Πού μας πάνε;

Ότι αυτό που προέχει τώρα είναι το πώς δεν θα βουλιάξουμε, γιατί τότε όλοι θα την πληρώσουμε. Και η ζωή που ζούμε σήμερα θα είναι όνειρο… Ήρθαν οι πιστολέρο να επιτείνουν την αγωνία για το αύριο. Αδίστακτοι, ωμά σου λένε θέλουμε αίμα.
Στόχος οι αστυνομικοί. Μία σφαίρα ο καθένας κοστίζει… Και μετά τι; Ευαγγελίζονται ποιο πράγμα; Τι ζητάνε; Τι θέλουν να φέρουν; Ποιους εξυπηρετεί, ποιους ευνοεί αυτό το αντάρτικο; Την Ελλάδα που θα μπει στον μαυροπίνακα και κανένας τουρίστας δεν θα ‘ρθει για να μη βρεθεί μπροστά σε Καλάσνικοφ… Τους αδύναμους, τους μη προνομιούχους, τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών; Ποια είναι η εγγύηση; (Αν είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοια…)
Το μόνο που θα πετύχουν είναι να πάμε χρόνια πίσω… Προτεκτοράτο κάποιων. Που θα κυβερνούν με μαριονέτες. Όπως το ζήσαμε. Και μετά καμιά πενηνταριά χρόνια ξαναρχίζουμε από την αρχή!
Οι συνθήκες, δυστυχώς, είναι πρόσφορες. Ανοικτοί από παντού. Με όλους να θέλουν να αρπάξουν και κάτι. Η Κύπρος σε κρίσιμες στιγμές. Με την Τουρκία να έχει ξετυλίξει τις ορέξεις της παντού. Τα Σκόπια να θέλουν την Ιστορία μας, με δικούς μας να στηρίζουν την οικονομία τους. Η Αλβανία την Τσαμουριά – ξεχνά ότι αν είναι στη ζωή το οφείλει σε μας, με τους πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες της που δουλεύουν εδώ. Με τους Αμερικανούς να έχουν θυμώσει ότι δίνουμε δίοδο στους Ρώσους, τους οποίους προσπαθούν να μαντρώσουν.
Κι όλα αυτά με ηγεσίες, σε όλους τους χώρους, μικρές. Που δεν βλέπουν μακριά! Λίγοι ανησυχούν για τη χώρα. Το προσωπικό συμφέρον, το πρόσκαιρο πάνω απ’ όλα.
Γι’ αυτό και το αγωνιώδες ερώτημα «Πού μας πάνε;» ντόπιοι και ξένοι, που ξαναθέσαμε στα «Δεκεμβριανά», παραμένει επίκαιρο. Πιο έντονο και πιο ανησυχητικό…
Ευθύνη για ό,τι συμβεί δεν έχουν μόνο οι άλλοι. Σημαντικό μερίδιο έχουμε κι εμείς όλοι…