ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ
Στη συνέχεια εξέφρασε πρωτίστως την ευγνωμοσύνη του σ’ αυτούς που, όπως εξήγησε, «πολέμησαν με ανδρεία και πέθαναν σε τόπους όπως το Κόνκορντ, το Γκέτισμπουργκ, η Νορμανδία, το Κε Σαν. Ξανά και ξανά αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες υπέφεραν και θυσιάστηκαν και δούλεψαν μέχρι που μάτωσαν τα χέρια τους, ώστε εμείς να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική μεγαλύτερη από το σύνολο των ανεξάρτητων φιλοδοξιών, σπουδαιότερη από τις διαφορές λόγω καταγωγής, πλούτου ή κοινωνικής ομάδας». Αναφερόμενος δε στα αμερικανικά ιδανικά και στις αξίες τόνισε: «Οι αξίες από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχία μας είναι σκληρή δουλειά, τιμιότητα, θάρρος, δικαιοσύνη, ανοχή και έρευνα, πίστη και πατριωτισμός. Αυτά τα πράγματα είναι παλιά. Είναι αληθινά! Αυτό που απαιτείται είναι η επιστροφή σ’ αυτές τις αλήθειες. Εμείς, ο λαός, μείναμε πιστοί στα ιδανικά των προγόνων μας και αφοσιωμένοι στα ιδρυτικά μας κείμενα».
Σκέπτομαι μελαγχολικά τι θα έλεγε αυτός ο δεινός ρήτορας, αν στους προγόνους του συγκαταλεγόταν ένας Όμηρος, ένας Αριστοτέλης, ένας Σωκράτης, ένας Δημόκριτος, ένας Θουκυδίδης, ένας Σοφοκλής, ένας Αισχύλος ένας… ένας απ’ αυτούς τους ατέλειωτους κορυφαίους, που μόνο το ελληνικό έθνος κατάφερε να αναδείξει.
«Θα αρχίσω το πρώτον από τους προγόνους. Είναι και δίκαιον και πρέπον εις τας τοιαύτας περιστάσεις να περαχωρήται εις αυτούς η τιμή τού να μνημονεύονται πρώτοι. Διότι κατοικούντες εις την χώραν ταύτην οι ίδιοι πάντοτε, η μία γενεά κατόπιν της άλλης, παρέδωσαν αυτήν μέχρι σήμερον ελευθέραν χάρις εις την ανδρείαν των».
Όχι, δεν επαναλαμβάνω ξανά την αρχή του λόγου του Ομπάμα. Απλώς παραθέτω την αρχή του Επιταφίου του Περικλέους, όπως μας τον μεταφέρει ο Θουκυδίδης. Κι αν θελήσω να συνεχίσω την παραβολή των δύο λόγων, πράγμα που δεν προτίθεμαι, θα σας άφηνα άναυδους. Έχω στ’ αλήθεια πολύ σοβαρά θέματα να θίξω, παραβλέποντας το γνωστό τοις πάσι, ότι άπαντες, σε οποιανδήποτε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας, απλώς αντιγράφουν το αθάνατο ελληνικό πνεύμα.
Οι Αμερικανοί, ο πιο ανομοιογενής λαός του κόσμου, ο οποίος σύγκειται απ’ όλους τους λαούς της Γης και στον οποίο εκπροσωπούνται όλες οι θρησκείες, οι τάσεις και οι πρωτοτυπίες, αυτός λοιπόν ο λαός που μέχρι χθες κατατρύχετο από το στερεότυπο του μαύρου, εξέλεξε Πρόεδρό του έναν μαύρο. Και όχι απλώς έναν μαύρο, αλλά τον γιο ενός χωρικού από την Κένυα, ο οποίος, όπως είπε και ο ίδιος ο Ομπάμα, πριν από εξήντα χρόνια δεν θα μπορούσε να πάει ούτε καν για φαΐ σ’ ένα τοπικό εστιατόριο.
