Υπομείων ή ισοδίαιτος;
Γόνος της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκπεσούσης Εθνικής Αστικής Τάξης, το γένος, ως γνωστόν, Μπενάκη, ο Αντώνης Σαμαράς, έπειτα από μια περιπετειώδη διαδρομή –ηγαπημένος πολιτικός υιός του αειδήμου Ευάγγελου Αβέρωφ, προσφιλής, στιγμιαίως, του κ. Κ. Μητσοτάκη, όταν ο τελευταίος ευαγγελιζόνταν τον εξορκισμό του Καραμανλισμού, και ενεργήσας ως Βρούτος, κατά την αντίληψη του επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας το 1993, βραχυχρόνιος πολιτικός αρχηγός κ.λπ.– και πολυετή… αγραναύπαση, αναζήτησε εκ νέου πολιτική ασφάλεια και προστασία στην πολιτική του μήτρα.
Νυν υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Κ. Καραμανλή του Νεώτερου, και στο συνάδον προς το αξίωμα του κ. Σαμαρά γλωσσικόν ιδίωμα παρατηρείται ότι δεν απέκλινε των συνηθειών της ταξικής κληρονομιάς του: «Δει γαρ σχολής (= σχόλης) και προς γένεσιν της αρετής και προς τας πράξεις τας πολιτικάς». Ή, κατά την Κοινή Αλεξανδρινή διάλεκτο, «Οι πλουσιώτεροι εποιούντο την πόλιν οικείαν»…
Μάλιστα από την 7η Ποσειδεώνος Α΄ προβάλλει ισοϋψής προς την εϋπλόκαμο κ. Ντόρα Μπακογιάννη, κατά τη Θουκυδίδειο αρχή: «Οι τα μείζω κτησάμενοι ισοδίαιτοι καθίστανται». Αν και η τελευταία δεν αποστέργει να τον θεωρεί Υπομείονα του κομματικού σχηματισμού της Νέας Δημοκρατίας (Υπομείων στη Σπαρτιατική Πολιτεία εθεωρείτο όποιος, είτε από ίδια υπαιτιότητα είτε όχι, εξέπιπτε από την ιδιότητα του Σπαρτιάτη πολίτη).
Ο κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, ίσως, στην επιλογή του κ. Σαμαρά –και για τον επαναπατρισμό του στη «Νέα Δημοκρατία» και την προώθησή του στη συνέχεια στο υπουργικό αξίωμα– να επηρεάσθηκε από την αντίληψη των Μακκαβαίων, ως αυτή διατυπούται στο οικείο χωρίον της Παλαιάς Διαθήκης: «Η ύπαρξις υμών ημίν εστίν και τα ημών υμίν έστιν»!
Πάντως ο κ. επίτιμος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, κατά χαρακτηρολογική ανάλυση, ως άλλος ομηρικός Έκτωρ, να διαλογίζεται δυσοίωνες προοπτικές για την εϋπλόκαμο κόρη του: «… ιστόν υφαίνεις, και κεν ύδωρ φορέοις» μετά την «πέρσιν Ιλίου» από τον εξ ευάνδρου Μεσσηνίας ορμώμενο!
Παραμυθία, όμως, έστω και στιγμιαίως, αισθάνεται, αναγιγνώσκων τα του Πολυβίου του Μεγαλοπολίτη: «… μηδεμίαν ετοιμοτέραν τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης…».
Και ανάπαυση ψυχής, «σαν ήρθε χρόνος δίσεκτος και μήνες οργισμένοι» καταφεύγοντας στην ανάγνωση και γνώση του «Ζορμπά» του Μεγάλου Κοσμοπολίτη Κρητικού:
• «Εγώ, μη γελάσεις αφεντικό, φαντάζομαι το Θεό απαράλλαχτο σαν κι εμένα. Μονάχα πιο αψηλό, πιο δυνατό, πιο παλαβό, κι αθάνατο. Κάθεται σε μαλακές προβιές, χουζουρεμένα, κι η παράγκα του είναι ο ουρανός. Κρατάει στο δεξό του χέρι όχι σπαθί, όχι ζυγαριά αυτά τα εργαλεία είναι για τους φονιάδες και για τους μπακάληδες, ο Θεός κρατάει ένα μεγάλο σφουγγάρι γεμάτο νερό, σα σύννεφο της βροχής. Δεξά του η Παράδεισο, ζερβά του η Κόλαση. Έρχεται η κακομοίρα η ψυχή, τσίτσιδι, γιατί έχασε το κορμί της και τουρτουρίζει. Ο Θεός την κοιτάζει και γελάει κάτω από τα μουστάκια του, μα καμώνεται τον μπουνταλά. “Έλα εδώ” της λέει, και χοντραίνει τη φωνή του και πιάνει την ανάκριση. Πέφτει η ψυχή στα πόδια του Θεού “Αμάν, του φωνάζει, ήμαρτον!”. Και δώστου να λέει τα κρίματά της… Και ο Θεός βαριέται, χασμουριέται. “Σώπα πια της φωνάζει, με ξεκούφανες!”. Και φαπ, δίνει μια με το σφουγγάρι και σβήνει όλες τις αμαρτίες. “Ξεκουμπίσου στον Παράδεισο. Πέτρο, βάλτη και τούτη μέσα την κακομοίρα…”».
Άλλωστε, σκέπτεται ο επίτιμος, «άλλαι βουλαί ανθρώπων, άλλα Θεός κελεύει»… και καταφεύγει στη μακρά δορυκτησία των Μεσσηνίων από τους ομογάλακτους των Κρητικών Σπαρτιάτες… Αλλά ως Γερμανομαθής, διασκελίζει το του Καρόλου Μαρξ: «Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά και αν επαναληφθεί, θα παρουσιασθεί μεν άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα»!
Η αναδόμηση της 7ης Ποσειδεώνος Α΄ ήχησε το σήμαντρο της κρίσης για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τις εσωτερικές της ισορροπίες, και θέτει σε, έστω και αργή, κίνηση τις διεργασίες για τη Μετα-καραμανλική Εποχή. Εκτός εάν ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος κατορθώσει και αναστρέψει το ρεύμα του ποταμού και οδηγήσει το κόμμα του στην πρώτη θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Αλλά κατά τον «σκοτεινό φιλόσοφο» της Αρχαιότητας, τον Ηράκλειτο, «ουδείς… (τρις) τον αυτόν ποταμόν εκβήναι» – προσφεύγουμε και πάλι στο γλωσσικό ιδίωμα που συνάδει προς το «Συναξάρι του Αντώνη Σαμαρά».
Στην πρώτη περίπτωση εισερχόμεθα στο λυκόφως των «πολιτικών δυναστειών»… Και η «αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων», ίσως, συμβάλλει αποφασιστικά στην αλλαγή της πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας στη χώρα μας. Και οι «πρίγκιπες» και «πριγκιπέσσες» να πάψουν να «ποιούνται οικείαν την Πόλιν»…