίας.
Πρώτο μέλημα των εκάστοτε υπουργών Δικαιοσύνης είναι η αναζήτηση τρόπου ταχύτερης απονομής της Δικαιοσύνης χωρίς η ταχύτητα να αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας, με πενιχρά πάντοτε αποτελέσματα, γιατί δεν εξασφαλίζεται ως προαπαιτούμενο η αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή.
Νομίζω λοιπόν πως παράλληλα με τη γενικότερη αυτή προσπάθεια πρέπει να εφαρμοσθεί ένας «δικαστηριακός Καποδίστριας», με την έννοια που αναφέρω ανωτέρω, ώστε να επιτευχθεί η απονομή Δικαιοσύνης με τους ίδιους ρυθμούς σε όλη τη χώρα.