«Δεν βγαίνουμε, κύριε Πρόεδρε»
Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ήταν τόσο πενιχρή η αποζημίωση, ιδιαίτερα για τους βουλευτές της περιφέρειας, που μια πενταμελής ομάδα βουλευτών από τη Βόρεια Ελλάδα (δεν χρειάζονται τα ονόματα) είχε νοικιάσει μια γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια και κοιμόντουσαν όλοι μαζί, όμως όταν ο Αλευράς άκουσε το αίτημα, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Με θυμό τους απάντησε: «Έχω εγώ λεφτά για να σας δώσω;».
«Πώς δεν έχετε κύριε πρόεδρε. Μια εντολή αν δώσετε στο Ειδικό Λογιστήριο, θα ανακουφιστούμε».
«Τα λεφτά αυτά, αγαπητοί κύριοι» απάντησε ο Αλευράς «δεν είναι δικά μου, δεν τα έφερα από τον πατέρα μου, είναι του λαού, εγώ είμαι απλά ο διαχειριστής, το ακούσατε;». Και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
Ωστόσο, ένας από τους βουλευτές θέλησε να επιμείνει:
«Δεν βγαίνουμε, κύριε πρόεδρε» είπε, για να πάρει αμέσως την απάντηση – ατάκα του Γιάννη Αλευρά:
«Πώς δεν βγαίνετε, βγαίνετε από ʼκεί που μπήκατε» δείχνοντας ταυτόχρονα με το δάχτυλό του την πόρτα του γραφείου. Έτσι, η επιτροπή
έφυγε άπρακτη.
Και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι και πολύ διαφορετική η οικονομική κατάσταση των βουλευτών. Όμως στην οικονομική κρίση που βρίσκεται η χώρα δεν μπορεί να γίνει λόγος για βελτίωση της αποζημίωσης. Μπορεί όμως να γίνει λόγος για την τήρηση της νομιμότητας, για την ισότητα απέναντι στους νόμους και μάλιστα σε νόμους αυξημένης ισχύος όπως το Ζ΄ Ψήφισμα και το Σύνταγμα, καθώς και της ηθικής τάξης.
Ο λόγος για τον «συμβιβασμό» (κρυφή συμφωνία) τον Ιούλιο του 2007, μεταξύ συνδικαλιστών των δικαστών και του τότε υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών.
Ειδικότερα, με εκείνον τον «συμβιβασμό»,
αφού περιορίστηκε κατά τι, το όλον αίτημα των δικαστών, το οποίο είχε προκύψει από τις αποφάσεις του μισθοδικείου και ρυθμίστηκε ως εξής: Η μεν χορήγηση των αναδρομικών να γίνει σε δόσεις, αρχής γενομένης την 1.1.2008.
Έπρεπε όμως από αυτές τις ρυθμίσεις να αποκλειστούν οι εξομοιούμενοι. Και εδώ έγκειται η μεθόδευση εις βάρος των εξομοιουμένων. Ειδικότερα, για να παρακαμφθεί το Ζ΄ Ψήφισμα -έτσι πιστεύουν τα «συμπράξαντα» στη μεθόδευση μέρη- και να αποκλειστούν οι εξομοιούμενοι, επινόησαν για μεν τα αναδρομικά τον όρο «έκτακτη παροχή» για δε την αναπροσαρμογή του μισθού των δικαστών, στο μέλλον να γίνει ρητή μνεία του αποκλεισμού σε σχετική διάταξη. Έτσι, στο κείμενο της υπ’ αριθμ. 266/70 τροπολογίας, η οποία εντάχθηκε στο νομοσχέδιο «Πρόληψη και καταστολή της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές ενέργειες κ.λπ.» (Ν. 3691/2008), τέθηκε η φράση: «οι διατάξεις αυτές δεν εφαρμόζονται σε όσους εξομοιώνονται μισθολογικά με δικαστικούς λειτουργούς…» (παρ. 12 τροπολογίας) και στην αιτιολογική έκθεσή της γίνεται αναφορά ότι η εν λόγω ρύθμιση αφορά τους βουλευτές, για να χρησιμεύσει, προφανώς, στο δικαστήριο ως πηγή διερεύνησης της αληθινής βούλησης του νομοθέτη. Όλα πονηρά μεθοδευμένα με στόχο την αμφισβήτηση του Ζ΄ Ψηφίσματος. Και αυτήν την πονηρή μεθόδευση επικύρωσε, δυστυχώς, η Βουλή.
Εάν η έννοια του δικαίου είναι αναπόσπαστη από την έννοια της ηθικής, προκαλεί θλίψη η απογύμνωση του νόμου από την ηθική με τη μεθόδευση της μονόπλευρης εφαρμογής του, δηλαδή μόνο ως προς τους δικαστές. Το γεγονός γίνεται περισσότερο θλιβερό αν σκεφθεί κανείς ότι οι αποκλειόμενοι βουλευτές δεν είναι περισσότεροι από 730 (συνταξιούχοι και εν ενεργεία), ενώ οι δικαστικοί υπερβαίνουν τις πέντε χιλιάδες.
Παρά ταύτα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο και δεν θα δεχθούν περιγραφή νομοθετημάτων αυξημένης τυπικής δυνάμεως. Είμαστε δε βέβαιοι ότι η συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των δικαστών δεν συμφωνεί με αυτήν τη μεθόδευση.
Όμως, εάν έτσι συμπεριφέρονται εκφραστές κορυφαίων θεσμών, και δη εφαρμοστές του δικαίου, τίθεται ένα ηθικής τάξης ερώτημα: Μήπως οι όποιες διεκδικήσεις των εξομοιούμενων και όσες έχουν ασκηθεί και όσες μέλει ασκηθούν πρέπει να γίνουν στο όνομα κοινωφελών σκοπών, δηλαδή οι τυχόν επιδικασθησόμενες απαιτήσεις να διατεθούν εν όλω ή εν μέρει σε ανθρωπιστικούς και άλλους κοινωνικού χαρακτήρα σκοπούς; Θα ήταν αυτό εάν γίνει αποδεκτό από τους εξομοιούμενους, ένα ηθικό δίδαγμα προς κάθε κατεύθυνση. Ο γράφων θέτει σοβαρά αυτήν την πρόταση ενώπιον παντός εξομοιουμένου.