Μάλλον καλά τα λέει, αλλά τι θα κάνει;
Ο Ομπάμα διανύει τον μήνα του μέλιτος. Αρκετά ομαλά. Όπου τα «θαλάσσωσε» –δικό του το ρήμα– «έφαγε την πίτα της μεταμέλειας όσο ήταν ζεστή» (Μπάρκλεϊ).
Αν ο «ενθρονιστήριος» λόγος του Ομπάμα αποτελούσε συμμετοχή σε ρητορικό αγώνισμα ο νέος Πρόεδρος θα ήταν ο μέγας νικητής. Και αυτό άσχετο από τη συγγραφική συνεισφορά του χαρισματικού 27χρονου λογογράφου του, Ζον Φαβρό! Όμως ο ηγέτης, όπως τον προσδιόρισε ο Όμηρος, πρέπει να είναι «μύθων τε ρητήρ» (=λόγων ρήτορας) και «πρηκτήρ έργων» (=πραγματοποιός έργων). Εις πάσαν άλλωστε περίπτωση «αρχή άνδρα δείξει».
Ο λόγος του συγκίνησε το θυμικό, αλλά και τον νου. Γέννησε ρίγη ελπίδας. Εύλογη η απαίτηση «οι έμποροι της μιζέριας να (τους) επιτρέψουν να το γιορτάσουν» (Ντάγκλας Κένεντι). Μίλησε για την «απληστία και την ανευθυνότητα ορισμένων» ως αιτίες της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Και τη «συλλογική αποτυχία» να προετοιμάσουν το έθνος για τη νέα εποχή. Επισήμανε εύστοχα τη «βαθιά διάβρωση της εμπιστοσύνης και τον ενοχλητικό φόβο ότι η παρακμή της Αμερικής είναι αναπόφευκτη». Αυτή η δυσπιστία στον εαυτό τους είναι, δυστυχώς, ουσιώδες χαρακτηριστικό τώρα και του δικού μας έθνους.
Άμεσες προτεραιότητές του: Οικονομία, Γκουαντάναμο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Κλιματικές αλλαγές. Αναπτέρωσε ελπίδες για νέο ξεκίνημα εν γνώσει του ότι η Αμερική έχει διεθνώς σμπαραλιασμένη εικόνα και εμπνέει μίσος και φόβο στους πολλούς. Χώρα των μεγάλων αντιφάσεων από την εποχή του Αλέξις Ντε Τοκβίλ παραμένει αινιγματική στο «τι έχουμε να ελπίζουμε και τι έχουμε να φοβόμαστε από την εξέλιξή της».
Το επικοινωνιακό σύστημά της δημιούργησε χολιγουντιανό υπερθέαμα. Δαπανηρότατο και φυσικά ικανό να κατασκευάσει προγραμματισμένους θαυμαστές – αποθεωτές του Ομπάμα εντός και εκτός Αμερικής. Όλοι, ωστόσο, περιμένουν τώρα να εισπράξουν κάτι από τη νέα κυβέρνηση.
Οξύ το ερώτημα τού φίλου του Μπιλ Έιερς, («Ταχυδρόμος», 31/1/09): «Προτιμά τις ένδοξες μέρες της αυτοκρατορίας ή θέλει να μπει σε μια νέα εποχή τιμιότητας;». Και η κοφτή απάντησή του: «Για να το κάνει αυτό πρέπει να κόψει τις σχέσεις του με το Ισραήλ».
Βλέπαμε τα χαριτωμένα κοριτσάκια του Ομπάμα και το μυαλό μας ταξίδευε στα καταθλιμμένα πρόσωπα των χαροκαμένων μανάδων της Γάζας (και όχι μόνον) οι οποίες ξέθαβαν μέσα από τα βομβαρδισμένα ερείπια τα κουφάρια των δύστυχων παιδιών τους. Αυτά τα πλασματάκια του Θεού, αν ο Μπαράκ κουνούσε το μικρό του δαχτυλάκι τις μέρες της μεγάλης σφαγής και δεν σιωπούσε ένοχα, θα είχαν ζήσει. Αν παρʼ ελπίδα τον καταλάβουν οι τύψεις για το αθώο αίμα των 1.300 παιδιών και αμάχων Παλαιστινίων της Γάζας και δράσει έστω τώρα θα γεννηθεί ελπίδα ειρήνης στην πολύπαθη περιοχή.