Το υπονοούμενο είναι καυτό. Ο αμερικανικός λαός δεν ψήφισε τη Χίλαρι, που στο κάτω κάτω ήταν και από προεδρικό τζάκι, αλλά έναν αφρικανό μετανάστη που πάλεψε σκληρά για να επιβιώσει. Μα και ο Αβραάμ Λίνκολν δεν είχε ούτε τα προς το ζην. Πάλεψε, έγινε ο καλύτερος Πρόεδρος, και πολέμησε τη δουλεία μέχρις ότου, σε ηλικία μόνο πενήντα έξι χρόνων, ο δολοφόνος τον εξετέλεσε μέσα στο θέατρο. Ο ελληνικός λαός επιλέγει τους ηγέτες του μόνο από τις μεγάλες οικογένειες των πολιτικών δεινοσαύρων, εσχάτως δε και από τα γήπεδα ή ακόμα και από ηθοποιούς, γυρεύοντας έτσι, του κάκου, καλύτερη τύχη. Τώρα, μετά τον Καραμανλή, είναι όλα προδιαγεγραμμένα για έναν Παπανδρέου και μετά παίρνουν σειρά τα παιδιά, τα εγγόνια και τα ανίψια. Όλοι αδούλευτοι και βουτυρωμένοι.
Η αποθέωση λοιπόν της Δημοκρατίας και του αμερικάνικου ονείρου, της χώρας των ευκαιριών, έφερε τον Ομπάμα στην προεδρία. Απαξάπαντες και όχι μόνο οι Αμερικανοί είχαν διαπιστώσει ότι ο Ομπάμα έχει χάρισμα. Υπήρχε όμως η επιφύλαξη αν ο αμερικανικός λαός θα συμβιβαζόταν με την ιδέα του μαύρου. Το συνονθύλευμα Κινέζων, Ινδών, Μεξικανών, Ταϊλανδών και Αγγλοσαξώνων που αποτελεί τον αμερικανικό λαό έκανε την υπέρβαση. Έβγαλε τον Ομπάμα, που ενσάρκωνε την ελπίδα και όχι τον φόβο. Αυτό που εύγλωττα εξέφρασε το επιμύθιο της ομιλίας του: «Ας είναι τα παιδιά των παιδιών μας που θα πουν ότι, όταν δοκιμαστήκαμε, αρνηθήκαμε να δώσουμε τέλος σ’ αυτό το ταξίδι, ότι δεν υπαναχωρήσαμε, δεν γονατίσαμε, και με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα και με τη χάρη του Θεού συνεχίσαμε να μεταφέρουμε το σπουδαίο δώρο της ελευθερίας και το παραδώσαμε με ασφάλεια στις μελλοντικές γενεές».
Μία από τις μεγαλύτερες αξίες κάτω από την οποία προσπαθεί ο Ομπάμα να συσπειρώσει τον αμερικανικό λαό για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες της μεγάλης κρίσης, είναι ο πατριωτισμός. Είναι αλήθεια ότι ο πατριωτισμός είναι η συνδετική ύλη μεταξύ των πολιτών, δίνει ενότητα προσπαθειών, περηφάνια και ακατάβλητη πίστη για την τελική νίκη. Αναφερόμενος στον κύριο εκφραστή του πατριωτισμού, δηλαδή τον αμερικανικό στρατό, λέγει: «Με ταπεινή ευγνωμοσύνη θυμόμαστε τους γενναίους Αμερικανούς την ώρα που περιπολούν. Κάτι έχουν να μας πουν σήμερα, όπως και οι πεσόντες ήρωες. Τους τιμούμε όχι μόνο γιατί είναι θεματοφύλακες της ελευθερίας μας, αλλά γιατί ενσαρκώνουν το πνεύμα του υπηρετείν…».
Στην Ελλάδα, άμα μιλήσει κάποιος για πατριωτισμό, ή θα τον στολίσουν με κοσμητικά επίθετα ή θα τον πουν γραφικό ή θα αρχίσουν το τροπάριο του φασίστα. Όσον αφορά δε τον στρατό, αυτός, χάρη στις κομματικές νεολαίες, κατάντησε μια ξεπερασμένη και άχρηστη συνήθεια. Όταν μάλιστα η τηλεόραση βγάζει σκόπιμα τους σκουλαρικάδες, τότε περισσεύουν η λοιδορία και η καταφρόνια για τον υπερασπιστή της ελευθερίας μας.
Εκεί καταντήσαμε και προς το χάος πάμε.
Όταν έγινε ή εκλογή του δικού μας Προέδρου της Δημοκρατίας, η πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής τον συνεχάρη με τα εξής λόγια. «… Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης. Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη…».
Κάντε τη σύγκριση και τα συμπεράσματα δικά σας. Ίσως έτσι αντιληφθούμε την κακοδαιμονία αυτής της ιστορικής πατρίδος. Πάντως, νέο ηγέτη που θα στρέψει προς τα πάνω την πορεία της Ελλάδος δεν πρόκειται να δούμε. Οι φαμίλιες μάς το υπόσχονται. Τα όνειρα του δικού μας έθνους στερέψανε.