Τέλος στην ανοχή, εκτός κι αν θέλετε να γίνουμε κιοτήδες…

Όταν, χωρίς κανένα κόστος, πάει βόλτα μέχρι τη Ραφήνα τουρκική φρεγάτα και κανένας μας δεν τους ενοχλεί, πώς να μη θεωρούν οι Τούρκοι ότι βρίσκονται σε δικό τους έδαφος;

Όταν περιοριζόμαστε στον ρόλο του… τροχονόμου (αν και ούτε αυτός υπάρχει, γιατί στον τροχονόμο υπακούει ο κάθε οδηγός και όποιος παραβαίνει το σήμα του συλλαμβάνεται…), τότε γιατί να μας πάρουν στα σοβαρά οι φίλοι μας (άσπονδοι και μη) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ και να μη ρίχνουν στο καλάθι των αχρήστων τις διαμαρτυρίες μας; Που τελικά κάνουμε έτσι για τους τύπους, αφού έχουν καταντήσει ρουτίνα και κανένας δεν τους δίνει σημασία;

Όταν, εγκληματικά για την πατρίδα, αφήνουμε να ερημώνουν τα ακριτικά νησάκια μας, που αποτελούν Θερμοπύλες και δεν φροντίζουμε να κρατήσουμε εκεί ψυχωμένους Έλληνες, δεν δημιουργούμε τις απαραίτητες υποδομές (δάσκαλος, συγκοινωνίες), πώς να μην τα έχει βάλει στο μάτι η Άγκυρα και να μην επιχειρεί να τα φάει; Και να θεωρείται άθλος μια επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας;

Όταν επιτρέπουμε να συμβαίνουν όλα αυτά, τότε τα περιθώρια… αβλαβούς παρακολούθησης στενεύουν τραγικά για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και το Αιγαίο ΜΑΣ. Και μόνο ΕΦΙΑΛΤΕΣ δεν ανησυχούν, που με πόνο ψυχής διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν και σήμερα, λέγοντας ε, τι φωνάζετε, πάντα δεν γίνονταν αυτά; Τι θέλετε; Πόλεμο; Το ξαναείπαμε την περασμένη Κυριακή. Το ξαναλέμε και σήμερα. Τους επιστρέφουμε την αθλιότητα. Για μας δεν υπάρχει δίλημμα. Ποτέ πόλεμος. Ένα ζητάμε. Να μη μας ενοχλεί, να μη μας πειράζει το σπίτι μας ο γείτονας. Να μη μπαίνει για ν’ αρπάξει. Και αφού δεν θέλουν να σεβαστούν συνθήκες και δίκαια, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κόκκινη γραμμή. Όποιος την περάσει έχει και την ευθύνη… Το θέμα είναι αν το θέλουμε. Γιατί είναι βέβαιο ότι «το μπορούμε». Και η Ιστορία μας το λέει. Θα πρέπει επομένως η Ελλάδα, ο πρωθυπουργός αλλά και όλα τα κόμματα, να διαμηνύσουν προς όλους, Αμερικάνους, Ρώσους, Ευρωπαίους, Κινέζους: Αρκετά η ανοχή! Εκτός κι αν προτιμάμε να γίνουμε κιοτήδες. Οπότε ας καταργήσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις, δεν τις χρειαζόμαστε και τα λεφτά για τους εξοπλισμούς να πάνε για το φαΐ μας… Μόνο που τότε θα πρέπει να λέμε αφερίμ αφέντη και ό,τι θέλει ο Αγάς…

Αν αυτή είναι η επιλογή μας, για να μη χάσουμε την καλοπέρασή μας, τον καναπέ και το Κολωνάκι, ιδού η Ρόδος (αν και αυτή ζήτημα είναι για πόσο ακόμη θα υπάρχει…). Οι Ερινύες θα μας συντροφεύουν όλους. Με πρώτους τους έχοντες την εξουσία. Και πάνω απ’ όλους τον ηγέτη…