Μας είπε: «Μόνη η ισχύς δεν είναι ικανή να μας προστατεύσει, αλλά ούτε και μας παρέχει δικαιοδοσία να κάνουμε ό,τι μας αρέσει». Έτσι είναι, αλλά αλλιώς τα κάνετε!
Και ο αξιοθρήνητος ΟΗΕ ευτελίζεται με την αβουλία και την ανικανότητά του. Ο Μπαν Κι Μουν σε συνέντευξή του στη Βηρυτό είπε πως δεν μπόρεσε να βρει στο τηλέφωνο την ισραηλινή υπουργό Εξωτερικών. Δηλαδή σε ευθύ λόγο: Απαξίωσε αυτή να του επιστρέψει το τηλεφώνημα. Ούτε προφανώς αυτός επέμεινε. Χαρακτηριστικό της νωθρότητάς του είναι και το γεγονός ότι σε ερώτηση του γνωστού δημοσιογράφου Robert Fisk («ΝΕΑ», 20/1/09) αν θα εξέταζε το ενδεχόμενο ενός δικαστηρίου του ΟΗΕ για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα απήντησε αρνητικά:
«Αυτό δεν είναι δική μου απόφαση»!
Εμείς ως Δημοκρατική Αναγέννηση ζητήσαμε πριν από μέρες από τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου να προωθήσει ψήφισμα διά του οποίου να καλούνται οι «27» να ενεργοποιήσουν την «οικουμενική δικαιοδοσία» δίωξης εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας που τελέσθηκαν στη Γάζα από ισραηλινούς πολιτικούς και στρατιωτικούς. Ως τη στιγμή αυτή, καμία απάντηση, βέβαια. Στο μεταξύ Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, όπου εισηγείται ο γνωστός φιλοσκοπιανός Ολλανδός Μέγιερς απεφάσισε υπέρ των Σκοπίων. Ζήτημα παρόμοιων εγκλημάτων κατά την 8ετία Μπους έθεσε προ ημερών στους «Τάιμς της Νεάς Υόρκης» ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν με το αιτιολογικό ότι «αν δεν ξεπλύνουμε τις καταχρήσεις της 8ετίας, θα εγγυηθούμε ότι θα επαναληφθούν».
Οι Έλληνες, αφού δεν σπεύσαμε ως Προμηθείς να δεσμεύσουμε τον Αμερικανό για τα θέματά μας από πριν, πρέπει έστω τώρα να δράσουμε. Να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας γιατί, όπως μας είπαν οι Σπέκαρντ και Σίλβερμπεργκ, «η αμερικανική πολιτική μένει η ίδια, ακόμη και αν αλλάξει το στυλ της».
Όμως αυτές τις ώρες αντί για δράσεις στα μείζονα εθνικά μας θέματα, εμείς παίζουμε προεκλογικά τερτίπια μειώνοντας στρατιωτικές θητείες όταν προτεραιότητα είναι να επικαιροποιήσουμε την υποδομή και να τονώσουμε το φρόνημα των Ενόπλων Δυνάμεων. Ή ψάχνουμε επικοινωνιακά τρικ για να παραπλανήσουμε και πάλι το εκλογικό σώμα.
Αν πρέπει να μας μείνει πάντως κάτι από τον ρητορικά μνημειώδη «επιβατήριο» λόγο του Ομπάμα είναι: «Οι αξίες από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχία μας (και η δική μας): σκληρή δουλειά και τιμιότητα, θάρρος και δίκαιο παιχνίδι, ανοχή και έρευνα, πίστη και πατριωτισμός». Με την κατακλείδα: «Απαιτείται επιστροφή σε αυτές τις αλήθειες»!
Ας τα ακούσουν οι «ημέτεροι»…