Αντίο, πρόεδρε…

Ή ταν στις 8 Ιανουαρίου αυτού του χρόνου όταν ο υπογράφων άκουγε, στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου, τη φωνή του αείμνηστου Γιώργου Παντελάκη. Ήταν μια ακόμη φορά, η τελευταία, που ο υπογράφων αισθανόταν την εξαιρετική τιμή να συνομιλεί με τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΟΚ, μια αληθώς εξέχουσα προσωπικότητα που διακρινόταν για την ευπρέπεια, το κύρος και το μοναδικό ήθος που κοσμούσε όχι μόνο τον ΠΑΟΚ, αλλά και τα αθλητικά – ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας. Ναι, της χώρας και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν ο υπογράφων αισθανόταν την εξαιρετική τιμή να κάθεται στο ίδιο τραπέζι, εκεί κάπου στην περιοχή της Καλαμαριάς, με τον αείμνηστο Γιώργο Παντελάκη και τους επιστήθιους φίλους του Ντίνο Κοσμόπουλο και Γιώργο Λυσαρίδη, με τους οποίους διατηρούσε άρρηκτους δεσμούς φιλίας, τέτοιους όπως οικοδομούνται από προσωπικότητες που προσέφεραν στον χώρο από διαφορετικά -και αυτό μετράει- μετερίζια. Πέρα και έξω από ό,τι γκρίζο μολύνει τα ποδοσφαιρικά και ευρύτερα αθλητικά μας πράγματα -απόμαχοι ή απέχοντες, λιγότερο ή περισσότερο, από την ενεργό δράση- χαιρόσουνα να τους ακούς, αλλά και να λυπάσαι για ό,τι στρεβλό έχει, τελικά, επικρατήσει και κυριαρχεί ακόμη στον χώρο. Ήταν ένα εξαιρετικό προνόμιο για τον υπογράφοντα η γνωριμία του με τον αείμνηστο Γιώργο Παντελάκη. Όπως είναι και παραμένει, συν Θεώ, με τους δύο επιστήθιους φίλους του, οι οποίοι -όπως και πολλοί άλλοι ασφαλώς, όπως και η ευρύτερη οικογένεια του ΠΑΟΚ, της αθλητικής Θεσσαλονίκης αλλά και της ποδοσφαιρικής Ελλάδας- τον αποχαιρέτισαν με πόνο ψυχής. Όπως και ο υπογράφων, ο οποίος από καρδιάς τον ευχαριστεί για τα αισθήματα εκτίμησης με τα οποία περιέβαλλε τον γράφοντα.
Αντίο, πρόεδρε…

Σ. Κ.