Ο «Ιός»: Ένα χαλκείο των συνειδήσεων

Διότι, άλλο είναι να καταγγέλλεις από τη σκοπιά του αυταρχισμού και της καταστολής το ξέσπασμα που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όπως κάνει η Ακροδεξιά, κι άλλο να υποστηρίζεις ότι τα χαρακτηριστικά αυτού του ξεσπάσματος διαμορφώνουν σειρά αδιεξόδων, όπως υποστηρίζει η πατριωτική Αριστερά. Διότι και οι περισσότεροι που κατέβηκαν στους δρόμους εκείνες τις ημέρες σιωπηρά το παραδέχονται, ότι η αποϊδεολογικοποίηση και ο μηδενισμός έθεσαν το όριο της συγκεκριμένης κινητοποίησης στη σπασμένη βιτρίνα. Κι ότι, παραπέρα, αυτά τα χαρακτηριστικά προέκυψαν γιατί ακριβώς ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να παραγάγει διεξόδους, όραμα, προτάσεις, έστω και σε επίπεδο κινηματικό.
Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ένα άλαλο ξέσπασμα γίνεται πολύ εύκολα βορά στα χέρια της κοινωνίας του θεάματος, αλλά και στους ειδικούς της εξουσιαστικής κατασκευής συνειδήσεων από τα μεγάλα τηλεοπτικά συγκροτήματα μέχρι τον… «Ιό της Κυριακής»… Κάπως έτσι, η δίκαιη οργή των νεολαίων για τη δολοφονία του νεαρού παιδιού, αλλά και ένα ξέσπασμα έναντι της γενικευμένης ανασφάλειας, συμψηφίστηκε στην πράξη με το καμένο κέντρο της Αθήνας, ώστε την επαύριον να επιστρέψουμε στη νομιμότητα: Με μία καταρρέουσα κυβέρνηση και μία αξιωματική αντιπολίτευση σε σύνδρομο στέρησης εξουσίας. Το επίπεδο της σύγκρουσης με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ακριβώς επειδή εξ αρχής ήταν οραματικά ορφανό, αποξένωσε ευρύτατα κομμάτια της κοινωνίας και τα εγκλώβισε σε μία πόλωση μεταξύ των «φρουρών της τάξης» και των «φρουρών της αταξίας», προκαλώντας εν τέλει την ανασφάλεια και ενισχύοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά. Μια ματιά στις δημοσκοπήσεις μπορεί να πείσει και τον πιο κακόπιστο περί του λόγου το αληθές.
Ας αναλύσουμε τις ιδεολογικές και τις πολιτικές προκείμενες της ιδιαίτερης προτίμησης που επιδεικνύει ο «Ιός» στον χώρο του «Άρδην» και της «Ρήξης» και ευρύτερα της «πατριωτικής Αριστεράς» (χωρίς, βέβαια, να αφήνει στο απυρόβλητο και το «Παρόν»).
Ο «Ιανός της
παγκοσμιοποίησης»
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός ασκεί την κυριαρχία του, ιδιαίτερα στη Δύση, μέσω ενός ιανόμορφου πολιτικού σχήματος. Από το 1989 κι έπειτα, η κυριαρχία έχει μοιραστεί στα δύο. Από τη μία έχουμε τη σκληρή επιχειρηματική Δεξιά, αμιγώς νεοφιλελεύθερη, η οποία εδράζεται στα ανώτερα κλιμάκια των πολυεθνικών, τα χρηματιστήρια και τις επιχειρήσεις. Από την άλλη έχουμε την κοσμοπολίτικη Αριστερά, η οποία έχει αναλάβει το δύσκολο κομμάτι της «κατασκευής συνειδήσεων» σύμφωνα με τις επιλογές της παγκοσμιοποίησης κι άρα εδράζεται κυρίως στους ιδεολογικούς μηχανισμούς: τα κανάλια, τα πανεπιστήμια και τις εφημερίδες.
Ρόλος της Δεξιάς είναι να προωθεί, -χθες επιτυχημένα, σήμερα λιγότερο- όπου γης, τον αμείλικτο νόμο της αγοράς είτε μιλούμε περί ιδιωτικοποιήσεων του δημοσίου τομέα, για τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τη λεηλασία των πόρων και την εκμετάλλευση των εργατικών χεριών της περιφέρειας κ.ο.κ.
Και βεβαίως, ύψιστο επιχείρημα εναντίον όσων αντιδρούν είναι η συκοφαντία: Είναι «κρατικιστές», «νοσταλγοί της Σοβιετίας», «γραφειοκράτες», «λαϊκιστές» και πάνω απ’ όλα «οπισθοδρομικοί».
