Ύμια, 13 χρόνια μετά

«Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα. Ίσως να καταρρεύσουν ακόμη και στην περίπτωση που βρεθούν στην ανάγκη να διεξαγάγουν πόλεμο.»
Π. Κονδύλης, Θεωρία Πολέμου, 1995

24 Δεκεμβρίου 1995. Η χώρα βρίσκεται σε πλήρη διάλυση. 0 πρωθυπουργός ασθενεί βαρέως, οι υπουργοί ασχολούνται με τη μάχη της διαδοχής και «περί άλλα τυρβάζουν», ουδόλως απασχολούμενοι με τα προβλήματα των πολιτών και του κράτους. Οι Ένοπλες Δυνάμεις σε παραλυσία, πλήρως κομματικοποιημένες, με δοτή ηγεσία αποστράτων, παραμελημένες και μη αξιόμαχες. Η χώρα κυβερνάται από μια ομάδα (μέλη της θα βρείτε και σήμερα στην αυλή του ΠΑΣΟΚ) υπό την κ. Λιάνη. Η παρακμή αναδίδει αναθυμιάσεις… Το τουρκικό φορτηγό ΦΙΓΚΕΝ ΑΚΑΤ «προσαράζει», σύμφωνα με τα σχέδια του τουρκικού κατεστημένου, στην 100% ελληνικής κυριαρχίας νησίδα Ύμια. Η υπόθεση έπρεπε να λήξει εντός μιας εβδομάδας, το πολύ, με ρυμούλκηση του πλοίου από ελληνική φορτηγίδα, με είσπραξη, μάλιστα, επιβαλλομένων ναύλων. Απλή και τυπική διαδικασία, προβλεπόμενη από τους διεθνείς κανόνες ναυσιπλοΐας. Θέμα συνεννόησης των υπουργείου Εξωτερικών – Άμυνας – Εμπ. Ναυτιλίας.

Περνούν εβδομάδες απραξίας, αδιαφορίας, κυνισμού, ενώ η Τουρκία καλλιεργούσε, διεθνώς και συστηματικά, τη δική της εκδοχή, σαρκάζοντας. Εμείς τη βοηθούσαμε με τη στάση μας.

26 Ιανουαρίου 1996. Νέα κυβέρνηση Σημίτη. Η κρίση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Ένα απλό, απλούστατο επεισόδιο ρουτίνας απειλεί να προκαλέσει σύρραξη, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Από τη μια μεριά η μεθοδευμένη και σατανική αρπακτικότητα των Τούρκων και από την άλλη η ελληνική αβελτηρία, μακαριότητα, αδιαφορία και ανευθυνότητα, Τα λοιπά είναι γνωστά. Φιάσκο, εξευτελισμός, παρέμβαση Αμερικανών, αμφισβήτηση κυριαρχίας μας σε ολόκληρες περιοχές, τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες». Η Τουρκία κέρδισε, κατά κράτος, τις εντυπώσεις και επέτυχε τον στόχο της.

Ένας κάτωχρος και ταραγμένος πρωθυπουργός δηλώνει στη Βουλή: «Είχαμε έλλειμμα δυνάμεων… Ευχαριστώ τους Αμερικανούς…», χωρίς να κάνει τον κόπο να μας πει ποιος δημιούργησε το «έλλειμμα» που εξευτέλισε τον λαό, αλλά ούτε να απομακρύνει τους υπεύθυνους πολιτικοστρατιωτικούς που, υπό άλλες συνθήκες, θα οδηγούντο στο Στρατοδικείο. Η Ύμια έχει για το ελληνικό αμυντικό πρόβλημα καταλυτική σημασία, γιατί από εκεί άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο. Αν τότε ελάμβαναν ένα μάθημα, σήμερα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

Δεν κάνω άλλα σχόλια. Δίνω τον λόγο σε τρεις προσωπικότητες του πολιτικοδημοσιογραφικού κόσμου:

– Γιάννης Χαραλαμπόπουλος: «Η Ελλάδα ήταν τότε (Ιαν. ’96) για μακρύ χρονικό διάστημα χωρίς πρωθυπουργό. Το τουρκικό κατεστημένο, θέλοντας να εκτονώσει την εσωτερική πολιτική του κρίση, σχεδίασε την ενέργεια, εκμεταλλευόμενο την κατάσταση που υπήρχε στην Ελλάδα. Η ενέργεια έγινε βάσει σχεδίου. Η Ελλάδα με τις ασυντόνιστες ενέργειές της εγκλωβίστηκε. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη πολιτική γραμμή από ελληνικής πλευράς. Το ΚΥΣΕΑ (;) αγνόησε το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων. Η ΕΥΠ περιφρονήθηκε, ουδείς συντονισμός υπήρξε μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας!» (Κρίσιμα Χρόνια, σελ. 416.)

