Άρχισαν οι… παρασυναγωγές των κορυφαίων…
Πάντως είναι αλήθεια ότι η κατάσταση που διαμορφώθηκε εσωκομματικά στη Νέα Δημοκρατία μετά τον ανασχηματισμό απέχει κατά πολύ από εκείνη που ίσχυε προηγουμένως. Αλλάζουν σχεδόν όλα, καθώς διαμορφώνεται μια κατάσταση νέα, με άλλους πόλους εξουσίας. Και σε αυτό συντελούν και οι πρόεδροι οργανισμών, γενικοί γραμματείς και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι υπουργών και υφυπουργών που είναι σαφές και κατανοητό ότι θα δημιουργήσουν τη δική τους ατμόσφαιρα και τη δική τους δυναμική.
Και ναι μεν η κ. Ντόρα Μπακογιάννη παρουσιάζεται ως ένα σταθερό σημείο εσωκομματικής αμφισβήτησης, χωρίς φυσικά να το δηλώνει, καθώς επιθυμεί να εισπράξει τις ψήφους και την εμπιστοσύνη των Καραμανλικών, στο στρατόπεδο όμως των τελευταίων κυριολεκτικώς σφάζονται παλικάρια.
Υπάρχει κατ’ αρχάς μια κυρίαρχη θεσμική ομάδα που όποιος την αμφισβητεί… τίθεται με έξυπνο τρόπο στο περιθώριο και κανείς δεν μαθαίνει πια… γι’ αυτόν… Είναι σαν την κομματική… καμόρα που ορκίζεται πίστη στον αρχηγό, κόβει ακόμη και… κάνα δάκτυλο κάθε διετία – τριετία για να δείξει την πίστη της και ουδείς μπορεί να την αμφισβητήσει διότι κάνει κάτι πολύ απλό για να επιβιώσει στους σκληρούς κανόνες του ανταγωνισμού: Πυροβολεί ό,τι κινείται και δεν είναι Καραμανλικό, ακόμη και τα… πόδια της εάν είναι κάτω από το κλαρί… Tην ομάδα αυτή την απαρτίζουν ο Δημήτρης Σιούφας σε κοινοβουλευτικό και ο Προκόπης Παυλόπουλος σε κυβερνητικό επίπεδο και σε αυτήν συντάσσονται -ξέχωρα από τις κατά καιρούς διαφωνίες τους- όλοι οι άνθρωποι που κατοικούν στο Μαξίμου.
Σε ρόλο αουτσάιντερ παίζουν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο Αντώνης Σαμαράς που μπορεί να γίνουν φαβορί. Ο Σαμαράς έχει πολλές συμπάθειες στους Καραμανλικούς κι αυτό κάνει την Ντόρα να βγάζει σπυριά… Ο Αβραμόπουλος μπορεί να είναι ο χαμένος του ανασχηματισμού, με την έννοια ότι πουθενά δεν πήγε, ωστόσο δεν παύει να έχει μεγάλη δύναμη στη μεγάλη επίσης περιφέρεια Αθηνών.
Έτσι ή αλλιώς πάντως αυτές είναι οι δυναμικές που αναπτύσσονται σήμερα στη Νέα Δημοκρατία. Η δυναμική του Γιώργου Σουφλιά είναι αναμφισβήτητη, δεν παίζει με κανέναν τρόπο όμως στην κούρσα της όποιας διαδοχής. Κανείς δεν του αμφισβητεί το ότι είναι νούμερο δύο, αλλά μάλλον δεν φαίνεται να αποκτά κανένα… νούμερο στην αυριανή Νέα Δημοκρατία…
Στον «γολγοθά» του ανταγωνισμού μπαίνουν και οι μικρότεροι αλλά μεγάλης δυναμικής. Έτσι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος μπορεί για ορισμένους να αποτελεί ένα στέλεχος πολύ μακριά από τη δυναμική π.χ. της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει εάν συνεχίσει να παίζει με τεράστια νούμερα επιλογής στις νεαρές ηλικίες αλλά και στις μεγαλύτερες. Στη νεώτερη γενιά μάλιστα της φιλελεύθερης παράταξης δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς εκπρόσωπός της που να μπορεί να ανταγωνισθεί τον Σπηλιωτόπουλο σε δυναμικότητα και σε δημοφιλία αλλά στον τομέα της οργάνωσης μάλλον υστερεί… Ο Σπηλιωτόπουλος έχει ένα χαρακτηριστικό που θυμίζει… Καραμανλή: Στηρίζεται σε μικρό δοκιμασμένο κύκλο όπου έχουν μοιρασθεί οι ρόλοι, κανείς δεν φαίνεται να μπλέκει στα πόδια του, άλλου και γενικώς τα στελέχη του αυτενεργούν, σε αντίθεση με το στρατόπεδο Μπακογιάννη όπου υπάρχει ένα έντονο προσωποκεντρικό στοιχείο. Στο στρατόπεδο Αβραμόπουλου μάλλον υπάρχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με της Ντόρας, δηλαδή προσωποκεντρική εξουσία.
Πιο κοντά όπως είναι φυσικό στο τι θέλει ο Καραμανλής, χωρίς όμως έντονα χρώματα και αντιθέσεις, με ήπιους τόνους, η τάση Παυλόπουλου – Σιούφα. Πιο αυταρχική και απόλυτα φιλελεύθερη η τάση της Ντόρας. Πιο φιλολαϊκή, χαμηλών τόνων, η τάση του Άρη Σπηλιωτόπουλου, πιο εθνοκεντρική η τάση του Σαμαρά, και περισσότερο εγωκεντρική και δημοσιοσχεσίτικη η στάση – τάση του Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Οι παρασυναγωγές θα συνεχισθούν όσο συνεχίζεται η αβεβαιότητα που προέρχεται από το ρευστό πολιτικό σκηνικό. Είναι σίγουρο πάντως ότι όσο συνεχίζονται και αυξάνονται τόσο θα αυξάνονται οι αμφισβητήσεις και τα αισθήματα απογοήτευσης στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.