ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Γράφτηκαν και πολλά ακόμη θα γραφτούν για το άσυλο. Οτιδήποτε έχει βάση στη σκέψη και την απορία «τι είναι αυτό το άσυλο» είναι σωστό.

Άσυλο δεν υπάρχει παρά μόνο στο Σύνταγμα και στον νόμο για τα Πανεπιστήμια, που δεν εφαρμόζεται.

Είναι γνωστό ότι η έννοια του ασύλου συζητήθηκε και θεωρήθηκε πρωτοποριακή ως έννοια προς το τέλος του Μεσαίωνα και στην αρχή της Αναγέννησης. Φυσικά, ήταν αντιγραφή του θρησκευτικού ασύλου που τόσο βαθιά ριζωμένο ήταν στην αρχαία Ελλάδα.

Υιοθετήθηκε δε τότε (και δεν νομοθετήθηκε) για να επιτρέψει τους γόνιμους αναγκαίους διάλογους και συζητήσεις μεταξύ των λογίων (γιατί όχι και των τότε σπουδαζόντων), όπως και για την εκτέλεση έρευνας για παραγωγή καινούργιας γνώσης.

Όλα χρήσιμα και απαραίτητα για την εποχή εκείνη.

Σήμερα ποιος εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών;

Ποιος παρεμποδίζει την έρευνα (η οποία χρηματοδοτείται και στηρίζει κατά μεγάλο μέρος την ανάπτυξη της εποχής μας);

Σήμερα ποιο είναι το ακαδημαϊκό άσυλο και τι αντιπροσωπεύει;

Ποια είναι η σχέση του με την αρχική έννοια;

Σήμερα «ακαδημαϊκό άσυλο» είναι κάθε χώρος του Πανεπιστημίου (ακόμη και οι τουαλέτες!) όπου δεν επιτρέπεται να εισέρχονται τα όργανα της τάξης, κατά περιόδους ούτε οι φοιτητές ούτε οι εργαζόμενοι ούτε οι διδάσκοντες. Κατά τις ίδιες περιόδους δεν επιτρέπεται η έρευνα ούτε επιτρέπεται να γίνεται διδασκαλία, όπως και κανενός είδους διάλογος για νέες ιδέες. Δηλαδή άσυλο είναι ο χώρος όπου επιτρέπεται κάθε είδους «αταξία» ανεξέλεγκτα και ατιμωρητί.

Μέσα λοιπόν στον χώρο αυτό μπορεί κανείς να ασχημονεί, να υβρίζει όποιον περνάει απέξω, να πετάει βόμβες μολότοφ (γιατί άραγε αυτές δεν έχουν χαρακτηρισθεί όπλα ώστε να ισχύσει ο νόμος περί οπλοχρησίας και οπλοκατοχής;) να «μαστουρώνει» ανενόχλητος, να κλέβει ό,τι του αρέσει, να παραβιάζει ιδιωτικούς χώρους κ.λπ.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο νόμος είναι σχιζοφρενής (λέει άλλα και προστατεύει άλλα) ή ότι σκόπιμα δεν εφαρμόζεται.

Ο νόμος προβλέπει ότι ο εισαγγελέας μπορεί να δώσει εντολή εισόδου στα όργανα της τάξης.

Ο νόμος προβλέπει επίσης ότι ο πρύτανης και η Σύγκλητος μπορούν να ζητήσουν την επιβολή της τάξης από τα όργανα.

Τελικά, κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα.

Όμως καταστροφές και ζημιές ανεπανόρθωτες, πολλάκις γίνονται.

Ποιος ευθύνεται;

Όταν διορίζουν κάποιον ως απλό φύλακα να φυλάει μια αποθήκη έχει υποχρέωση σε κάθε ύποπτη κίνηση, που θα πέσει στην αντίληψη του, να καλέσει τα όργανα της τάξης για να ελέγξουν ή και να προστατεύσουν αυτό που έχει αναλάβει να επιβλέπει. Δεν θα του ζητηθούν ευθύνες εάν δεν πράξει αυτό το αυτονόητο; Θα καθίσει πίνοντας τον καφέ του να συζητήσει εάν θα κλέψουν ή θα κάψουν οι κάθε λογής ύποπτοι εισβολείς;

Οι πρυτάνεις που έχουν την υποχρέωση να προστατεύουν τους πανεπιστημιακούς χώρους και πολύ περισσότερο τους θύλακες παραγωγής και μετάδοσης γνώσης, δεν μπορούν να φερθούν ανάλογα;

Και αφού δεν θέλουν να καλέσουν σε βοήθεια για την προστασία των χώρων, οι οποίοι όχι μόνον δεν είναι δικοί τους αλλά πληρώνονται με χρήματα που δύσκολα βγαίνουν, γιατί δεν ελέγχονται; Γιατί δεν τους καταλογίζεται το ισόποσο των ζημιών για τη σοβαρή παράλειψη της άρνησης να επιτρέψουν την προστασία των χώρων των Πανεπιστημίων από εισβολείς;

Μήπως αλήθεια είναι χρήσιμο σήμερα αν θέλουμε να αλλάξουμε τον σχιζοφρενικό νόμο του ασύλου ώστε να μη διατηρήσουμε αυτήν την ασύδοτη ασυλία σε άγνωστα στοιχεία, να κάνουμε μια φαινομενικά πιο αποτελεσματική κίνηση, αντικαθιστώντας για τις περιπτώσεις αυτές τους πρυτάνεις με φύλακες (ημέρας και νύχτας);

Πιστεύω ότι μπορεί να αποδειχθούν πιο αποφασιστικοί, υπεύθυνοι, αποτελεσματικοί και χρήσιμοι.

Μια σκέψη έκανα. Μήπως;