Ισλανδία: Η επανάσταση των… φλις

Στην Αγγλία ο Γκόρντον Μπράουν βρίσκεται αντιμέτωπος με απεργίες που αμφισβητούν το δικαίωμα των εργοδοτών να προσλαμβάνουν ξένους εργάτες λόγω του ότι αμείβονται με εξευτελιστικά μεροκάματα, ενώ στη Γαλλία μετά την απεργία και τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν από την μια άκρη της χώρας ως την άλλη στις 29 Ιανουαρίου, ο Σαρκοζί θα σκεφτεί για να χλευάσει άλλη φορά τους απεργούς όπως είχε κάνει πρόσφατα, λέγοντας ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις απεργίες.

Σε καμιά χώρα όμως οι λαϊκές αντιδράσεις δεν προσέλαβαν τέτοια ορμή όπως στην Ισλανδία. Η μικρή αυτή χώρα και για την ακρίβεια οι τρεις εμπορικές τράπεζές της έδρεψαν τεράστια οφέλη όλα τα προηγούμενα χρόνια από την εκτίναξη του δανεισμού και της στεγαστικής πίστης με αποτέλεσμα να πληρώσουν και ένα δυσανάλογα βαρύ τίμημα: Να χρεοκοπήσουν και μαζί τους να φθάσει στα όρια της χρεοκοπίας κι η ίδια η χώρα. Καθοριστική υπήρξε εδώ η συμβολή του Λονδίνου, καθώς ο Γκόρντον Μπράουν ενεργοποίησε εις βάρος της Ισλανδίας τις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου τοποθετώντας όχι μόνον τις τράπεζες αλλά ακόμη και το ισλανδικό υπουργείο Οικονομικών δίπλα δίπλα με την Αλ Κάιντα, οδηγώντας την αξιοπιστία της χώρας στα Τάρταρα και τους υπουργούς της στο ΔΝΤ. Οι πύλες του διεθνούς οργανισμού δεν άνοιξαν όμως χωρίς ανταλλάγματα. Η υποχρέωση, την οποία ανέλαβε η πολιτική ηγεσία της χώρας, ήταν να μεταβιβάσει στους ώμους των φορολογουμένων τις υποχρεώσεις των εμπορικών τραπεζών. Έτσι καθένας από τους 310.000 περίπου κατοίκους της Ισλανδίας βρέθηκε να χρωστά 30.000 περίπου δολάρια. Οι καθημερινές κινητοποιήσεις που έγιναν στην παγωμένη Ισλανδία (που γρήγορα χαρακτηρίστηκαν ως «επανάσταση των φλις» λόγω των ρούχων που φορούσαν οι διαδηλωτές για να αντέχουν το πολικό ψύχος) οδήγησαν σε πτώση την κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατών και προκάλεσαν την προκήρυξη πρόωρων εκλογών που θα διεξαχθούν σε δύο μήνες. Έως τότε ανέλαβε τα ηνία ένας συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών με το κόμμα των Αριστερών Πράσινων (που αποτελεί μετεξέλιξη Κομμουνιστικού Κόμματος) οι οποίοι θεωρούνται οι μεγάλοι κερδισμένοι της πολιτικής αναταραχής καθώς είχαν έγκαιρα εναντιωθεί στην ιδιωτικοποίηση των τραπεζών. Αναμένεται μάλιστα στις εκλογές του Απριλίου να είναι το πρώτο κόμμα.

Εάν επαληθευτεί αυτή η πρόβλεψη τότε πολύ δύσκολα θα υλοποιηθεί το σχέδιο εσπευσμένης ένταξης της Ισλανδίας στην ευρωζώνη, καθώς οι Αριστεροί Πράσινοι εμφανίζονται να διαφωνούν κάθετα με ένα τέτοιο σενάριο που παρουσιάζεται ως πανάκεια για τα οικονομικά και ιδίως νομισματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Το εναλλακτικό σχέδιο θέλει την Ισλανδία να υιοθετεί το νόμισμα κάποιας μεγάλης σκανδιναβικής χώρας, με την οποία θα προχωρήσει σε νομισματική ενοποίηση, που κι αυτό πάλι έχει ελάχιστους οπαδούς.

Όποιος καεί στον χυλό…

Λ. Β.