Τίποτα δεν πρέπει να περιμένει η Ελλάδα από τον Ομπάμα

Οι Αμερικανοί μπορούν βάσιμα να ελπίζουν τουλάχιστον ότι με τον Ομπάμα θα βελτιωθεί τόσο το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων όσο και η κατάσταση αναφορικά με τις πολιτικές ελευθερίες, τις οποίες έχει συρρικνώσει δραματικά ο Μπους με τον Τσένι και τα άλλα νεοσυντηρητικά «γεράκια» ολοκληρωτικών αντιλήψεων, που ευτυχώς βρίσκονται πλέον στον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας.

Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι του σημείου να καλλιεργείται από φιλοαμερικανικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κλίμα αβάσιμης ευφορίας, ότι δήθεν θα σημειωθεί φιλελληνική στροφή στη γραμμή των ΗΠΑ, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η συγκρότηση της αμερικανικής κυβέρνησης από πλευράς προσώπων σε θέσεις-κλειδιά, που ενδιαφέρουν και τη χώρα μας και έτσι δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν έχει νόημα να εθελοτυφλούμε ή να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις και προσδοκίες που δεν στηρίζονται πουθενά, καθώς όσα έχουν ήδη γίνει δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό.

Μοναδική ελπίδα ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν

Πολύ αρνητικό γεγονός για την Ελλάδα είναι η απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να παραδώσει αφενός, το υπουργείο Εξωτερικών στη Χίλαρι Κλίντον και αφετέρου, το υπουργείο Άμυνας στους Ρεπουμπλικανούς, κρατώντας στην κρισιμότατη αυτή θέση τον υπουργό Άμυνας που είχε διορίσει ο Τζορτζ Μπους, τον Ρόμπερτ Γκέιτς. Ποτέ δεν είχε ξαναγίνει στα, σχεδόν, διακόσια ενενήντα χρόνια των ΗΠΑ, ένας Πρόεδρος να μην τολμήσει να αλλάξει τον υπουργό Άμυνας που είχε διορίσει στην προηγούμενη κυβέρνηση το άλλο κόμμα! Πρόκειται για δείγμα πολύ μεγάλης πολιτικής αδυναμίας του Ομπάμα και εξάρτησής του από κύκλους ισχύος, που του επέβαλαν αυτήν την απόφαση.

Ανάλογη αδυναμία δείχνει και η απόφασή του να παραδώσει το υπουργείο Εξωτερικών στη Χίλαρι Κλίντον, η οποία δεν είναι μόνον η ορκισμένη του εσωκομματική του αντίπαλος που έφθασε μέχρι του σημείου να υπαινιχθεί μέχρι και περίπτωση δολοφονίας (!) του Ομπάμα, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: Τη Χίλαρι Κλίντον τη στήριξαν ακριβώς οι ίδιοι κύκλοι που υποστήριζαν τον Μπους! Πρόκειται για τους πιο επιθετικούς κύκλους των Αμερικανοεβραίων, τους πετρελαιάδες και την πολεμική βιομηχανία, οι οποίοι φυσικά είναι υπέρμαχοι του πολέμου στο Ιράκ, είναι υπέρ της επίθεσης εναντίον του Ιράν και υπέρ του οποιουδήποτε πολέμου στη Μέση Ανατολή, που θα είχε στόχο να ελέγξει η Αμερική και άλλα πετρέλαια στην περιοχή και να πουληθούν όπλα σ’ αυτήν τη διαδικασία.

Παρατηρούμε δηλαδή, το κωμικοτραγικό φαινόμενο ο Πρόεδρος Ομπάμα να τάσσεται σταθερά εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, αλλά να εκχωρεί τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας σε φανατικούς… υποστηρικτές αυτού του πολέμου.

Το κακό, μάλιστα, ολοκληρώθηκε με τον διορισμό ως συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας (θέση κρισιμότατη στις ΗΠΑ, που συχνά έχει μεγαλύτερη επιρροή πάνω στον Πρόεδρο από τον υπουργό Εξωτερικών) του απόστρατου στρατηγού και πρώην διοικητή του ΝΑΤΟ, Τζέιμς Τζόουνς, προσωπικού φίλου και υποστηρικτή του… υποψηφίου προέδρου των Ρεπουμπλικάνων Τζον Μακ Κέιν!

