ΜΙΑ ΚΟΤΡΟΝΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

ΗΤΑΝ «ΒΟΤΣΑΛΟ» Ή ΚΟΤΡΟΝΑ;
(…για να ταραχτεί η μακαριότητα μιας λίμνης;)

Δεν ήταν ένα «βότσαλο στη λίμνη», όπως εκείνη η διασκεδαστική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου με τις εξωσυζυγικές αταξίες του Λογοθετίδη, αλλά μάλλον μια κανονική κοτρόνα στη «λιμνάζουσα» Δικαιοσύνη τα όσα δημοσιεύσαμε την περασμένη Κυριακή για τη μέθοδο του «στρίβειν διά του αρραβώνος» του Αρείου Πάγου, σχετική με την πονεμένη ιστορία των πνευματικών δικαιωμάτων.

Και που ειδικότερα αφορούσε τον τρόπο που λειτουργούν οι εγχώριοι εγκέφαλοι της Ανώτατης Δικαιοσύνης και σκέψου εσύ, φουκαρά μου, που περιμένεις από τέτοιους αναποφάσιστους αποφασιστές ή και προαποφασισμένους «αναβολητές» να βρεις το δίκιο σου και ποιος να σου το δώσει…

Να θυμίσουμε την υπόθεση. Ήταν για την αναμενόμενη απόφαση της υποχρέωσης των ξενοδοχείων να πληρώνουν τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών για τις ελληνικές ταινίες που βλέπουν οι πελάτες τους στα δωμάτια και στους άλλους δημόσιους χώρους των ξενοδοχείων τους. Δικαίωμα νομολογημένο που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες, με εξαίρεση την Ελλάδα, όπου οι ξενοδόχοι μας, με δαχτυλομετρούμενες εξαιρέσεις και ως γνήσιοι απόγονοι του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη, σηκώνοντας τα «κλέφτικα» σπαθιά τους είπαν: «Όχι! Των ξενοδόχων ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Δεν πληρώνουμε…».

Παρόμοια σθεναρή αντίσταση, πιθανόν και από αναβράζουσα μεσογειακή ιδιοσυγκρασία, έκανε και η ισπανική ξενοδοχειακή ομάδα και όταν το συλλογικό όργανο των Ισπανών κινηματογραφιστών πήγε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, οι ξενοδοχειακοί τορεαδόρ έσπασαν τα μούτρα τους και πλήρωσαν και τα δικαστικά έξοδα!

Το ίδιο έκανε και ο Ελληνικός Οργανισμός των Σκηνοθετών και των Σεναριογράφων, στηρίζοντας την προσφυγή του όχι μόνο στον υπάρχοντα νόμο και στην προηγούμενη απόφαση για τους Ισπανούς, αλλά και στο ότι τα ξενοδοχεία, από εδώ και δεκαετίες πριν, πληρώνουν κανονικά τα αντίστοιχα δικαιώματα στους δημιουργούς των τραγουδιών, λέγοντας κι ένα… τραγούδι, αφού έτσι και αλλιώς το έχουν πληρωμένο!

Ο Άρειος Πάγος όμως, αντί να συμφωνήσει με τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, ότι δηλαδή η άρνηση των ξενοδοχείων, που ξέρουν μόνο να ζητούν και να απαιτούν, αποτελεί καταδολίευση ιδιοκτησίας ενός προϊόντος που ενώ δεν τους ανήκει, εν τούτοις το πουλάνε παράνομα μαζί με τις άλλες παροχές στην πελατεία τους, αρνήθηκε να βγάλει απόφαση, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «στρίβειν διά του αρραβώνος», δηλαδή ότι… «δεν κατάλαβε ακριβώς τι εσήμαινε η προηγούμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου» και άλλες παρόμοιες προφάσεις εν αμαρτίες. Και αν είναι δυνατόν δηλαδή, σοφοί, καταξιωμένοι και έμπειροι δικαστικοί εγκέφαλοι να μην μπορούν να καταλάβουν, λέει, αυτά που αποφάσισαν οι ομόλογοι συνάδελφοί τους, δίνοντας έτσι την άνεση στα ξενοδοχειακά μεγαθήρια να καθυστερήσουν για άλλα 3 ή και 4 χρόνια τις πενταροδεκάρες –γιατί ουσιαστικά για πενταροδεκάρες πρόκειται–, που πρέπει να πάρουν οι δημιουργοί και που αυτό το πνευματικό δικαίωμα αποτελεί για τους περισσότερους και το μοναδικό μέσο επιβίωσης.

