Όλα… μαύρα τα βλέπουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ

Για 1.500 απολύσεις μόνο μέσα στον Ιανουάριο του 2009 κάνουν λόγο στελέχη της ΓΣΕΕ, ενώ αναφέρεται το κλείσιμο εκατοντάδων επιχειρήσεων. Ζοφερές οι προβλέψεις και για το μέλλον των τουριστικών επαγγελμάτων καθώς προβλέπεται ότι το 30% των επιχειρήσεων που λειτουργούν στον τομέα αυτό, θα αποτελεί παρελθόν μέχρι τον Μάρτιο. Η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πετραλιά αμφισβητεί τον
αριθμό των απολύσεων, υποστηρίζοντας ότι μέχρι στιγμής οι τοποθετήσεις σε εργασία εξισορροπούν τις όποιες απολύσεις.
Στη ΓΣΕΕ -όπως και στο Παρατηρητήριο Απασχόλησης- καταγράφονται όσες απολύσεις δημοσιεύονται στον Τύπο (!), καθώς και οι σχετικές πληροφορίες που παρέχουν τα Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα της χώρας – όποια από αυτά δραστηριοποιούνται βεβαίως… Ως προς τις έμμεσες παρενέργειες (μεταβολή των εργασιακών όρων) μόνο αν και όταν τα ίδια τα θύματα απευθυνθούν στη ΓΣΕΕ, στο σωματείο τους ή στα εργατικά κέντρα καταγράφονται και γίνονται οι σχετικές ανακοινώσεις.
Με την απειλή 80.000 και περισσοτέρων απολύσεων στη χώρα μας μέσα στο 2009, εφόσον ο ρυθμός ανάπτυξης κινηθεί γύρω στο 1,5% όπως υπολογίζει το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ –
ΑΔΕΔΥ, η «παράλειψη» κάθε προετοιμασίας για «υποδοχή» έγκυρων καταγγελιών και παρακολούθησης της αναμενόμενης αύξησης της
ανεργίας χρεώνεται στο σύνολο της ηγεσίας της συνομοσπονδίας. Και αναδεικνύει συνδικαλιστικές αδυναμίες όπως είναι η απουσία συνεργασίας όλων σε μείζονα προβλήματα και κυρίως στην ανάληψη κοινών παρεμβατικών δράσεων και πρωτοβουλιών.
Η ΓΣΕΕ, ομόφωνα αυτήν τη φορά (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΠΑΜΕ – Αυτόνομη Παρέμβαση), έχει ζητήσει το πάγωμα των απολύσεων και ειδικότερα στις επιχειρήσεις που ενισχύονται ή θα ενισχυθούν οικονομικά, με βάση το κυβερνητικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Την ίδια ώρα, οι εργοδότες καταπατούν κάθε εργασιακό δικαίωμα με αφορμή και πρόσχημα την κρίση που ακόμη δεν έχει χτυπήσει τη χώρα μας.
«Θα τολμήσουν οι εργοδότες να ασκήσουν πίεση για άρση του ποσοστού των απολύσεων άνω του 2%;» ρωτήσαμε τον καθηγητή του Εργατικού Δικαίου κ. Αλέξη Μητρόπουλο.
Και ιδού η απάντησή του, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική:
«Η πίεση που ασκείται για την άρση αυτού του ορίου είναι διαχρονική. Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί η απαίτηση των εργοδοτών για αύξηση του ορίου ή και για απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων. Η κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένη να συζητήσει τις εναλλακτικές αυτές απαιτήσεις, υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων. Τα συνδικάτα και η Αριστερά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συζητούν τέτοια μέτρα, πολύ περισσότερο επειδή η κρίση απαιτεί μείζονα ρυθμιστικό ρόλο του κράτους και των κοινωνικών οργανώσεων στις αγορές και κυρίως στην αγορά εργασίας. Όταν επαπειλείται διόγκωση της ανεργίας και διεύρυνση του κοινωνικού ρήγματος, αύξηση των νεόπτωχων και των αποκλεισμένων, είναι παράλογο και καταστροφικό να δημιουργούνται νέες δεξαμενές φτώχειας».