Οι «ντρίπλες» της ΝΔ και το πολιτικό «άγχος» του ΠΑΣΟΚ
Η δημοσκοπική ευφορία που βίωσε προσφάτως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται για την ώρα να υποχωρεί μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό και την απομάκρυνση στοχοποιημένων υπουργών του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου και του υπερστοχοποιημένου υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, δημιουργώντας όπως ήταν επόμενο, αναταράξεις στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι εμφανής η πολιτική αμηχανία και σύγχυση του ΠΑΣΟΚ, που αποτυπώνεται στις εμφανίσεις στελεχών του, ιδίως μετά τις πρώτες «ντρίπλες» του οικονομικού επιτελείου περί στήριξης των οικονομικά ασθενέστερων και ανέργων, αφαιρώντας έτσι το επιχείρημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι η κυβέρνηση δεν έχει κοινωνική ευαισθησία, άσχετα με το εάν τα «κοινωνικά μέτρα» και των δύο αυτών κομμάτων εξαντλούνται σε κάποια πρόσκαιρα οικονομικά ψευτομπαλώματα, ίσα για να μην κατηγορηθούν για κοινωνική αναλγησία και να απομακρύνουν τον εφιάλτη μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης.
Το πολιτικό άγχος λοιπόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι φοβίες που δημιουργούνται για την ακύρωση του διακαούς πόθου της επανακατάληψης της εξουσίας είναι βέβαιο ότι θα οξύνει την επιθετικότητα του ΠΑΣΟΚ και τη δικομματική -και όχι την πολιτική- αντιπαράθεση με τη ΝΔ αφού και τα δύο αυτά κόμματα, αλλά και οι εξ «αριστερών» και δεξιών πολιτικοί μαϊντανοί τους, έχουν τον ίδιο προσανατολισμό, με διαφορετική μεθοδολογία το καθένα, αφού λειτουργούν κάτω από κανόνες Βρυξελλών, υπέρ της διαφύλαξης και προστασίας της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της δυτικής συμμαχίας. Οι πολίτες δυστυχώς, εάν δεχτούμε ως πραγματική τη δημοσκοπική καταιγίδα των προηγουμένων μηνών, εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι σε ψευτοδιλήμματα, του τύπου «δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον» (ανάμεσα σε δύο κακά, το λιγότερο κακό είναι το καλύτερο), η ορθότητα του οποίου χωράει μεγάλη κουβέντα, καθώς οριοθετεί και παγιδεύει περιέργως (;) την επιλογή αποκλειστικά ανάμεσα σε δύο «κακά», αποκλείοντας την ύπαρξη του καλού, με την ευρύτερη έννοια του όρου (μπατάρουν οι συντηρητικοί, αναλαμβάνουν οι «εργατικοί», οι «σοσιαλδημοκράτες», οι «σοσιαλιστές» και φτου κι από την αρχή). Αρκεί να μη λοξοδρομήσει το «ποίμνιο» σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις, που θα χτυπήσουν τη ρίζα του «κακού»… δηλαδή του συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση, από αυτήν την ανούσια δημαγωγική πολιτική πασαρέλα για το «έπαθλο» της πρωτιάς ή της αυτοδυναμίας, οι πολίτες δεν έχουν να κερδίσουν το πολυπόθητο καλύτερο αύριο, όπως δεν τον κέρδισαν βολοδέρνοντας εδώ και 35 χρόνια ανάμεσα «στο χείρον και το μη χείρον», από τη διαιώνιση του οποίου έγινε η ζωή μας χείριστη σε όλα τα επίπεδα και ισοπεδώθηκε κάθε αξιακή παρακαταθήκη.
Επείγει η αποτοξίνωση και η απεξάρτηση από το δικομματικό «αφιόνι» που συντηρεί ένα κοινωνικά άδικο σύστημα.
Επείγει οι πολίτες, ειδικά οι κάποιας ηλικίας που έχουμε ζήσει για τα καλά και τα δύο αυτά κόμματα, όχι μόνο να μην τα ξαναεμπιστευτούμε, όσες μεταμορφώσεις και αν κάνουν, αλλά κυρίως να ξαναεμπιστευτούμε τον εαυτό μας και να αγωνιστούμε μαζί με τη νεότερη γενιά για να απελευθερωθούμε από τη δικομματική δαγκάνα και τη μιζέρια που παράγει.
Στο χέρι μας είναι, αρκεί να αποφασίσουμε να αποχωριστούμε τα αποχαυνωτικά «προϊόντα» των ΜΜΕ από το χουζούρι του καναπέ μας και να επαναλειτουργήσουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα…
Κανέλλα Καζακοπούλου