Πατρίκιοι και πληβείοι…
Οι ευνοημένοι του Κάμπου, οι αγνοημένοι του Βουνού… Οι μεν επιδίδονται κατά την περίοδο των Αλκυονίδων και σε εποχή αγρανάπαυσης στο «σπορ» της καθόδου των τρακτέρ στις εθνικές οδούς, οι δε μαραζώνουν στην ανέχεια και στην εγκατάλειψή τους από το κράτος (κυβερνήσεις) της ψηφοθηρίας!
Οι αγρότες του Κάμπου, εθισμένοι στο καθεστώς της οιωνεί δημοσιοϋπαλληλίας και στην αντίληψη ότι το κοινωνικό σύνολο οφείλει διά βίου να συνεισφέρει στην εξασφάλιση ενός άκοπου γι’ αυτούς, πλούσιου εισοδήματος, εκ παραλλήλου με την ασυδοσία και το ανέλεγκτο διάθεσης των ποσών που λαμβάνουν για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, απαιτούν, σε βάρος των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων, του προϋπολογισμού Δημοσίων Επενδύσεων και γενικώς της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, τη διακριτική μέχρι σκανδαλισμού μεταχείρισή τους από την Πολιτεία!
Η αγνοημένη ορεινή Ελλάδα, αντιθέτως, ερημώνει… Η βασική αρχή των ευνομούμενων πολιτειών, η αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης, ουδαμού συναντάται στην περίπτωσή της… Αν και με τους ελάχιστους οικονομικούς πόρους που διατίθενται από τον κρατικό κορβανά, κυρίως όμως από τα σχετικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν επιτελεσθεί από τους κατοίκους της θαύματα!
Στην ψηφοθηρική – πελατειακή αντίληψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ο πληθυσμιακός όγκος της ορεινής Ελλάδας θεωρείται περιορισμένης εμβέλειας και κατ’ αυτόν τον τρόπο αγνοητέος!
Ακόμη και οι κατ’ επίφασιν «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις της τελευταίας 30ετίας πολιτεύτηκαν κατά πλήρη περιφρόνηση μιας από τις ουσιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας: «Αν ο πολιτισμός χωριού και πόλης, κάμπου και ορεινών περιοχών, δεν συμβαδίζει, τότε θα κουτσαθεί από το ένα του πόδι…», είχε πει ο Ανιούριν Μπέβαν, από τα κορυφαία στελέχη του Αγγλικού Εργατικού Κόμματος, θεμελιωτής του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας στη χώρα του μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ελληνική αρχή της ψηφοθηρίας δεν ευνοούσε το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για μια ισόρροπη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του συνόλου των περιοχών της χώρας…
Η Συντηρητική συνιστώσα του πολιτικού συστήματος (Λαϊκό Κόμμα, Συναγερμός, Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση / ΕΡΕ, Νέα Δημοκρατία), στο πρώτο μεταπολεμικό στάδιο, θαμπωμένη από τα «πενταετή οικονομικά σχέδια» των χωρών του υπαρκτού Σοσιαλισμού, και στα πλαίσια νομής του «Σχεδίου Μάρσαλ», επιδίωξε να προσανατολίσει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στη δημιουργία βαριάς βιομηχανίας (Χαλυβουργία κ.λπ.). Η Ελλάδα όμως δεν διέθετε τις αναγκαίες πρώτες ύλες, το εύρος της απαιτούμενης αγοράς, την τεχνογνωσία κλπ., με αποτέλεσμα να κατασπαταληθούν οι πόροι (π.χ. «παγωμένες πιστώσεις»), να αναπτυχθεί το ολέθριο σύστημα της δασμοβίωτης βιομηχανίας και κατά συνέπεια να αποθαρρυνθεί κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού των μικρών βιοτεχνικών και βιομηχανικών μονάδων, με επακόλουθο τη ραγδαία οικονομική παρακμή και αποβιομηχάνιση, όταν εκ των περιστάσεων, ευρωπαϊκών και διεθνών, έπαψε να υπάρχει το προστατευτικό καθεστώς…
Η Κεντρώα συνιστώσα του πολιτικού συστήματος, μέχρι την κατάλυση του Κοινοβουλευτικού Καθεστώτος από τη Χούντα των Συνταγματαρχών (21 Απριλίου 1967) και με την απουσία εθνικής αστικής τάξης (καταστράφηκε στη διάρκεια της Γερμανοϊταλικής Κατοχής και στη θέση της αναδείχθηκε ως ιθύνουσα οικονομική τάξη ο μαυραγοριτισμός της Κατοχής, ο οποίος στην προσπάθειά του να «νομιμοποιηθεί» αγκάλισε την «Εθνικόφρονα» Συντηρητική Συνιστώσα), παρέπαιε μεταξύ των ολοκληρωμένων οικονομικών προγραμμάτων που εισηγούνταν φωτισμένα στελέχη της (Κυριάκος Βαρβαρέσος, Γ. Καρτάλης κ.λπ.) και της φιλοαμερικανικής ροπής της, που ήθελε τη χώρα καταναλωτή εισαγόμενων προϊόντων!
