ΚΑΙ Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ… ΣΤΡΙΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ
Η διεκδίκηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, από όπου και αν την πιάσεις και από όπου και αν τη δεις, είναι μια «πονεμένη ιστορία» σε κάθε περίπτωση. Και μιλάμε για την αμοιβή της παραγωγικής εργασίας του πνευματικού δημιουργού, που για τους περισσότερους αποτελεί και το μοναδικό τους επάγγελμα, όπως για το συγγραφέα τα έργα του και τα βιβλία του, για το μουσικό τα τραγούδια του μέχρι και ένα συμφωνικό έργο και γενικά για τον κάθε πνευματικό άνθρωπο που οι δημιουργίες του είναι και το μοναδικό εισόδημα για την επιβίωση.
«Δέκα ώρες γράψιμο ίσον… δέκα ώρες γράψιμο» συνήθιζε να λέει ο Νίκος Τσιφόρος, επισημαίνοντας ότι, στις παραγωγικές ώρες, όλες οι δυνάμεις είναι σε τέτοια υπερένταση και κάτω από τις όποιες συνθήκες, ώστε τελειώνοντας τα πόδια του να μην έχουν τη δύναμη να τον πάνε ούτε ως το κρεβάτι. Και όποιος δεν το πιστεύει, ας δοκιμάσει επί 10 ώρες, κολλημένος σε ένα γραφείο, να γράφει σε άσπρα χαρτιά έστω και μόνο… το όνομά του!
Και δεν υπάρχει πιο λεηλατημένο επαγγελματικό προϊόν, αν έτσι χαρακτηρίσουμε και το πνευματικό έργο, που να έχει τόσο βάρβαρα και ανελέητα καταληστευθεί, όσο η πνευματική ιδιοκτησία.
Που και αυτή ισχύει μέχρι 70 χρόνια μετά το θάνατο του δημιουργού της και που μετά περιέρχεται στην κοινή και ελεύθερη χρήση, όπου ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει το κάθε έργο και κυριολεκτικά να το «βιάσει», χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν και χωρίς βέβαια να πληρώσει δεκάρα τσακιστή στους όποιους κληρονόμους, αντίθετα που ακόμα και σε μισό πόντο γης δεν χάνονται ποτέ τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ούτε ακόμα και αν είναι επί ελληνικής γης, χαρισμένα με… χρυσόβουλο του Σουλτανάτου!
Χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια και χρόνια, όπως και αδιάκοποι αγώνες για να υπάρξει ένα νομοθετικό πλαίσιο που να προστατεύει αυτά τα πνευματικά δικαιώματα και που τελικά αυτός ο νόμος, παρά τα όσα κενά και τις ασάφειες που περιέχει, άρχισε να ισχύει από το 1993, χωρίς από τότε μέχρι και σήμερα, μέσα σ’ αυτά τα 10 χρόνια που ακολούθησαν, να έχουν σταματήσει οι δίκες με τους αμέτρητους τυφλοπόντικες, που με τον ένα και τον άλλο πειρατικό τρόπο κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά, εντός και εκτός Ελλάδος, χωρίς να πληρώνουν αυτούς που έφτιαξαν τον πειρατικό τους θησαυρό.
Και μιλώ με την πείρα του ιδρυτικού μέλους και πρώτου εκλεγμένου προέδρου του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Πνευματικής Ιδιοκτησίας Οπτικοακουστικών Έργων «Αθηνά», που μέχρι και αυτή την ώρα αγωνίζεται για τη διεκδίκηση και κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων που αφορούν τις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες και τις τηλεοπτικές παραγωγές.
Μέσα σ’ αυτές τις διεκδικήσεις και η πεισματική και παράλογη άρνηση των ξενοδοχείων να πειθαρχήσουν στο νόμο που αφορά την πληρωμή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας για τη «δημόσια εκτέλεση» των ελληνικών ταινιών που βλέπουν οι πελάτες τους στα δωμάτια των ξενοδοχείων τους.
Ο Οργανισμός «Αθηνά» λοιπόν, που προαναφέραμε, έστειλε την ακόλουθη ανακοίνωση, σχετικά με την αντιδικία του με τους ξενοδόχους που κρατάει… 7 χρόνια:
«Στις 13/10/08 συζητήθηκε στον Άρειο Πάγο η υπόθεση του Οργανισμού των Σκηνοθετών και των Σεναριογράφων για τη Δημόσια Εκτέλεση των Οπτικοακουστικών Έργων στα Ξενοδοχεία.