Χειρότερο τρίο από αυτό των Χίλαρι – Γκέιτς – Τζόουνς, δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει για την Ελλάδα.

Τελικά, στην κυβέρνηση Ομπάμα ο μοναδικός που έχει πολύ συχνά φιλελληνικές θέσεις είναι ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, τον οποίον όμως έχει ήδη περιθωριοποιήσει ο Ομπάμα στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής που είναι η ειδικότητα του Μπάιντεν, με τους διορισμούς της Χίλαρι Κλίντον, του Ρόμπερτ Γκέιτς και του Τζέιμς Τζόουνς στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας, όπως και στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας.

Ένα ανθελληνικό πολιτικό περιβάλλον

Η Χίλαρι Κλίντον και οι άνθρωποι του συζύγου της, που χρησιμοποιεί, δεν είναι καθόλου ευνοϊκά διακείμενοι προς την Ελλάδα ούτε στα Ελληνοτουρκικά ούτε στο πρόβλημα με την ονομασία της πΓΔΜ.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι επί της προεδρίας του Μπιλ Κλίντον πρωτοεμφανίσθηκε το πρόβλημα με τις «γκρίζες ζώνες» και ο ίδιος ο Κλίντον έσπευσε να υιοθετήσει τις τουρκικές αξιώσεις εναντίον της χώρας μας!

Έχει ξεχαστεί από πολλούς η επαίσχυντη επιστολή που έστειλε τον Απρίλιο του 1996, δύο μήνες μετά την εθνική ταπείνωση των Υμίων και το περιβόητο «Ευχαριστώ τις Ηνωμένες Πολιτείες» του Κώστα Σημίτη, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον προς την Επιτροπή «Δικαιοσύνη για την Κύπρο» των ομογενών.

Στην επιστολή του, ο Κλίντον όχι μόνον τόνιζε ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν πάρει θέση στο πρόβλημα της βραχονησίδας Ύμια – Καρντάκ», αλλά επιπλέον αμφισβητούσε ευθέως την ισχύ του Ιταλοτουρκικού Πρωτοκόλλου του 1932, βάσει του οποίου δόθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα το 1947!

«Η ερμηνεία αλλά ακόμη και η εγκυρότητα ορισμένων από τα εν λόγω έγγραφα αμφισβητούνται από τα μέρη» έγραφε ο Μπιλ Κλίντον, υιοθετώντας έμμεσα την άποψη της Άγκυρας. Πρόσθετε μάλιστα, ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή άλλο «διεθνές συναινετικό σώμα» είναι αρμόδιο «να ορίσει τη βάση για την έκδοση της απόφασής του»!

Η θέση αυτή είναι εξωφρενική. Ο Κλίντον έλεγε, δηλαδή, ότι το Διεθνές Δικαστήριο μπορεί να αγνοήσει το Ιταλοτουρκικό Πρωτόκολλο του 1932 και να μοιράσει τις βραχονησίδες ή και μικρά νησιά της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα και στην Τουρκία όπως αυτό νομίζει!

Με άλλα λόγια, η θέση του Μπιλ Κλίντον και του επιτελείου του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν ότι μπορεί να γίνει… επαναχάραξη συνόρων στο Αιγαίο!

Φιλοτουρκικά «γεράκια»

Αυτές είναι οι θέσεις του «στρατοπέδου Κλίντον», το οποίο είναι και το πιο «φιλικό» προς την Ελλάδα. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται με τους υπόλοιπους.

Τι να περιμένει π.χ. κανείς από τον Ρόμπερτ Γκέιτς, υπουργό Άμυνας και της κυβέρνησης Μπους; Λογικό δεν είναι να είναι διαποτισμένος από τις ανθελληνικές θέσεις αυτής της κυβέρνησης; Επί των ημερών του π.χ. ήταν που η Ουάσινγκτον πίεζε για άνευ όρων ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και φυσικά ο Γκέιτς κάθε άλλο παρά… τρελός από έρωτα είναι για τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή που «έτριψε τα μούτρα» της αμερικανικής κυβέρνησης με το βέτο του στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο.

Αλλά και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζέιμς Τζόουνς, ως παλιός διοικητής του ΝΑΤΟ, έχει συμμετάσχει σε όλες τις βρωμιές της Ατλαντικής Συμμαχίας εναντίον της χώρας μας στο Αιγαίο με τον σχεδιασμό ασκήσεων που είναι επιβλαβείς για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και τόσες άλλες αρνητικές θέσεις.