– Ν. Κουρής: «Η κυβέρνηση δεν είχε την απαιτούμενη ψυχική συνοχή. Δεν υπήρχε σοβαρός πολιτικός έλεγχος και συντονισμός της κρίσης από τα πρώτα στάδιά της… Η περίοδος που χτύπησε η Άγκυρα δεν ήταν τυχαία. Η χώρα ήταν χωρίς πρωθυπουργό. Η Ελλάδα σκάφος ακυβέρνητο…» (Ελλάδα – Τουρκία, σελ. 436.)

– Κων. Αγγελόπουλος: Στη σύσκεψη που έγινε (σ.σ.: τη βραδιά της κορύφωσης της κρίσης) ο ένας έτρεμε, ο άλλος τηλεφωνούσε πανικόβλητος, ο άλλος είχε μουγκαθεί κι ένας άλλος είχε πιάσει διεθνή επαφή. Ένα σκηνικό απερίγραπτο, εφιαλτικό. Με κόπο συγκράτησα έναν λυγμό… Μηδέν μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων, κατώτερη ποιότητα πολιτικού υλικού. Τους έλειπε η ψυχή…» («Άρχοντες της παρακμής».)

Σημειώνω απλώς ότι την ώρα που συνέβαιναν τα παραπάνω τραγικά, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Θ. Πάγκαλος πήγε στο MEGA για να συζητήσει το θέμα με τον κ. Χατζηνικολάου!

Σε δύο χρόνια, για ολοκλήρωση του διασυρμού και των «ευχαριστιών», ο κ. Σημίτης, ομού μετά του κ. Πάγκαλου, υπέγραψαν με την κ. Ολμπράιτ και τον τούρκο Πρόεδρο κ. Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη συμφωνία «περί αναγνώρισης τουρκικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο». Αυτή άνοιξε την πόρτα στις ακόρεστες ορέξεις της γείτονος και αυτήν πληρώνουμε τούτη τη στιγμή που απειλείται νέα Ύμια.

Ακολούθησε η «κοσμογονία» των εξοπλισμών 1996-2004, όπου δισ. δρχ. διετέθησαν για αγορές αμφιλεγόμενων ή υπερκοστολογημένων συστημάτων, με απευθείας αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμό ή με διαγωνισμούς «σικέ». Όπως επιμένουν αναλυτές της εποχής, αντί να γίνεται διεθνής μειοδοτικός διαγωνισμός για επίτευξη μικρότερου κόστους, γίνονταν… πλειοδοτικοί για μεγαλύτερη μίζα! Θα δώσω ένα και μόνο κραυγαλέο παράδειγμα:

2001: Η Φινλανδία, μετά διετείς σκληρές διαπραγματεύσεις διαγωνισμού, υπογράφει σύμβαση προμήθειας, με βιομηχανική συμμετοχή και πλούσια αντισταθμιστικά ωφελήματα, 20 ελικοπτέρων ΝΗ-90, με κόστος 367 εκατ. ευρώ.

2003: Η Ελλάδα, με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίζει την προμήθεια 20 ΝΗ-90, χωρίς ίχνος βιομηχανικής συμμετοχής και χωρίς αντισταθμιστικά ωφελήματα, με 650 εκατ. ευρώ! (Γενόμενη ΕΔΕ από τον κ. Σπηλιωτόπουλο, πνίγηκε στα… αβαθή.)

2008: Η Γαλλία αγοράζει 22 ιδίου τύπου ελικόπτερα με 600 εκατ. ευρώ («Defense News» 9.1.09).

Η Ελλάδα, με τόσες πιστώσεις που διέθεσε, έπρεπε να είναι ο γυπαετός των Βαλκανίων. Ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς. Το τι είναι, το μαρτυρούν τα τελευταία γεγονότα. Περιδεείς και ανυπόληπτοι, εκλιπαρούμε για… ψυχραιμία, Η εσωτερική κατάσταση είναι τρισάθλια, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ανίκανες να αντεπεξέλθουν στις καταστάσεις, οι Ένοπλες Δυνάμεις σε πλήρη αδυναμία από άποψη ανθρώπινου δυναμικού και εξοπλισμών. Η ηγεσία του ΥΕΘΑ έχει πάθει τελεία παράκρουση κατά την τελευταία τριετία. Δεν ασχολείται με τίποτα. Θα ξυπνήσουμε; Μήπως έρχεται νέα Ύμια, χειρότερη από την πρώτη; Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε… Η Αισώπειος ρήση ταιριάζει στο ΥΕΘΑ.

Το ΥΕΘΑ συνεχίζει άβουλο και μοιραίο να μην ανησυχεί να μην κάνει καμιά κίνηση αύξησης της αμυντικής ικανότητας (π.χ. άμεση επιχειρησιακή ενεργοποίηση των αρμάτων LEO, παραλαβή ελικοπτέρων Apache κ.ά.).