«Εκπόρθησε» το Νταβός ο Ερντογάν, Αιγαίο και Κύπρος θα πληρώσουν!

Mάλλον επιπόλαια και ζηλόφθονα αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα ο πολιτικός θρίαμβος του τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Νταβός. Η πραγματικά γενναία στάση του να τολμήσει να πει κατάμουτρα στον ισραηλινό Πρόεδρο Σιμόν Πέρες «Ξέρετε πολύ καλά να σκοτώνετε μικρά παιδιά στις παραλίες» και ότι έχει την «ψυχολογία ενόχου», κάτι που κανένας άλλος ηγέτης δεν έχει τολμήσει, επιχειρήθηκε να «ξεπεταχτεί» με την επιδερμική δικαιολογία ότι δήθεν ο Ερντογάν φέρθηκε έτσι επειδή στην Τουρκία έχουν… δημοτικές εκλογές τον άλλο μήνα.
Ανύπαρκτος υπήρξε και ο προβληματισμός ως προς τις έμμεσες συνέπειες που μπορεί να έχει στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά αυτή η στάση του Ερντογάν, η οποία δικαίως οδήγησε σε κατακόρυφη αύξηση του κύρους και της επιρροής της Άγκυρας όχι μόνο στον αραβικό, αλλά και πολύ ευρύτερα, σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο, από το Μαρόκο και τη Μαυριτανία στον Ατλαντικό ως την Ινδονησία και τη Μαλαισία στον Ειρηνικό.
Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Δεν θα ασχολούνταν φυσικά με τη στάση του Ερντογάν στο Νταβός οι μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου και δεν θα αφιέρωναν σελίδες ολόκληρες στο περιστατικό αυτό, αν όλη η υπόθεση ήταν απλώς ένα κόλπο του Ερντογάν για να πάρει το κόμμα του περισσότερους… δημοτικούς συμβούλους ή έστω δημάρχους!
Ούτε θα έβγαιναν οι Παλαιστίνιοι από τα ρημαγμένα προσφυγικά στρατόπεδα της Γάζας με τουρκικές σημαίες ή οι Παλαιστίνιοι ιμάμηδες στα ερείπια των τζαμιών να διακηρύσσουν ότι «ο τούρκους πρωθυπουργός σήκωσε το κεφάλι του ισλαμικού έθνους». Ούτε θα έσπευδε φυσικά η Χαμάς να πλέξει το εγκώμιο του Ερντογάν.

Μάθημα οικοδόμησης διεθνών συμμαχιών
Οι λεπτομέρειες του γεγονότος είναι γνωστές. Άλλες είναι οι πλευρές του που εμείς θέλουμε να αναδείξουμε.
Πρώτα απ’ όλα, καλό θα ήταν οι έλληνες πολιτικοί να πάρουν ένα μάθημα από τη στάση του Ερντογάν για το πώς μια τολμηρή, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική οικοδομεί συμμαχίες στον διεθνή χώρο και πώς μπορεί να ανατρέψει ακόμη και εχθρικές σχέσεις αιώνων προς όφελος του εθνικού συμφέροντος της χώρας.
Ανταγωνιστικές και συχνά εχθρικές ήταν οι σχέσεις της Τουρκίας με τους Άραβες στη διάρκεια πολλών αιώνων, συμπεριλαμβανομένου και του 20ού. Μια ιστορική πορεία ατελείωτων πολέμων και κατακτήσεων τους χωρίζει πολύ περισσότερο απ’ όσο τους ενώνει η κοινή θρησκεία. Καταγγέλλοντας όμως ανοιχτά το Ισραήλ για τα εγκλήματα που διαπράττει κατά των Παλαιστινίων, ο Ερντογάν γεφυρώνει αυτό το χάσμα και σφυρηλατεί την ενότητα Τουρκίας – Αράβων πάνω σε σύγχρονη πολιτική και όχι απλώς θρησκευτική βάση.
Στα μαχαίρια βρίσκεται διαρκώς η Άγκυρα με τη Δαμασκό. Ελάχιστα χρόνια πριν είχαμε και απειλές της Τουρκίας να… εισβάλει (!) στη Συρία, με αφορμή την παροχή ασύλου και στρατοπέδων εκπαίδευσης και ανεφοδιασμού προς τους κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ από τη Συρία. Και όμως η Ερντογάν κατάφερε τα τελευταία χρόνια να γίνει μεσολαβητής μεταξύ Συρίας και Ισραήλ για τη διερεύνηση των δυνατοτήτων σύναψης συνθήκης ειρήνης μεταξύ τους!
