Άλλοτε «εκσυγχρονιστής», άλλοτε «Δυναστειακός»

«Πολιτικός», επαγγελματίας, κληρονομικώ δικαιώματι. Γιος του πολιτευτή και βουλευτή του Δημοκρατικού Κέντρου, Γ. Καστανίδη. Ενίοτε εφελκύει στο πρόσωπό του το πρώτο σκέλος της Παυλείου ρήσεως, «Τα πάντα γνωρίζετε…», χωρίς εν ταυτώ να προεξοφλείται και το δεύτερο σκέλος, «Το Καλόν κατέχετε»… Και δι’ αγερώχου, Ναπολεόντειου, ύφους, στην ευθεία της Δηληγιαννικής παράδοσης, διατυπώνει τον αντιπολιτευτικό του λόγο.

Άλλοτε μεν «εκσυγχρονιστής», άλλοτε «Δυναστειακός» -του κύκλου της «Οικογένειας Παπανδρέου», μιας εκ των τριών του ελληνικού πολιτικού τοπίου, («Δυναστεία Καραμανλή», «Δυναστεία Μητσοτάκη» και βεβαίως, «Δυναστεία Παπανδρέου») – ανάγει τον εαυτό του στην κατηγορία εκείνη των ατόμων τα οποία ο μέγας δραματουργός Σάμιουελ Μπέκετ («Περιμένοντας τον Γκοντό») εντάσσει στους πέραν του Κόσμου τούτου («Όποιος νομίζει ότι διαφεντεύει τις τύχες των άλλων είναι…»)!

Ελαύνεται από το «πάθος», όπως εκείνος ο Κοσμοπολίτης Κρητικός το προσδιορίζει στην «Ασκητική» του: «Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου (του Θεού) απάνω στη γης ετούτη»…

Αν και επί μακρόν εθεάθη της Σουηδικής Σοσιαλδημοκρατίας, εκ του αποτελέσματος κρινόμενος παρέμεινε αμετακίνητος στις βαλκανικές αντιλήψεις του, προσκολλημένος στο ιδίας αποχρώσεως μοντέλο του Σοσιαλισμού.

Στη χώρα των Σκανδιναβών ακροάσθηκε ότι το εγχώριο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο, στηρίζεται σε πέντε βασικές ιδέες:

• Τη Δημοκρατία της κατάργησης των κοινωνικών διακρίσεων. Βεβαίως η αρχή αυτή ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με την «κατοχύρωση»… κληρονομικών δικαιωμάτων στην πολιτική. Διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναιρείται το υπόβαθρο αυτής της αρχής, που προϋποθέτει ότι η δημοκρατική λήψη αποφάσεων αποτελεί την υψηλότερη απόδειξη της νομιμότητας.

• Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σουηδίας παραμένει πάντα αφοσιωμένο στη δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία οι εργαζόμενοι συμμετέχουν με ίσους όρους στην οργάνωση και καθοδήγησή της. Κατ’ ακολουθίαν εξορκίζονται οι «φωτισμένες ελίτ», που με την… επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος διατηρούν το δικαίωμα να… διδάσκουν το «ορθόν και το πρέπον» στον κατά τη διαβόητη ρήση της Μαρίας Αντουανέτας «χύδην όχλον»!..

• Στόχος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού η δημιουργία μιας Κοινωνίας της Αλληλεγγύης και της Ισότητας («Όλοι οι άνθρωποι να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για τη διεκδίκηση της Ευτυχίας στη ζωή…»).

• Η κοινωνικοοικονομική ισότητα και η αποδοτικότητα της οικονομίας αποτελούν συμπληρωματικούς μάλλον παρά αντιφατικούς στόχους.

• Επιδιώκεται η διαμόρφωση μιας ελεγχόμενης οικονομίας της αγοράς, παρά μιας κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας.

Ταύτα μεν στη Χώρα των Σκανδιναβών, εν τη οποία «εδιδάχθη» τον Σοσιαλισμόν ο κ. Καστανίδης, αλλ’ απερχόμενος εκείθεν απέβαλε, ως φαίνεται, το πνεύμα του Βορρά και επικυριαρχήθηκε από το Βαλκάνιο.

Άλλωστε, πιστός στην παράδοση, και αναμιμνησκόμενος τον ανεκδοτολογικό λόγο του «Γέρου του Μοριά», ουδαμώς επιθυμεί να ωθήσει σε, έστω και στο υπερπέραν, διένεξη μεταξύ του θεμελιωτή της Σουηδικής Σοσιαλδημοκρατίας Ερλάντερ και των άλλοτε θεωρητικών του Κινήματος, κατά την αντίληψη των οποίων «Η Σοσιαλδημοκρατία αποτελεί την αριστερά του Καπιταλισμού»…

(Προς κατανόηση του διδακτικού λόγου του «Γερο-Θοδωρή», ανακαλεί στη μνήμη του ο κ. Καστανίδης τις ρήσεις και αντιρρήσεις του αρχικαπετάνιου:

• «Νεαρός Τούρκος αιχμάλωτος την περίοδο του Αγώνα έλεγε στον Κολοκοτρώνη:

– Κρίμα οπού δεν είσαι Τούρκος, μέγας αφέντης θα γινόσουν…

– Αν γίνω Τούρκος, θα με σουνετεύσουν (=θα μου κάνουν περιτομή);

– Βέβαια!

– Εμάς, όταν μας βαφτίζουν, μας κόβουν από τα μαλλιά της κεφαλής μας τρίχες και τες βάζουν στο εικόνισμα του Χριστού. Αν γίνω Τούρκος, στον άλλο Κόσμο θα με τραβούν ο Χριστός από τα μαλλιά και ο Μωάμεθ από την… και δεν θέλω να βάλω σε παρόμοια διαφορά δύο τέτοιους προφητάδες…»)

Ο κ. Καστανίδης, επαγγελματίας πολιτικός, θάλπει υπέρ παντός άλλου το «δόγμα» ότι το καθετί είναι πολιτικό. Και βεβαίως δεν αφήνει να διαφανεί ότι αυτό το «δόγμα» αποτελεί το ιδεολογικό προκάλυμμα αντικατάστασης του Κράτους Δικαίου από πρακτικές χειραγώγησης των ανθρώπων.

Πολλοί ελευθερόφρονες υποστηρίζουν ότι «η ιδεολογία προκαλεί την πολιτική στο όνομα ενός ιδεώδους που υποτίθεται ότι ικανοποιεί όλους τους πολίτες αφού όμως πρώτα ευνουχίσει τις επιθυμίες τους». Και τοποθετούν στη θέση του όρου Ιδεολογία τον όρο Κοινότητα. Ο τελευταίος όρος υποδηλώνει, κατά τους ελευθεροσκεπτόμενους, έναν απλό τρόπο ζωής στον οποίο όλοι μας ζούμε επιτελώντας τους ρόλους μας ως σύντροφοι, αδελφοί, εραστές, απλοί άνθρωποι…

-Cui bono? Ποιος επωφελείται από τα «Δόγματα»; Αναντιρρήτως οι επαγγελματίες της πολιτικής, η οποία στην περίπτωσή τους μετατρέπεται σε μικροπολιτική… Και όταν τα πάντα είναι μικροπολιτική και δη, στην ευθεία της Δηληγιαννικής παράδοσης, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ οδηγείται σε εξ ασφυξίας θάνατο!

Ο Κυκλιστής -κατά τη νέα δομή του Κινήματος, που θυμίζει τους «κύκλους» των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, κ. Χάρης Καστανίδης, έργω και λόγω, διαγράφει στον ορίζοντα αυτήν τη ζοφερή εικόνα…