ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ…

Μόνο που από τη στιγμή που μια άποψη ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και της εξακριβωμένης πραγματικότητας, τότε μια απάντηση χρειάζεται και πάντα βέβαια με την καλή διάθεση και με το δικαίωμα της κοινής πορείας σε ένα χώρο δύσβατο και ταλαιπωρημένο, για να μην τον πω και συκοφαντημένο, όπως ο δικός μας κινηματογράφος, που τον έχουμε περπατήσει με πολλά χιλιόμετρα, στον τομέα του ο καθένας.

Όχι λοιπόν, αγαπητή μου Ζωή, η ταινία δεν είναι των ηθοποιών, όπως επιπόλαια και πολύ αυτάρεσκα ισχυρίζεσαι, χρησιμοποιώντας μάλιστα και στοιχεία που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Μια ταινία ανήκει ΚΑΙ στους ηθοποιούς, όπως ανήκει και σε ΟΛΟΥΣ εκείνους που δούλεψαν για να γίνει η παραγωγή της και σε μερίδια ανάλογα με την προσφορά τους και με τη σειρά τους – «ένας ένας, παιδιά, όλοι θα πάρετε»…

Η σειρά, λοιπόν, της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, σύμφωνα και με τον ισχύοντα νόμο, ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο σκηνοθέτη και το συγγραφέα-σεναριογράφο, που είναι και οι πρωτογενείς δημιουργοί ενός έργου και ύστερα σε όλους τους άλλους που έχουν τα λεγόμενα «συγγενικά δικαιώματα» και που δεν είναι μόνο ο ψυχρός νόμος που τα χαρακτηρίζει έτσι αυτά τα δικαιώματα, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα.

Ο συγγραφέας-σεναριογράφος με την ιδέα του, το «παραμύθι» του, το έργο του, είναι το οικόπεδο, επάνω στο οποίο ο σκηνοθέτης-αρχιτέκτονας θα σχεδιάσει και θα κατασκευάσει το έργο. Ενώ οι ηθοποιοί είναι τα όργανα που ανάλογα με την ποιότητα και τις ικανότητες που έχουν δουλεύουν και «δημιουργούν», χωρίς αυτή η «συμμετοχική» εργασία να υποβαθμίζει την προσφορά τους. Και όλα αυτά ανεξάρτητα με τα «μποξ-όφις» και με τα πόσα πουλάει ο καθένας για να νέμεται και την «ιδιοκτησία».

Ακόμα όμως και ο λατρεμένος σου ο Φίνος, ο «μερακλής» όπως όχι άδικα τον αποκαλείς, χωρίς να μας το ξεκαθαρίζεις αν μιλάς για ταινίες ή για τυρόπιτες, έκανε επιτυχίες που σπάσανε τα ταμεία (και έπαιζες παντελώς άγνωστη τότε κι εσύ) και σου θυμίζω τον «Κατήφορο» του Γιάννη Δαλιανίδη (σ’ αυτόν τα περισσότερα «μπράβο») χωρίς να χρειάστηκε κανέναν «σταρ» για να τις στηρίξει…

Γι’ αυτό, φίλτατή μου Ζωή, έχοντας δίπλα σου και το «Έβερεστ της Νομομάθειας», τριάντα ολόκληρα χρόνια, όπως μόνη σου το καταθέτεις, όλα αυτά τα περί «ιδιοκτησίας» και μη θα έπρεπε να τα γνωρίζεις από «πρώτη ανάγνωση».

Και με τις ευχές μου για επιτυχία στην Άλμα Μάλερ, αν και, ως πρόεδρος των Ελλήνων συναδέλφων, θα σε προτιμούμε πάντα σε έργα ελληνικής Ζωής!