Επάνω στο ίδιο θέμα το Ισπανικό Δικαστήριο που έκρινε παρεμφερή αγωγή του ομόλογου Οργανισμού SCAE της Ισπανίας, με απόφασή του που βγήκε το 2006, κατόπιν παραπομπής του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ΔΙΚΑΙΩΣΕ τα αιτήματα των Ισπανών συναδέλφων.
Θετικές είναι και οι γνωματεύσεις διαπρεπών καθηγητών Πνευματικής Ιδιοκτησίας της χώρας μας, που συμφωνούν απολύτως με την εν λόγω διεκδίκηση των πνευματικών δημιουργών από τα ξενοδοχεία.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια, τα πνευματικά δικαιώματα Δημόσιας Μουσικής Εκτέλεσης από ξενοδοχεία και λοιπούς δημόσιους χώρους εισπράττονται κανονικά από τους δικαιούχους. Ευνόητο λοιπόν είναι το ενδιαφέρον, όπως και η βεβαιότητα των ενδιαφερομένων αναμένοντας το ταχύτερον δυνατόν τη θετική απόφαση του Αρείου Πάγου για μια τάξη πνευματικών δημιουργών με το έργο τους καταλεηλατημένο από τα διάφορα αρπακτικά εντός και εκτός της χώρας».
Και όλα τα παραπάνω, επειδή άπαντες κατά ρητή δήλωση «έχουν εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη, φτάνει βέβαια και η Δικαιοσύνη να ανταποκρινόταν σωστά στην Ελληνική Εμπιστοσύνη.
Και αυτή η εμπιστοσύνη είχε, εκτός των άλλων, και δύο ισχυρούς πυλώνες που τη στήριζαν.
Το ότι τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια δικαίωσαν την όμοια προσφυγή των Ισπανών Οπτικοακουστικών Δημιουργών για να πληρώνουν τα δικαιώματα των ταινιών που παίζονται στα δωμάτια των ξενοδοχείων, από τις πολυβραβευμένες του Πέδρο Αλμοδόβαρ μέχρι και τα κατασκευάσματα του πιο απίθανου συμπατριώτη τους, διότι στην πνευματική ιδιοκτησία δεν χωράει κανενός είδους ρατσισμός, μια και το δικαίωμα είναι το ίδιο, είτε στην υπεροπτική αρχοντοκουλτούρα ανήκεις είτε στο λούμπεν προλεταριάτο της «αρπαχτής».
Αλλά και στο ότι τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών πληρώνονται κανονικά, σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, από τον αριστοκρατικότερο της πρωτεύουσας, μέχρι και στο τελευταίο καφενεδάκι της Αετοράχης της Πάνω Πλατανιάς.
Τι άλλο περισσότερο αισιόδοξο για μια απόφαση που θα δικαίωνε και τους Έλληνες δημιουργούς, με την εμπιστοσύνη τους σε πρώτη ζήτηση! Αμ, δε;
Στις αρχές της εβδομάδας που μας πέρασε, έπεσε κατακέφαλη η κεραμίδα διαψεύδοντας τις βεβαιότητες, τις εμπιστοσύνες και τις ελπίδες με την απόφαση της 19/1/2009 που έβγαλε το Α2 του Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, το οποίον «αποφασίζει να αναστείλει την εκδίκαση της υποθέσεως και να στείλει εκ νέου προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ)» με το πρόσχημα ότι «έχει απορίες και επιφυλάξεις για το περιεχόμενο της προηγούμενης απόφασης του Δικαστηρίου»…
Δηλαδή οι Έλληνες δημιουργοί θα πρέπει να μείνουν άλλα δύο με τρία χρόνια στο «περίμενε» για να πληρωθεί η πνευματική τους ιδιοκτησία και όχι οι «δέκα ώρες γράψιμο και σκάψιμο», όπως θα το έλεγε ξανά ο μακαρίτης ο Τσιφόρος, αλλά πολλές για να μην πούμε αμέτρητες «ώρες»… σκάψιμο για να φτάσουμε στην πηγή της αξίωσης που σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι δικαιωμένη, καταξιωμένη και αμειβόμενη, εκτός Ελλάδας και πιθανόν και της Ουγκάντας! Και δεν χρειάζεται βέβαια εδώ να εξηγήσουμε αυτή η διά του «στρίβειν διά του αρραβώνος» απόφαση ποιους εξυπηρετεί και για ποιων τη χάρη βγήκε…
Κακομοίρα Ελληνική Εμπιστοσύνη, πόσο άδικα σπαταλιέσαι…