Υπάρχουν κόμματα που χαιρετούν με το Χάιλ Κεμάλ, όπως Χάιλ Χίτλερ
Στα κομματικά και προσωπικά βιογραφικά της «πολιτικής» είναι διατυπωμένες διαρκείς πράξεις λατρείας προς μια ιδεολογία του θανάτου, τον κεμαλισμό.
Αυτή η αρρώστια, η κεμαλική ευλογιά, έχει προσβάλει πολλά κόμματα και πρόσωπα. Περισσότερο απ’ όλα τον Συνασπισμό και την τερατώδη μετάλλαξη του λεγόμενου ακόμη ΠΑΣΟΚ… Ειδικά η σημερινή αμινιστρέισον, ο σημερινός αρχηγός του, ο Γ. Α. Παπανδρέου, είναι προσωπικά υπεύθυνος για τη συγγραφή του φασιστικού, ρατσιστικού βιβλίου με την κυνική φράση «συνωστίζονταν στη Σμύρνη». Αυτή είναι πρακτικά η πολιτική τους για την παιδεία των Ελλήνων και των ανθρωπίνων υπάρξεων γενικότερα.
Οι συγγραφείς του βιβλίου ήταν ο Γ. Α. Παπανδρέου και ο Τζεμ, ο προκάτοχος του Μπαϊκάλ, του δικηγόρου της Εργκενεκόν. Η κ. Γιαννάκου ήταν η ζυγαριά του Κ. Καραμανλή, η τελική πλασιέ.
Γι’ αυτό το φαινόμενο της νέας εθνικοφροσύνης ως δουλικής αμερικανοσύνης και φιλίας με την Εργκενεκόν μίλησα τη δεκαετία του ’80. Τους προσκάλεσα σ’ έναν διάλογο, αλλά αυτά τα πρόσωπα, αυτοί οι μηχανισμοί, δεν έχουν σχέση με τον διάλογο, με τη δημοκρατία. Ήταν αμερικανοτουρκική απαίτηση, το μάθημα της Ιστορίας, και όχι μόνο, στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να μην καθορίζεται από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας. Το ελληνικό υπουργείο Παιδείας να είναι κεμαλικό. Το αποπειράθηκαν το 1988, απέτυχαν και επανήλθαν με νεοεθνικόφρονα φανατικά στελέχη και επεξεργασμένο ύπουλο σχέδιο.
Το φαινόμενο αυτό της κεμαλολαγνίας είναι ισχυρό στην Ελλάδα, όταν μάλιστα ο κεμαλισμός καταρρέει στον τόπο των εγκλημάτων του.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το κάνουν; Ο πρώτος λόγος είναι η χρόνια γεωπολιτική εξάρτηση και οι επιμέρους πολιτικές εξαρτήσεις και ο δεύτερος η βλακεία του πολιτικού και πανεπιστημιακού προσωπικού. Πολλές φορές αυτά είναι όψεις του ιδίου νομίσματος.
Είναι γνωστό ότι όλες οι επιστημονικές αναλύσεις, οι έρευνες, εντοπίζουν στη βλακεία το υπόστρωμα του φασισμού και των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί μαζί τους.
Να τους απαλλάξουμε δηλαδή λόγω βλακείας. «Τα κάνει επειδή δεν καταλαβαίνει», «Αριστερός είναι αλλά δεν καταλαβαίνει». Αυτά συμβαίνουν σε υπανάπτυκτες χώρες. Στις πολιτισμένες, ανεπτυγμένες πολιτικά κοινωνίες, στην ελληνική παιδεία, η ανοχή είναι συνενοχή.
Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται λοιπόν αυτές οι φιλοκεμαλικές δυνάμεις όταν μάλιστα αποφεύγουν, εμποδίζουν τον διάλογο λόγω της προστασίας που απολαμβάνουν από τους προστάτες τους; Θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως οι φιλοναζιστές, οι νεοναζί, που στην Ελλάδα για ιστορικούς λόγους είναι ελάχιστοι. Πολλές φορές μάλιστα ο εξορκισμός τους γίνεται για να καλυφθεί ο φιλοκεμαλισμός – οι κεμαλιστές που είναι πολλοί και κατέχουν κεντρικές δομές της δημόσιας ζωής, κόμματα, Τύπο, τηλεόραση, υπουργεία, γυναικείες οργανώσεις.
Αυτός όμως ο κόσμος χωρίς αξίες, αξιοπρέπεια, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλη περιφρόνηση, ειδικά από τις γυναίκες όλων των λαών που γνώρισαν τη βία του κεμαλισμού. Όπως οι γυναίκες της Πλατείας του Μαΐου στο Μπουένος Άιρες, οι μάνες των αγνοουμένων, αντιμετώπιζαν τους φασίστες της Αργεντινής.
Λόγω όμως μιας πολύ ζωντανής ακόμη στις ποντιακές οικογένειες αριστοφάνειας παράδοσης, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τα ιδιαίτερης πνευματικότητας, εξυπνάδας και σαρκασμού ποντιακά ανέκδοτα. Όχι τα ρατσιστικά ανέκδοτα εις βάρος των Ποντίων, της πλέον μαρτυρικής ομάδας του Ελληνισμού, αλλά αυτά της αριστοφάνειας παράδοσής μας.
Αυτή η κεμαλολαγνία που επεβλήθη αντιδημοκρατικά με πολλούς τρόπους μετά το 1995 και υποστηρίχθηκε από αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς, αριστερούς, σοσιαλιστές κ.λπ., όλο αυτό το καριερίστικο, το ψευτό, το γκρίζο, το σκοτεινό, πρέπει να πάρει την απάντησή του. Μια ηθική απάντηση, μια απάντηση ατομικού και συλλογικού αυτοσεβασμού. Υπερασπίζοντας τη μνήμη των χιλιάδων γυναικών και παιδιών που γνώρισαν τη γενοκτόνα βία του Κεμάλ. Είναι τόση η παρακμή τους, που στην Ελλάδα του νέου αιώνα, το 2009 έχει κόμματα (κόμματα τρόπος του λέγειν) που ουσιαστικά χαιρετούν με το Γιασασίν Κεμάλ, με το Χάιλ Κεμάλ, όπως Χάιλ Χίτλερ.
* Μιλώντας στη Θεσσαλονίκη με θέμα «Από τη γυναικοκτονία στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής», σε εκδήλωση που οργάνωσε η ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) Μνήμη Ποντίων Γυναικών.