Αλίμονο στα παιδιά μας και την πατρίδα μας

Αγαπητέ Μάκη,
Εκείνο που πραγματικά εισπράττει, διαχρονικά, ο Έλληνας πολίτης είναι η πλήρης αδυναμία των διαχειριστών της κοινής μας βούλησης να φέρουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, για τα οποία όλοι αναλογικά (;) συνεισφέρουν. Δεν είναι μηδενιστική έποψη των πραγμάτων, αλλά επιβεβαίωση της πραγματικότητας που η πλειοψηφία συμμερίζεται.
Όταν για τα «κουκιά» λέμε συνέχεια «ναι» σε όλα, όταν συναινούμε σε πρακτικές που δεν θέλουμε και δεν πιστεύουμε, όταν τάζουμε «λαγούς με πετραχήλια», όταν κλείνουμε τα μάτια στη διαφθορά, όταν η αναποτελεσματικότητα της διαχείρισης γίνεται παροιμιώδης, όταν ανάλγητα φορτώνουμε στα παιδιά μας ένα υπέρογκο κρατικό χρέος, τότε η κατάληξη δεν θα είναι άλλη από τη χρεοκοπία και τα συνεπαγόμενα δεινά.
Και καλά, εμείς, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Τα παιδιά μας τι φταίνε; Την πατρίδα μας που με τόσους αγώνες, κόπους και θυσίες ξαναστήσαμε στα πόδια της ύστερα από αιώνες, δεν τη σεβόμαστε; Είναι δεδομένη η οικονομική παγκόσμια κρίση και πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι «πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι». Δεν μπορούμε να ζητάμε συνέχεια από το υπερχρεωμένο κράτος «επιδοτήσεις» και «θαλασσοδάνεια» και από την άλλη να μη συνεισφέρουμε αναλογικά με αποτέλεσμα 40% παραοικονομίας. Έτσι, οδηγούμε την πατρίδα μας στον υπερδανεισμό και την εθνική καταρράκωση και τέλος τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας στη φτώχεια. Πρέπει να γίνουμε συνειδητοί πολίτες και να διερωτηθούμε τι κάνουμε εμείς για την πατρίδα μας και όχι μόνον τι κάνει η πατρίδα για εμάς. Από την άλλη, και το κράτος πρέπει να αυτοκαθαρθεί και να μας πείσει για τη δυνατότητά του να λειτουργεί αξιοκρατικά, αξιόπιστα και αποτελεσματικά. Αν δεν γίνουν αυτά, αλίμονο στα παιδιά μας και την πατρίδα μας.

ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