Το κατάφερε αυτό παρόλο που δεν δίστασε καθόλου να χαρακτηρίσει «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας» τις σφαγές που διέπραξε το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και να θέσει θέμα ακόμη και… αποβολής του Ισραήλ από τον ΟΗΕ!
«Τρομοκρατική οργάνωση» χαρακτηρίζουν τη Χαμάς, τον νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, αλλά ο Ερντογάν όχι μόνο διατηρεί επισήμως σχέσεις με τη Χαμάς, όχι μόνο διακηρύσσει ότι η ειρήνη στην Παλαιστίνη και στη Μέση Ανατολή είναι αδύνατη χωρίς τη συμμετοχή της Χαμάς στις συνομιλίες, αλλά επιπλέον η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ που η κυβέρνησή της έχει καλέσει επισήμως στην Άγκυρα για συνομιλίες τον εξόριστο στη Συρία ηγέτη της Χαμάς, Χαλέντ Μεσάαλ.
Χώρια βέβαια που ο Ερντογάν διατηρεί στενότατες σχέσεις με το Ιράν, προμηθεύεται και από εκεί πετρέλαιο και φυσικό αέριο και επιπλέον δίνει μάχες για να πείσει τους Αμερικανούς ότι πρέπει να μπει και ιρανικό φυσικό αέριο στους αγωγούς που θα μεταφέρουν στο μέλλον αέριο από το Αζερμπαϊτζάν, την Κασπία και την Κεντρική Ασία προς την Ευρώπη.
Ο Ερντογάν, επιπροσθέτως, είχε χαρακτηρίσει «κράτος-τρομοκράτη» το Ισραήλ, όταν δολοφόνησε τον ιδρυτή της Χαμάς, Αχμέντ Γιασίν, έναν τυφλό γέροντα, καθώς έβγαινε από ένα τζαμί το 2004.
Μπορεί κανείς να φανταστεί οποιονδήποτε έλληνα πολιτικό να τολμάει να πει ή να κάνει τέτοια πράγματα ενώ συμμετέχει στην κυβέρνηση; Ούτε στα πιο γλυκά μας όνειρα!
Υψώνοντας όμως έτσι μια χώρα το πολιτικό ανάστημα της ηγεσίας της κατορθώνει τελικά να αποσπάσει τον διεθνή σεβασμό, να αποκτήσει κύρος και να σφυρηλατήσει συμμαχίες.
Οι Άραβες στο πλάι της Άγκυρας
Ο «πορθητής του Νταβός», όπως αποκάλεσε τον Ερντογάν ο φιλικός του Τύπος, δικαίως κέρδισε επιρροή με το θάρρος της στάσης του. Το πρόβλημα όμως για την Ελλάδα είναι πως αυτή την αυξημένη επιρροή του στις αραβικές και όλες τις μουσουλμανικές χώρες ο Ερντογάν θα επιχειρήσει σίγουρα να την αξιοποιήσει με τρόπο αρνητικό για την Ελλάδα και την Κύπρο, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.
Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι οι αραβικές και οι μουσουλμανικές χώρες είναι σήμερα πολύ πιο ευνοϊκά διατεθειμένες να υποστηρίξουν και όχι μόνο ν’ ακούσουν με συμπάθεια τις τουρκικές θέσεις σε διάφορα ζητήματα – πολύ περισσότερο όταν τα ζητήματα αυτά δεν τους αφορούν άμεσα, όπως είναι τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς πως εσκεμμένα η Άγκυρα δεν εστιάζει φυσικά τις ελληνοτουρκικές διαφορές π.χ. στο FIR ή στις «γκρίζες ζώνες», αλλά προτιμάει να θέτει στις ισλαμικές διασκέψεις το θέμα της «καταπίεσης της τουρκικής μειονότητας της δυτικής Θράκης», αναμενόμενο είναι να αποσπά τη συμπάθεια των συμμετεχόντων στις συνόδους αυτές.