Για την είδηση της αναστολής της απόφασης, που το «Παρόν» είναι και η μοναδική εφημερίδα που τη δημοσίευσε, ΟΛΕΣ οι άλλες τήρησαν «σιγή… ι χ θ ύ ο ς», ενώ δεχτήκαμε και σωρεία τηλεφωνημάτων συναινετικών για τη στάση μας, όπου ένας μάλιστα, θεατρικός συνάδελφος, γνωστός για το χιούμορ του, συμπλήρωσε: «Αυτός, ρε παιδί μου, δεν είναι Άρειος Πάγος. Είναι Άγριος Πάγος!».

Το βρίσκετε βαρύ για ένα Ανώτατο Ίδρυμα Απονομής Δικαιοσύνης;

Δεν θα διαφωνήσω. Αν τον λέγαμε όμως «η μ ι ά γ ρ ι ο» θα είχατε αντιρρήσεις;

ΜΕΡΙΚΑ ΣΕ ΣΥΝΤΟΜΙΑ
(…λόγω χώρου αδυσώπητου μη
επιτρέποντος άσκοπες φλυαρίες!)

1ο ΣΥΝΤΟΜΟ – Θέλω πολλά μπράβο να πω στον Β. Αγγελικόπουλο του «Υποβολείου» της «Καθημερινής» για την απόφασή του να μην ξαναπατήσει σε σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ύστερα από την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των νεοφώτιστων ηθοποιών που αδιαφόρησαν για τους θεατές που τους έκαναν τη «μεγάλη τιμή» να γνωρίσουν τις αφεντομουτσουνάρες τους και να ματαιώσουν την παράσταση, όταν μια ομάδα ψευτοαναρχικών μπήκε στο θέατρο και τα έκανε μπάχαλο. Θα έκαναν τον ίδιο «ηρωισμό» αν το θέατρο ήταν και δική τους επιχείρηση;

2ο ΣΥΝΤΟΜΟ – Ουσιαστική η παρουσία του Γιώργη Χριστοφιλάκη στην εκπομπή «Στην υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, αφιερωμένη στον Μάρκο Βαμβακάρη. Όταν όμως έχεις στο τραπέζι προσκαλεσμένη μια τέτοια δεξαμενή γνώσεων για τον μεγάλο βάρδο, δεν του δίνεις το λόγο για τόσο λίγο, γιατί τραγούδια του Μάρκου μπορείς να τα ακούσεις –και πολύ καλύτερα– όσα θέλεις και οπόταν τα επιθυμήσει η ψυχούλα σου. Γιώργη Χριστοφιλάκη, όμως, «Βαμβακαριστή» ορκισμένο, πού θα τον ξαναβρείς;

3ο ΣΥΝΤΟΜΟ – Πάλι έκπληξη και το καινούργιο έργο του Θοδωρή Αθερίδη «Από μακριά» στο «Μικρό Παλλάς», με το προσωπικό του ύφος και τον διαβρωτικό του παραλογισμό. Πολλοί οι ενθουσιασμένοι και μερικοί οι επιφυλακτικοί και που αυτό ακριβώς αποτελεί επιτυχία, το να δίνεις δηλαδή αφορμές για «κόντρες», άλλωστε το πιάσαμε το υπονοούμενο ότι και ο Θοδωρής «έρχεται από μακριά»!