Παράλληλα, η «Αριστερά», ως πιο «διανοούμενη» δύναμη, έχει αναλάβει πιο πολύπλοκο έργο. Την καταρράκωση των εθνικών και κοινωνικών ταυτοτήτων και παραδόσεων των λαών, με την παράλληλη προώθηση όλων εκείνων των ιδεολογημάτων που συγκροτούν τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων: τον δυτικοκεντρισμό, τον κοσμοπολιτισμό, τον πολυπολιτισμό, τα ατομικά δικαιώματα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Κι εδώ, οι άμυνες ενάντια σε όσους αντιδρούν είναι παρόμοιες με αυτές των νεο-φιλελεύθερων. Διότι τους καταγγέλλουν συλλήβδην ως «λαϊκιστές», «οπισθοδρομικούς σκοταδιστές» ή «εθνικιστές», από τον υποδιοικητή Μάρκος που κραδαίνει τη μεξικανική σημαία, μέχρι τους «υπερπατριώτες» Τσάβες και Μοράλες και τους «σκοταδιστές» παλαιστίνιους αγωνιστές. Και βέβαια, προ πάντων, όσους Κύπριους Έλληνες κι Ελλαδίτες επιμένουν να απορρίπτουν την «προσέγγιση» και τη «διαβούλευση» με τον κατακτητή, επιλέγοντας ν’ ακούν όχι τις εξωραϊστικές φωνές των κ. Λιάκου και Ρεπούση, αλλά την κυνική ομολογία του τούρκου ηθοποιού και των άλλων που ακολούθησαν για τις μαζικές σφαγές του 1974!
Και για να έχει κανείς μια πιο σαφή εικόνα για τον ρόλο της αριστερής πτέρυγας της σύγχρονης κυριαρχίας, δεν έχει παρά να… ανατρέξει στο αρχείο του «Ιού της Κυριακής» στο Διαδίκτυο. Γιατί τι άλλο έκανε τόσα χρόνια ο «Ιός» πέρα από το να παράσχει, σε τελευταία ανάλυση, ιδεολογικό άλλοθι στην παγκόσμια κυριαρχία και τους ντόπιους εκφραστές της; Όταν πέφτανε βόμβες στη Σερβία, ο «Ιός» μιλούσε για τον φασίστα Μιλόσεβιτς. Ομοίως, όταν οι Ισραηλινοί δολοφονούσαν παιδιά, τα τζιμάνια του «Ιού» είχαν αφιέρωμα στον… «ελληνικό αντισημιτισμό». Κι όταν οι παχυλές τσέπες των ελλήνων επιχειρηματιών, η πρεσβεία και τα πολιτικά τζάκια ζήτησαν «ελληνοτουρκική φιλία» με το γειτονικό φασιστικό και επεκτατικό κράτος και -συνακόλουθα- προώθησαν το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, πάλι ο «Ιός» προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες. Σ’ αυτό το πεδίο δε, τόσες, ώστε ο Τ. Κωστόπουλος -μέλος της συγγραφικής ομάδας και κύριος συγγραφέας των «μαργαριταριών» περί «Άρδην» και «Ρήξης»- συνεργάστηκε με την τουρκική «Σαμπάχ» με ένα άρθρο που αμφισβητούσε τη… Γενοκτονία των Ποντίων (!).
Τούτη η «αριστερή πτέρυγα», τώρα, έχει ανάγκη την ύπαρξη της Άκρας Δεξιάς, ενώ μάλιστα δεν διστάζει να την προβάλλει και να την προωθεί για δύο κυρίως λόγους. Επειδή τη χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό σκιάχτρο, ποινικοποιώντας κάθε άποψη που τους αντιστρατεύεται, και επειδή τη θεωρούν εύκολο αντίπαλο (επειδή ιδεοληψίες όπως αυτές του «Ιού» μπορούν να σταθούν μόνον έναντι των αντίστοιχων του Λιακόπουλου, του Άδωνη και των λοιπών).
Συνεπώς κι έπειτα απ’ όλα αυτά, όταν οι εν λόγω κύριοι το «παίζουν» διδάκτορες της «αριστερής πολιτικής ορθότητας», απλούστατα μας κοροϊδεύουν. Διότι εκείνο το οποίο αντιπροσωπεύουν δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια καθ’ όλα επίσημη «Αστυνομία συνειδήσεων».
Μόνο που όσο η «δεξιά πτέρυγα» τα έχει βρει μπαστούνια με την οικονομική κρίση, άλλο τόσο οι αγώνες των λατινοαμερικανικών λαών, ο άθλος του παλαιστινιακού Δαβίδ, το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν, η λαϊκή απόρριψη του βιβλίου της Ιστορίας και τόσα άλλα έχουν οδηγήσει σε ανυποληψία και την «αριστερή πτέρυγα».
Γι’ αυτό το «μοντάζ» του Τ. Κωστόπουλου και των συνεργατών του αυτήν τη φορά εκτός από υβριστικό και συκοφαντικό ήταν άτσαλο και κακότεχνο.