Ακόμη και στο δύσκολο για την Άγκυρα θέμα του Κυπριακού, το ζήτημα είναι αν θα το θέσει κανείς ως πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής του μισού νησιού ή αν θα το παρουσιάσει ως θέμα «απομόνωσης της τουρκοκυπριακής κοινότητας». Όταν ακόμη και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί το αποδέχονται με τη δεύτερη εκδοχή, τι περιμένουμε άραγε να κάνουν οι Άραβες και οι μουσουλμάνοι, ειδικά μέσα στο ευνοϊκό για την Τουρκία κλίμα;

Η Αθήνα καλύπτει τους φονιάδες
Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα για τη χώρα μας με την άθλια στάση που τηρεί η ελληνική κυβέρνηση και πρωτίστως φυσικά η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη στο Παλαιστινιακό και συγκεκριμένα απέναντι στη σφαγή και τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν τα αιμοσταγή, κτηνώδη στρατεύματα του Ισραήλ. Ούτε μία λέξη καταδίκης των ισραηλινών δολοφόνων δεν βρήκε να πει η Ντόρα. Ούτε μία λέξη συμπαράστασης στους δυστυχείς Παλαιστίνιους, ακόμη και όταν οι βάρβαροι του Τελ Αβίβ ισοπέδωναν σχολεία, νοσοκομεία και αποθήκες τροφίμων του ΟΗΕ για να λιμοκτονήσει ο κόσμος στη Λωρίδα της Γάζας.
Τι συμπέρασμα να βγάλουν λοιπόν οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες, οι μουσουλμάνοι όταν συγκρίνουν τη στάση της Αθήνας με τη στάση της Άγκυρας; Δεν έχουν απόλυτο δίκιο να προτιμούν εκατό φορές την Τουρκία από την Ελλάδα; Τηρεί το υπουργείο Εξωτερικών αυτήν την εθνικά ολέθρια στάση σε μια κορυφαία στιγμή του Παλαιστινιακού, και έπειτα, αν αρχίσει κανένα κύμα αναγνωρίσεων του κατοχικού καθεστώτος από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, θα λέμε ότι φταίνε οι έλληνες διπλωμάτες στη… Μαυριτανία, στα Εμιράτα και στη Σαουδική Αραβία; Γιατί κάτι τέτοιες ανοησίες θα λέμε και θα γράφουμε τότε, ως συνήθως…

Συμφορά η αραβική πολιτική της ΝΔ
Η κυβέρνηση Καραμανλή, πέντε χρόνια τώρα, αποδείχτηκε ίδια και χειρότερη από την κυβέρνηση Σημίτη στον τομέα της αραβικής πολιτικής. Ξοδεύει από το συσσωρευμένο κεφάλαιο φιλίας των Αράβων προς τους Έλληνες της ανδρεϊκής ακόμα εποχής, χωρίς η ίδια να προσθέτει τίποτα με τη δράση της. Μόνο ό,τι κάνει ο ελληνικός λαός σε επίπεδο βάσης και μαζικών οργανώσεων για να δείξει τα φιλοαραβικά του αισθήματα συν τη φιλοπαλαιστινιακή στάση της μεγαλύτερης μερίδας των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, και ιδίως των εφημερίδων.
Επικρίναμε σφοδρότατα τον Κ. Σημίτη που επί οκτώ ολόκληρα χρόνια πρωθυπουργίας του δεν πάτησε το πόδι του σε αραβική χώρα. Πολύ σωστά. Πόσο δραστήρια μπορεί όμως να θεωρηθεί η αραβική πολιτική του Κ. Καραμανλή, όταν πήγε στην Αίγυπτο για κρουαζιέρα τα Χριστούγεννα του 2004 και ξαναπήγε έπειτα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια για λίγες ώρες στο Κατάρ, μήπως και πουλήσει την Ολυμπιακή και αυτό ήταν όλο; Είναι αραβική πολιτική αυτό; Όχι βέβαια.
Συμφορά ήταν η αραβική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ, έχοντας από πάνω και την Ντόρα να αλληθωρίζει σε βαθμό… στραβισμού προς τους σφαγείς του Τελ Αβίβ!
Μέχρι τώρα δεν πληρώσαμε πολιτικά αυτήν τη στάση των κυβερνήσεων της ΝΔ. Μέχρι πότε θα διαρκεί όμως η υπομονή των Αράβων; Αιώνια, πάντως, αποκλείεται.