Αφιλότιμο λουμπάγκο που μου στέρησες την πρεμιέρα, όμως θα το δω, όπως και το «Κλουβί» του Σταμάτη θα δω, έστω… και σηκωτός. Υπάρχουν επί προσωπικού, ειδικοί λόγοι σύγκρισης, πέραν πίπουλων και πτερών, όπως το ξαναγράψαμε.

ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΝΑΗ… ΤΕΛΟΣ!

Ως την προ-προπερασμένη Κυριακή που δημοσιεύσαμε την ανησυχία μας για τη Δανάη, που ήταν για εμένα πρόσωπο ιδιαίτερης εκτίμησης και διακριτικής γνωριμίας, κανένας δεν θυμόταν τι έγινε, αν ζούσε και πού βρισκόταν. Όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους του καλλιτεχνικού χώρου, που μόλις κάποια στιγμή αποχωρήσουν από την ενεργό τους δραστηριότητα, κανένας δεν τους θυμάται, ως τη στιγμή που μάθουμε ότι «έφυγε», προκαλώντας μας μια στιγμιαία συγκίνηση.

Όσο για το «έφυγε», που χρησιμοποιείται εσχάτως, είναι πιο κομψό και πληγώνει λιγότερο, ίδια με τη διαφορά που έχει ένα χασαπομάχαιρο με ένα κινέζικο στιλέτο…

Εντελώς τυχαία διάβασα την επιστολή ενός αναγνώστη μας, τις οποίες επιστολές τις διαβάζω πάντα, ενός κ. Παναγιωτακόπουλου, παντελώς άγνωστου σ’ εμένα, που αναρωτιόταν για το τι έγινε η Δανάη, τονίζοντας μάλιστα για «κάποιους που την εξαφάνισαν».

Επειδή τη Δανάη τη γνώριζα και είχα μάλιστα και συνεργαστεί κάποτε μαζί της, φρόντισα αμέσως να μάθω, από ανθρώπινο και μόνο καθήκον. Έτσι, ρώτησα πρώτα την εκδότρια ενός βιβλίου για τη ζωή της, την κ. Παπαδημητρίου, στη συνέχεια επικοινώνησα με τη συγγραφέα του βιβλίου, την κ. Γαϊτάνου, η οποία και με παρέπεμψε στη μαθήτριά της, την τραγουδίστρια κ. Μαρέλλι και έτσι έκανα την ΠΡΩΤΗ δημοσίευση, ενημερώνοντας μάλιστα και τους δύο υπουργούς Πολιτισμού και Υγείας, από τους οποίους, ως αφελής τώρα εγώ, περιμένω ακόμα μια τυπική έστω απάντηση.

Από τότε, καίτοι ήμουν ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε, μετά τον άγνωστό μου κ. Παναγιωτακόπουλο, δεν επανήλθα, παρά το ότι τα πρωινάδικα έσπευσαν να με ρωτήσουν, χωρίς να πάω σε κανένα, και θέλω εδώ να σημειώσω την αναίδεια μιας άσχετης «πρωινατζούς» που ούτε λίγο με χαρακτήρισε και «κακοήθη» επειδή ενδιαφέρθηκα, αλλά τι να της πω; Ας μάθει πρώτα να μιλάει ελληνικά, εκτός αν νομίζει ότι το αβυσσαλέο στήθος της είναι επαρκές για να τροφοδοτήσει το ενδιαφέρον της εκπομπής της.

Στο μεταξύ βέβαια, πολλά άκουσα και πολλά έμαθα για τα δύσκολα τελευταία χρόνια της Δανάης, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να γράψω το παραμικρό, σεβόμενος τη μνήμη μιας πραγματικά σπουδαίας γυναίκας που άξιζαν τα στερνά της να είναι πιο ήρεμα και πιο τιμημένα. Και για εμένα το «θρίλερ Δανάης» τέλος!