Η Αριστερά συνιστώσα του πολιτικού συστήματος, μέχρι την 21η Απριλίου 1967, μέσα στο έρεβος της μετεμφυλιακής περιόδου υπό την επίδραση των οικονομικών προγραμμάτων της τότε ΕΣΣΔ και εγκλωβισμένη στην αντίληψη δημιουργίας μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, άρα και συγκέντρωσης και δράσης συμπαγούς βιομηχανικού προλεταριάτου, αγνόησε τις εισηγήσεις φωτισμένων «αστών» οικονομολόγων: ανάπτυξη βιοτεχνίας και μικρών βιομηχανικών μονάδων στο σύνολο της χώρας, προς αποτροπήν της αστυφιλίας, αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ισόρροπη ανάπτυξη σε όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδας, ανάλογα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής…
Η «Σοσιαλιστική» συνιστώσα (ΠΑΣΟΚ), μετά τη Μεταπολίτευση, μέσα στην ιδεολογική σύγχυση που τη διέκρινε την πρώτη περίοδο (1974-1993) και τις μεγαλαυχίες (τρίτος δρόμος προς τον Σοσιαλισμό, κρατικοποιήσεις, «μοντέλα» οικονομικής ανάπτυξης διακινούμενα στο εύρος από Καντάφι, Εμβέρ Χότζα, Κιμ Ιλ Σουγκ και άλλα παράδοξα), με την άνοδό της στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1981, έθεσε ως πρώτο μέλημά της την υποκατάσταση της «γαλάζιας» οικονομικής εξουσίας από την «πράσινη».
Στο πλαίσιο αυτό τοποθετείται και η περιβόητη «Μάχη του τελάρου» στις κεντρικές λαχαναγορές της χώρας (αιχμή εκείνη των Αθηνών). Εδώ οι «γαλάζιοι» μεσάζοντες καταβλήθηκε προσπάθεια ή να «πρασινίσουν» ή να υποκατασταθούν από καθαρόαιμους «πράσινους»! Παραλλήλως, αναπτύχθηκε στο παρασκήνιο ένα «χρηματιστήριο» στην αναδιανομή των αδειών λειτουργίας στις κεντρικές λαχαναγορές και επήλθε η αναμενόμενη σε ανάλογες περιπτώσεις διαπλοκή και χρηματισμός…
Το ίδιο διάστημα παρατηρήθηκε μια οργανωμένη εισβολή στο Συνεταιριστικό Κίνημα, το οποίο μετατράπηκε στον προνομιακό χώρο νομής και διαπλοκής της κομματικής γραφειοκρατίας με τους μεσάζοντες.
Αποτέλεσμα, η υπερχρέωση του συνεταιρισμών, χρέη τα οποία κλήθηκε να καλύψει και κάλυψε ο κρατικός προϋπολογισμός, και των οποίων το μέγεθος υπερβαίνει εκείνων της Ολυμπιακής Αεροπορίας!
Η ΠΑΣΕΓΕΣ, η κορυφαία συνεταιριστική οργάνωση των αγροτών με προορισμό να διαφυλάττει τον αγρότη από τη βουλιμική εκμετάλλευση του μεσάζοντα, μεταβλήθηκε βαθμιαίως σε προαγωγό των μεσαζόντων!
Τέλος, το Μεταπολιτευτικό Πολιτικό Σύστημα, με τη διαμόρφωση των δύο κομμάτων εξουσίας στην κατάκτηση και νομή της, και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την ψηφοθηρική-πελατειακή ιδεολογία του, εκχώρησε πλήρη ασυδοσία, κυρίως στους αγρότες του Κάμπου, για την κατασπατάληση των κοινοτικών επιδοτήσεων προς αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, χωρίς καν να σημειωθεί ούτε η ελάχιστη αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Και οι ελάχιστες σε έκταση αναδιαρθρώσεις που παρατηρούνται στην ελληνική ύπαιθρο, στην πλειονότητά τους οφείλονται σε φωτισμένους αστούς (κατοίκους πόλεων) κατά πάρεργο αγρότες…
Το Μεταπολιτευτικό Πολιτικό Σύστημα οδήγησε τον αγροτικό κόσμο του Κάμπου, στον πόλο εκείνο της απομύζησης τεράστιων κρατικών πόρων σε βάρος των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων, και βεβαίως της ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.