ΤΟ ΗΣΥΧΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΝΟΣΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ «ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ»
Αυτή η κινητοποίηση των αγροτών, εκτός από πομπώδεις εκφράσεις και μεγαλοστομίες του τύπου «δεν φεύγουμε από δω», «θα μείνουμε στα μπλόκα μέχρι το Πάσχα» κ.λπ., ήταν μια χαρά επιτυχής άσκηση ετοιμότητας για την κυβέρνηση, με μεγάλο μάλιστα ακροατήριο. Σαν να ήθελε κάποιος να ογκώσει μια διαμαρτυρία και αυτή αυτομάτως να εκτονωθεί μόλις (εξ)αγοραστεί ή κατευναστεί από την έτοιμη, όπως φάνηκε, κυβέρνηση.
Εκτός από έτοιμη, παρουσιάστηκε και αποφασιστική η κυβέρνηση, κάτι που το έχει μεγάλη ανάγκη ο πρωθυπουργός: Λείπει η προς τα έξω εικόνα μιας στιβαρής, αποφασιστικής κυβέρνησης που φέρεται δίκαια σε όλους και που όταν λέει δεν έχω άλλους πόρους, άλλα λεφτά, το εννοεί.
Μια χαρά τής ήρθε της κυβέρνησης η «πιο μεγάλη αγροτική κινητοποίηση», όπως την χαρακτήρισε ο εξ αγροτικής περιοχής καταγόμενος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σωτήρης Χατζηγάκης. Που τον θυμούνται όλοι, κομψό και τότε, αν και αντί για κοστούμι και ποσέτ (το μαντιλάκι στη μικρή πάνω αριστερά τσέπη του σακακιού) φορούσε δερμάτινο μπουφάν και πουλόβερ, κόκκινο ή μπορντό, στις αγροτικές κινητοποιήσεις επί ΠΑΣΟΚ. Τότε που ανέβαινε ως αυθόρμητος και αγανακτισμένος αγρότης επί των γαλάζιων και κόκκινων τρακτέρ του Κάμπου και μιλούσε στους -με την ευρύτερη έννοια- συντοπίτες του, περνώντας στην αγροτική συνείδηση το αγνό και δραχμοφονικό (ή ευρωφονικό) σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Μάλλον έχει άδικο ο υπουργός, και εκείνη ήταν η μεγαλύτερη κινητοποίηση απ’ όσες θυμόμαστε, όχι αυτή που έληξε προχθές. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό.
Σημασία έχει ότι η εικόνα βγήκε και ο στόχος επιτεύχθηκε: Ο υπουργός στις τηλεοράσεις, μετά τη λήξη της κινητοποίησης, πράος και σώφρων, να διαβάζει κείμενο που επαινούσε την ωριμότητα των αγροτών και κατήγγειλε (ως ώφειλε…) το ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά σε μιαν εποχή που η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων στις δημοσκοπήσεις αυξανόταν υπέρ του ΠΑΣΟΚ και αν μεγάλωνε λίγο ακόμα, κάθε προσπάθεια και απόπειρα αναστροφής του κλίματος θα ήταν μάταιη. Ό,τι μπορούν θα κάνουν στην κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία για να αλλάξουν το κλίμα, από αγροτικές κινητοποιήσεις που ξεκινούν οργισμένα και λήγουν με σωφροσύνη μέχρι ποιος ξέρει τι. Κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. «Εμείς το χρέος μας το κάναμε πάντως», θα πουν όσοι είχαν την ευθύνη να κατεβάσουν ιδέες ανάκαμψης της ΝΔ και να τις υλοποιήσουν σε συνεργασία με την κυβέρνηση και τον κομματικό μηχανισμό. Ο καθείς στον ρόλο του.
Οι γαλάζιοι αγροτοσυνδικαλιστές (νέοι και παλιοί) είναι ευχαριστημένοι με τα λεφτά που πήρε η τάξη (άλλωστε δεν πίστεψαν ποτέ ότι μπορεί να πάρουν 1 δισ. ευρώ), οι κόκκινοι διάδοχοι των κ. Μπούτα και Πατάκη είναι επίσης ευχαριστημένοι διότι φάνηκε ότι αυτοί τραβάνε το κάρο του αγώνα εμμένοντας (όσο έπρεπε, όχι τίποτα υπερβολές…) στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο οι πράσινοι δεν είχαν σαφή ρόλο στην τελευταία υπόθεση, διότι είναι νωπές οι μνήμες του αγροτικού (και όχι μόνο) κόσμου από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ απέναντι στους αγρότες αλλά και τις μεθόδους (το ξεφούσκωμα στα λάστιχα των τρακτέρ π.χ.) που επέλεξαν επί σημιτικού εκσυγχρονισμού για να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους αγρότες. Άρα δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένοι, εκτός αν αποφασίσουν να καταγγείλουν τη συμφωνία της πλειονότητας των αγροτών με την κυβέρνηση ως συμπαιγνία στήριξης του Καραμανλή στην οποία μετείχε και το ΚΚΕ. Αλλά δεν φαίνεται πιθανό να το κάνουν. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ πρέπει γενικότερα να εμφανίζεται αθόρυβο, σεμνό, με ήπιες προτάσεις (που δεν τις θυμάται κανείς λίγη ώρα αφότου διατυπωθούν,ούτε καν οι ίδιοι που τις διατυπώνουν) και έτοιμο να κυβερνήσει. Χωρίς -και εδώ είναι το δύσκολο- να θυμίζει ότι είναι το ίδιο που κυβέρνησε ως τον Φεβρουάριο του 2004.
Σημασία έχει ότι η κινητοποίηση τελείωσε, και ως το Πάσχα που είναι οι επόμενες μακρές διακοπές του λαού (διότι μέχρι τότε υπάρχουν κι άλλες μικρότερες, όπως οι Απόκριες, η Καθαρά Δευτέρα, η 25η Μαρτίου) όλο και καμιά άλλη βαθιά κρίση μπορεί να προκύψει, που ασφαλώς θα αντιμετωπιστεί με την ίδια σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και σωφροσύνη από την κυβέρνηση. Έτσι που να αρχίσει να σκέφτεται η «σιωπηρά πλειοψηφία», ο μέσος πολίτης, «οι νοικοκυραίοι», μήπως πρέπει να ξαναψηφίσουν το ίδιο πράγμα (ΝΔ) για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Ή αλλιώς η λογική του «πού να τρέχεις τώρα…»