«Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι»
«Verita filia temporis…» (= «Η Αλήθεια είναι κόρη του χρόνου…»). Τη λατινική αυτή αρχή, που έχει επαληθευθεί στη διαδρομή δεκάδων αιώνων, φαίνεται ότι την αγνοεί η σύγχρονη πολιτική πρακτική στη χώρα μας. Ειδικότερα, διαχρονικώς, ο χώρος της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.
Η εκάστοτε αντιπολίτευση, και στην προσπάθειά της να επιβιβασθεί στην εξουσία, προσφεύγει στην κολακεία, τον μαξιμαλισμό και την υιοθέτηση και των πλέον ακραίων αιτημάτων κοινωνικών ομάδων, και αναλόγως με τη δύναμη πίεσης που οι τελευταίες διαθέτουν. Είναι πλέον ή βέβαιο ότι όταν επιβιβασθεί στην εξουσία, εναγκαλίζεται την αρχή «έπεα πτερόεντα» και απωθεί στα άδυτα τις υποσχέσεις της!
Όμως, το φάντασμα «Verita filia temporis» την καταδιώκει και καθημερινώς επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία της… Σε ουδεμία των περιπτώσεων η αντιπολίτευση δεν εναρμονίζει την τακτική της με τη γνωστή αρχή της Γραφής, «Γνώσεσθε την Αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Δυστυχώς στη διαδρομή του ιστορικού βίου του Νεοελληνισμού υπάρχουν εποχές που κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κατά περίπτωση, δεν αφίσταται της τακτικής τους και αν ακόμη στον ορίζοντα προβάλλει το αναπότρεπτο της μέγιστης βλάβης για τα εθνικά συμφέροντα ή ο κίνδυνος εθνικής καταστροφής.
Σπάνιες δε είναι οι περιπτώσεις της εθνικής ομοψυχίας, ενώ το «Σύνδρομο Σαμψών» (= «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»), όπως προκύπτει από την ανάγνωση και τη Γνώση της Ιστορίας, είναι κυρίαρχο στην ελληνική πολιτική πρακτική!
Κατ’ οξύμωρο δε σχήμα η εκάστοτε αντιπολίτευση, ειδικότερα η μείζων, δεν αποστασιοποιείται από σχήματα βαθύτατης διαπλοκής με την εξουσία, ειδικότερα στην εξυπηρέτηση προσωπικών ιδιοτελών συμφερόντων ατόμων που συγκαταλέγονται στον «κύκλο των αρχηγών»… Ο ιστός αυτός της διαπλοκής, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, υφαίνεται ερήμην των πολιτικών αρχηγών, ενώ διαμορφώνεται στο όνομά τους…
Ο κ. Παπανδρέου, καλόν θα ήτο και για τον ίδιο, κυρίως όμως τη χώρα, να διερευνήσει αν η περίπτωσή του εμπίπτει σ’ αυτήν την παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και να περάσει από το μικροσκόπιο της κάθαρσης τον στενό κύκλο των συνεργατών του… Ίσως διαπιστώσει κάποια «άκομψα» σχήματα διαπλοκής με την εξουσία, που καθημερινώς κατακεραυνώνει στο Κοινοβούλιο και εκτός Κοινοβουλίου!
Τα ΜΜΕ αποτελούν, ως άδεται εν οδοίς και παρόδοις, τον προνομιακό χώρο, και δη τα υπό κρατική εποπτεία, αυτής της «άκομψης» διαπλοκής…
Οι αντιπολιτευτικοί κεραυνοί του κ. Παπανδρέου εξακοντίζονται, και ορθώς, κατά των κυβερνητικών «golden boys», αλλά για «golden boys» στον χώρο των υπό κρατική εποπτεία ΜΜΕ, τα οποία τοποθετήθηκαν με φωτογραφικές διατάξεις, χωρίς να τηρούνται οι προϋποθέσεις του Νόμου και χωρίς να διαθέτουν τα υπό του Νόμου προσδιοριζόμενα προσόντα, συγκέντρωσαν και την αποδοχή και τη σύμφωνη γνώμη του περιβάλλοντος του αρχηγού της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης!
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ενώ επαγγέλλονται την αξιοκρατία, προωθούν τις πλέον αναξιοκρατικές επιλογές προσώπων. Οι πολιτικοί αρχηγοί, αποδέχονται, αν δεν το επιδιώκουν, να περιβάλλονται από έναν κύκλο ατόμων, των οποίων το κυρίαρχο προσόν είναι δι’ επικύψεως να αναφωνούν «Μάλιστα Κύριε» ή επί το κοσμικώτερο, «Γιέςμεν»…
Και όλ’ αυτά υπό τον μανδύα της ιδεολογίας! Αλλά το πολιτικό σύστημα γνωρίζει. Και το γνωρίζει καλώς: «Η ιδεολογία προκαλεί την πολιτική στο όνομα του ιδεώδους, που υποτίθεται ότι ικανοποιεί όλους τους πολίτες, αφού όμως πρώτα ευνουχίσει όλες τις επιθυμίες τους. Το δόγμα ότι καθετί είναι πολιτικό είναι η σφραγίδα του ιδεολογικού εγχειρήματος αντικατάστασης του κράτους δικαίου από πρακτικές χειραγώγησης των ανθρώπων…».
Διαφθορά και διαπλοκή, αποτελούν σήμερα στη συνείδηση του έλληνα πολίτη τη γάγγραινα που κατατρώει και τα τελευταία υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα «σηκώνει τα χέρια» προ του καταστροφικού αυτού φαινόμενου.
Πολιτικοί επιστήμονες και κοινωνιολόγοι το επισημαίνουν και προσδιορίζουν ότι «η ηθικοποίηση της κοινωνίας καθίσταται δυνατή μόνον αν καταστήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα σύστοιχη με κάποια μορφή δικαιοσύνης».
Βεβαίως η συστοιχία διαφθορά-διαπλοκή δεν θα είχε χώρο και αντικείμενο δράσης, αν ο αποδέκτης αυτής της ολέθριας τακτικής δεν ήταν το ιδιοτελές άτομο. Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη. Επενεργεί από την πολιτική στο άτομο και από το τελευταίο προς την πολιτική. Επομένως στην παθογένεια αυτή ενυπάρχει το στοιχείο της κοινωνικής συνυπευθυνότητας.
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι… «Τοιούτος ημίν πρέπει αρχιερεύς» (=πολιτικός, πολιτική ηγεσία).