Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Όπως είχαμε επισημάνει από καιρό, καταγράφοντας και αξιολογώντας τα σχετικά επεισόδια (από καρτέλ γάλακτος και «κουμπάρους» μέχρι ομόλογα και Βατοπέδιο) μέσω αστυνομικής βίας και αυταρχισμού, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μετά την πρόσφατη (μόλις ενάμιση χρόνο πριν) νίκη της ακολουθεί σταθερή πορεία φθοράς και αποχώρησης από την εξουσία.
Δεν είναι πως δεν θέλει να μείνει στην εξουσία, είναι ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει. Το «όπλο» Καραμανλής έχασε από τη δραστικότητά του, αφού χρησιμοποιήθηκε σε λάθος περιόδους και με λάθος αφορμές. Όταν ο πρωθυπουργός αποφάσισε, κάνοντας μια πολιτική και προσωπική θυσία, να καλύψει τα σκάνδαλα υπουργών του και, σε δεύτερη φάση (επειδή δεν γινόταν πλέον αλλιώς), να παραδεχτεί ότι δεν είχε αντιληφθεί την έκτασή τους, ήρθε σε ευθεία αντίθεση με την κοινή γνώμη, με το εκλογικό σώμα. Άλλη εικόνα είχαν σχηματίσει οι πολίτες για όσα συνέβαιναν και άλλη αντιμετώπιση των φαινομένων περίμεναν από τον πρωθυπουργό.
Άλλωστε έχουμε ξαναπεί, ακόμα και πριν γίνει πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής (από το 2000 ήδη, όταν έχασε από τον Κων. Σημίτη για 1,07%), ότι ο αρχηγός της ΝΔ ήταν για τον κόσμο ξεχωριστό πολιτικό όν, διαφορετική οντότητα από το κόμμα του, που παρέμενε δεξιό, φθαρμένο και αγκυλωμένο σε αντιλήψεις του παρελθόντος.
Ο Καραμανλής πήρε τη ΝΔ από το χέρι και την οδήγησε στην εξουσία. Όμως η ΝΔ τον απορρόφησε, τον εξουδετέρωσε, κι αυτό οι πολίτες το κατάλαβαν και εισέπραξαν απογοήτευση. Ένιωσαν το αίσθημα του κενού, του «αδειάσματος», αυτό που νιώθει κανείς όταν επενδύει ηθικά και σε επίπεδο ελπίδας σε κάτι, σε μια αξία, κι αυτό το κάτι δεν αποδεικνύεται ικανό να πραγματώσει την ελπίδα. Η συντηρητική ΝΔ, η διαπλεκόμενη με τους πιο οπισθοδρομικούς θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας, «κατάπιε» τον Καραμανλή και έχασε έτσι τη μοναδική της ελπίδα να μακροημερεύσει στην εξουσία. Αν στο μέλλον το πετύχει αυτό με άλλο πρόσωπο, είναι άγνωστο. Μπορεί ναι, μπορεί όχι.
Από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και μετά, η κυβέρνηση είναι ωσεί παρούσα. Ασυντόνιστη, άγρια (μέσω των δυνάμεων καταστολής) εκεί που δεν πρέπει, αμήχανη, χωρίς πρόγραμμα και λύσεις. Χωρίς πειστικότητα. Έχει επιτρέψει (αν δεν το έχει καλλιεργήσει η ίδια) ένα κλίμα διαρκούς εκλογολογίας όταν είναι απολύτως γνωστό πως στον βαθμό που ξεκινάει τέτοια κουβέντα στην κοινωνία, παύει να δουλεύει οτιδήποτε στη χώρα, όχι μόνο στο κράτος.
Με δεδομένο ότι έχουμε μπροστά μας εκλογές (αυτές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), των οποίων ο χρόνος διεξαγωγής δεν αλλάζει (θα γίνουν οπωσδήποτε τον Ιούνιο του 2009), αρμόδιοι και μη για ανάλογη συζήτηση χρησιμοποιούν ως βάση αυτήν την προοπτική προκειμένου να εικοτολογήσουν για το πότε συμφέρει τον Καραμανλή να πάει σε εθνικές εκλογές. Το γεγονός αυτό αποδιοργανώνει τη δημόσια διοίκηση, την αγορά και τους θεσμούς, μια και όλα λειτουργούν υπό την αίρεση των εκλογών, που μπορεί να γίνουν ακόμα και μέσα στο επόμενο 25ήμερο.
Η όλη κουβέντα συχνά δεν λαμβάνει υπόψη της, δεν συνυπολογίζει, το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός ότι κανείς πρωθυπουργός δεν πάει σε εκλογές όταν βλέπει ότι θα τις χάσει. Εκτός αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ή εκτός αν βλέπει και ξέρει πως σε έναν χρόνο από σήμερα τα πράγματα στη διεθνή οικονομία (άρα και στην Ελλάδα) θα είναι πολύ χειρότερα. Εκεί που έχουν φθάσει πάντως τα πράγματα, ο πρωθυπουργός μοιάζει υποχρεωμένος να κάνει εκλογές, επειδή η κυβέρνησή του έχει χάσει κάθε σοβαρότητα και κύρος στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας.
Όσα προσπαθεί να κάνει προσκρούουν στην αίσθηση του μάταιου που κυριαρχεί στον κόσμο, αφού «αυτοί (η κυβέρνηση) σήμερα είναι, αύριο δεν είναι», ή «όπου να ‘ναι φεύγουν».
Αποτέλεσμα των προηγουμένων είναι να αναμένει η χώρα ως μόνη προοπτική τον ορισμό του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών (π.χ. μπορεί να γίνουν μαζί με τις ευρωεκλογές ελπίζοντας ο Κ. Καραμανλής ότι θα εκτονωθεί η οργή του κόσμου στην ευρωκάλπη και θα διασωθεί η ΝΔ στην κάλπη για τις εθνικές εκλογές), με τη βεβαιότητα ότι από τις κάλπες θα αναδειχθεί κυβέρνηση που θα μπορεί να διαχειριστεί τη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση. Εκτός αν δεν συμβεί ακριβώς έτσι…