ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ…

Ακρογωνιαίος λίθος της «θεσμοκρατίας» αλλά και του πολιτικού μας πολιτισμού είναι ο σεβασμός στους κορυφαίους θεσμούς του πολιτεύματος, όπως αυτοί ορίζονται στον Καταστατικό Χάρτη της Χώρας. Μια από τις κορυφαίες θεσμικές διατάξεις είναι εκείνη η οποία ορίζει την τετραετή θητεία της εκάστοτε Βουλής, της οποίας μόνο εξαιρετικά ουσιαστικοί λόγοι εθνικού συμφέροντος, οι οποίοι προβλέπονται σε άλλες διατάξεις, επιτρέπουν την πρόωρη διάλυσή της. Δυστυχώς, όμως, αυτές οι διατάξεις, ενώ είναι δευτερεύουσες, αποτελούν τον κανόνα στην κοινοβουλευτική πρακτική του πρωθυπουργοκεντρικού μας συστήματος, ενώ η πάγια και κύρια διάταξη που ορίζει ότι η Βουλή εκλέγεται για μια τετραετία, αποτελεί την εξαίρεση.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η επίκληση εθνικού ή μείζονος σημασίας θέματος ως λόγου για την πρόωρη διάλυση της Βουλής υπήρξε πάντοτε τα τελευταία χρόνια προσχηματική. Οι πραγματικοί λόγοι ήταν πάντοτε λόγοι κομματικού συμφέροντος, λόγοι ωμής κομματικής ιδιοτέλειας, και ταυτόχρονα λόγοι καιροσκοπικοί. Όμως, έτσι, το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, οι θεσμοί ευτελίζονται και οι πάγιες συνταγματικές ρήτρες αποδυναμώνονται. Ορκίζονται οι πολιτικοί μας την πιστή τήρηση του Συντάγματος, αλλά είναι οι πρώτοι οι οποίοι το παραβιάζουν.

Ζηλεύω τις ΗΠΑ και τους ηγέτες τους όχι φυσικά για το πώς μεταχειρίζονται τα άλλα έθνη, αλλά για το πόσο ευλαβικά τηρούν το σύνταγμά τους και για το πόσο τιμούν και υπερασπίζονται το έθνος τους. Με τον σεβασμό στις πάγιες αξίες τους έχουν καταφέρει μια πολυπολιτισμική κοινωνία η οποία, αν και αποτελείται από πανσπερμία λαών και θρησκειών, διαμορφώνει μια μονοεθνική συνείδηση και συσπειρώνεται κάτω από την αστερόεσσα, την οποία υπερηφάνως ανεμίζει. Και αυτό συμβαίνει σ’ ένα έθνος διακοσίων περίπου ετών. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει σε ένα έθνος με ιστορία 3.000 ετών.

****

Αλλά ας επανέλθουμε στην καθ’ ημάς επικαιρότητα. Η κυβέρνηση, αντί να επιδοθεί μετά πάθους στην αντιμετώπιση της συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης, όπως προβάλλεται, μεθοδεύει με τεχνάσματα επικοινωνιακού χαρακτήρα σμίκρυνση ή και ισοφάριση της δημοσκοπικής ψαλίδας για να προσφύγει σε αιφνιδιαστικές εκλογές. Και αυτό προς τι; Για να κερδίσει λιγότερες έδρες από εκείνες που έχει στην παρούσα Βουλή, όπως συνέβη και με το αποτέλεσμα (σε έδρες) στις εκλογές της 16/9/2007;

Και βαυκαλίζεται ότι έτσι θα λύσει τα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα; Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση ζητάει επιμόνως πρόωρες εκλογές, αλλά γι’ αυτήν είναι φυσικό να τις ζητάει, παρά το ενδεχόμενο να έχει το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα, με τις ίδιες συνέπειες σε ό,τι αφορά την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.

Με άλλα λόγια, μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα φέρει στην καλύτερη περίπτωση ισχνή αυτοδυναμία και στη χειρότερη μη αυτοδυναμία. Έτσι ανοίγει ο φαύλος κύκλος των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, με τερματικό σταθμό τον Μάρτιο του 2010, οπότε είναι και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, μια εκλογή η οποία επιτέλους πρέπει να τεθεί κάποια στιγμή πέρα και έξω από μικροκομματικές σκοπιμότητες και φτηνούς κομματικούς υπολογισμούς.

Θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι το έθνος, ο λαός και ο τόπος μπαίνουν σε βαθιά κρίση, όχι μόνο οικονομικού αλλά και εθνικού χαρακτήρα. Και αυτή η βαθιά και πολύπλευρη κρίση, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, απαιτεί πολιτικές συναινέσεις μιας κάποιας διάρκειας, προς την κατεύθυνση μιας δικαιότερης κατανομής του πλούτου μέσα από την ανάπτυξη, μιας σταθερής και αταλάντευτης εξωτερικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των γειτονικών “απειλών” και μιας στοιχειώδους συναίνεσης για ένα σταθερό, αναβαθμισμένο και ουσιαστικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Ο τόπος έχει ανάγκη από άλλες πολιτικές, ίσως και από άλλους ανθρώπους για να τις εφαρμόσουν. Επιτέλους.