Το χειρότερο από όλα όμως, είναι ότι αυτός ο ανθελληνικός θίασος της νέας αμερικανικής κυβέρνησης εμπλουτίζεται διαρκώς.

Τη θέση του νέου υφυπουργού Εξωτερικών αναμένεται να αναλάβει ο Φίλιπ Γκόρντον, ο οποίος θα έχει τα καθήκοντα του Ντάνιελ Φριντ – του υφυπουργού Εξωτερικών του Μπους, που είχε λυσσάξει να βάλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και το πάλευε μέχρι την υστάτη των στιγμών.

Αυτός ο Γκόρντον, λοιπόν, πέρα από το ότι ήταν φανατικός υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό, με άρθρο του στην αμερικανική εφημερίδα « Χέραλντ Τρίμπιουν» το καλοκαίρι του 2005 απαιτούσε από την ΕΕ να αλλάξει την πολιτική της απέναντι στην Τουρκία και εξαπέλυε σκληρή επίθεση εναντίον της Λευκωσίας.

Ανάλογων φιλοτουρκικών πεποιθήσεων είναι και η Ελίζαμπεθ Ράνταλ, η οποία διεκδικεί τη θέση της διευθύντριας του Τομέα Ευρώπης στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου.

Φανατική υποστηρίκτρια του Σχεδίου Ανάν και της τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη, η Ράνταλ είχε και αυτή αρθρογραφήσει στη «Χέραλντ Τρίμπιουν» που είναι η ευρωπαϊκή έκδοση των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» το καλοκαίρι του 2006. Στο άρθρο της απαιτούσε από την κυβέρνηση Μπους να απαιτήσει από τους ευρωπαίους ηγέτες να «απαιτήσουν μια περισσότερο εποικοδομητική συμπεριφορά από την κυπριακή κυβέρνηση… ώστε να τερματιστεί η οικονομική απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Αν όντως επικυρωθούν οι διορισμοί του Φίλιπ Γκόρντον και της Ελίζαμπεθ Ράνταλ στις αντίστοιχες θέσεις, είναι προφανές πως η προώθηση των ελληνικών θέσεων στη νέα αμερικανική κυβέρνηση θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη υπόθεση.

Πόσο μπορούμε να ελπίζουμε στον Τζο Μπάιντεν;

Στη νέα αμερικανική κυβέρνηση μόνον ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει τηρήσει πολύ συχνά φιλελληνική στάση – άρα η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη από ό,τι επί κυβερνήσεων Μπους, όπου δεν υπήρχε απολύτως κανένας φιλέλληνας αξιωματούχος. Μάλιστα, ο Μπάιντεν, ως γερουσιαστής, μας συμπαραστεκόταν ιδίως στα ζητήματα της τουρκικής κατοχής της Κύπρου.

Μην έχουμε όμως και μεγάλες ελπίδες. Στο θέμα του Σχεδίου Ανάν για παράδειγμα, ο Τζο Μπάιντεν τάχθηκε υπέρ, επηρεαζόμενος μάλιστα από την προαναφερθείσα Ελίζαμπεθ Ράνταλ. Κατόπιν εορτής -μετά δηλαδή την απόρριψή του- λέγεται ότι άλλαξε γνώμη, αλλά φυσικά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι σαφές αν αυτό οφείλεται στο ότι όντως μεταπείστηκε ή αν είδε το θέμα απλώς καιροσκοπικά, αφού δεν είχε πλέον νόημα να υπερασπίζεται μια υπόθεση που ήταν ήδη χαμένη.

Στο όνομα των Σκοπίων, επίσης, ο Τζο Μπάιντεν, ήταν υπέρ της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» για την πΓΔΜ. Φυσικά, από τη στιγμή που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει προτείνει μέσω του Μάθιου Νίμιτς το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» θα είναι μάλλον απίθανο να μην υιοθετήσει και ο Μπάιντεν αυτήν την πρόταση και να εμμείνει σε σκέτο «Μακεδονία».

Σε αυτό το επίπεδο κινούμαστε όμως, το οποίο βεβαίως κάθε άλλο παρά ενθουσιασμό προκαλεί. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι σχέσεις της Ελλάδας με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, άρα μόνοι μας και πάλι πρέπει να δώσουμε τον αγώνα υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας.