ΞΑΝΑΒΡΗΚΕ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ!

Επειδή εξοργίσθηκε που το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 πήγε να καταργήσει τα «πρότυπα» σχολεία, ένα από τα οποία ήταν και το Πρότυπο Πατρών όπου φοιτούσε. H μαθητική συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ, η MAKI, πρωτοστατούσε τότε στις αντιδράσεις για τη μη κατάργηση κι έτσι οι μικροί Δεξιοί συνδικαλιστές έγιναν αμέσως ελκυστικοί στον Άρη! Έκτοτε είναι πάντα «απέναντι» στο ΠΑΣΟΚ, από κάτι που ξεκίνησε από… μαθητική οργή!

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966 στην Πάτρα, λίγους μήνες πριν από τη δικτατορία (όταν ο Μητσοτάκης έριχνε την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ο Άρης δεν είχε γεννηθεί ακόμη, για να καταλάβετε τη… χαώδη διαφορά ηλικίας και πολιτικής… των δύο κυρίαρχων τάσεων στη ΝΔ). Τα χρόνια της δικτατορίας μεγάλωσε σαν άλλος ένας πιτσιρικάς μιας μέσης οικονομικά οικογένειας με μάλλον κεντρώα πολιτικά αισθήματα. Όταν σε ηλικία 14 χρονών γράφτηκε στη ΜΑΚΙ, οι γονείς του απορούσαν πώς του ήρθε να πάει στη ΝΔ… Ναι μεν ήταν καλός μαθητής και ευγενικό παιδί, αλλά ήταν και ολίγον… επαναστάτης (για τα μέτρα της επαρχίας και για την εποχή του).

Έτσι… επαναστατικά έπεισε τον διευθυντή του λυκείου να εγκαταστήσει τηλέφωνο-κερματοδέκτη στον διάδρομο για να μπορούν οι μαθητές να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο (μέχρι τότε μπορούσαν να τηλεφωνήσουν μόνο από τη γραμματεία του διευθυντή), αλλά και να ανακηρύξει νόμιμο καπνιστήριο μια γωνιά της αυλής!

Μακριά μαλλιά, κάπνισμα, ποτό, πάρτι… και να σου κι ένας πειρατικός ραδιοσταθμός, όπου έκανε και αφιερώσεις στα κορίτσια ανάμεσα στα τραγούδια!

Δεν αργεί να περάσει στην ΟΝΝΕΔ και γίνεται το «χρυσό αγόρι» της οργάνωσης και του περιοδικού «Πολιτική Ανανέωση». Είναι η εποχή της μεγάλης δύναμης της Οργάνωσης Νέων Νέας Δημοκρατίας, του εφηβικού κατεστημένου της σχεδόν «ακροδεξιάς φλωριάς» των ’80s. Όμως του Άρη δεν του αρέσουν οι πολιτικές των «Κενταύρων» του Mιχαλολιάκου και του Mανωλάκου που κάνουν κουμάντο στην ONNEΔ με «σιδερένια γροθιά». Πλακώνεται και διαγράφεται.

Διαγράφεται λοιπόν ο Άρης από τη ΝΔ και πάει στη «ομογάλακτη», νεοσύστατη τότε ΔHANA του συμπατριώτη του Kωστή Στεφανόπουλου, τον οποίο βλέπει ως δάσκαλο. Στα 19 του «ανηφορίζει» στην Αθήνα για το Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, και αμέσως μετά μπαίνει στο Πανεπιστήμιο του City για μεταπτυχιακά στην Πολιτική Επικοινωνία και στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Τίτλος της μεταπτυχιακής του εργασίας: «H πολιτική επικοινωνία και διαφήμιση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις 1989-1990».

Μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή που η ΝΔ είναι κυβέρνηση με την ψήφο του μοναδικού βουλευτή της ΔHANA, του… φοβερού Θόδωρου Kατσίκη (στο Υπόλοιπο Αττικής). Παρότι ξέρει πλέον τι θα κάνει με την πολιτική, δεν ξεχνά και τον ρόλο του ως «ψυχή της παρέας»: Οργανώνει πάρτι (με ειδικότητά του, όπως λένε, τα μασκέ) και κάνει φάρσες στους φίλους του. Επειδή τα λεφτά δεν φτάνουν στο Λονδίνο, αποφασίζει να συμπληρώσει το εισόδημά του κάνοντας τον πωλητή δερμάτινων μπουφάν στην υπαίθρια αγορά της Camden Town. Όπως λέγεται, το διασκέδαζε ιδιαίτερα και μάλιστα έγινε ο καλύτερος πωλητής του είδους!

Με το «μάστερ» παραμάσχαλα επιστρέφει στην Αθήνα όταν πρωθυπουργός είναι πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Μιλτιάδης Έβερτ. Τότε ο Kωστής Στεφανόπουλος διαλύει τη ΔHANA και πηγαίνει σπίτι του, μέχρι να αξιοποιηθεί και από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Σίγουρα δεν φανταζόταν τότε ότι εκείνος ο πιτσιρικάς που είχε στο κόμμα του θα εισηγούνταν μια μέρα στον ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή να τον ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας για δεύτερη φορά!

Ο Άρης μπορεί να ξενυχτάει και να του αρέσουν τα πάρτι (παλιότερα τουλάχιστον που δεν είχε υπουργικές ευθύνες) αλλά γενικά ξυπνάει πρωί (μένει σ’ ένα διαμέρισμα στον περιφερειακό του Λυκαβηττού). Συνήθως τον βοηθάει μια κυρία στις δουλειές του σπιτιού. Πριν γίνει βουλευτής, κατέβαινε στη Pηγίλλης με παπάκι! Όταν έγινε εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ και ειδικά τον χειμώνα, χρησιμοποιούσε μια άσπρη BMW 318 που ανήκε στο κόμμα (με… σοφέρ, αφού άλλωστε ο ίδιος δεν έμαθε να οδηγεί… τετράτροχα)! Από τότε που έγινε υπουργός έχει πολλούς «σοφέρ», αυτοκίνητα και αστυνομικούς… (και έκοψε το… παπάκι).

Ο Άρης πίνει φραπέ γλυκό χωρίς γάλα και συνήθως καπνίζει τρία πακέτα τσιγάρα Marlboro Lights (τώρα…). Δεν του αρέσουν τα πούρα… Τον φραπέ τον αλλάζει μόνο για έναν κρύο εσπρέσο στο Κολωνάκι – άλλωστε στο Κολωνάκι είναι και το πολιτικό του γραφείο… Αν δεν βγει για φαγητό, μένει νηστικός όλη μέρα… Όταν τελειώσει τη δουλειά, πάντα θα βγει σε διάφορα στέκια της πόλης για φαγητό ή ποτό… Τα φαγητά του -συνήθως τα πιο… εκκεντρικά που έχει το κάθε μαγαζί- τα συνοδεύει με νερωμένο ουίσκι… και βέβαια πάει και στα μπουζούκια, σαν γνήσιος νεοέλληνας…

Ο Άρης συνοδεύεται πάντα από εντυπωσιακές γυναικείες παρέες χωρίς να εξηγεί ή να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για την προσωπική του ζωή (άλλωστε και στο γραφείο του κυριαρχεί ο ωραίος γυναικείος πληθυσμός) και παλιότερα έχει διατυπώσει την άποψη ότι «τώρα τα αγόρια είναι εξυπνάκηδες και φλώροι… Στην κονόμα για να αγοράσουν κανένα σπορ αμάξι. Και να πεις ότι το παίρνουν για φιγούρα στις γκόμενες… Μπα, για μούρη στους φίλους τους το θέλουν».

Ντύνεται με ακριβά χειροποίητα κουστούμια, αλλά έχει μανία με τις… γραβάτες, που τις αγοράζει… σωρηδόν (με προτίμηση στις Salvatore Ferragamo). Είναι άλλωστε ιταλόφιλος και ιταλομαθής.

Με τη θρησκεία μάλλον… τυπικά ελληνικές ήταν οι σχέσεις του, μέχρι τώρα που έγινε και υπουργός Θρησκευμάτων, οπότε αυτό το κομμάτι μάλλον θα αναθεωρηθεί…

Το περίεργο είναι ότι δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο και επομένως δεν υποστηρίζει καμιά ομάδα (προφανώς πληροφορείται από τις ειδήσεις ποιος πήρε το πρωτάθλημα, για να ξέρει όταν μιλάει με τους ψηφοφόρους του από τους 47 δήμους της Β΄ Αθήνας τι να τους λέει…). Αντίθετα, του αρέσει να βλέπει πολύ κινηματογράφο…

Από το 1993 μέχρι και το 1996 που ο Έβερτ θα πάει σε εκλογές και θα τις χάσει, ο Σπηλιωτόπουλος είναι υφιστάμενος του Κώστα Kαραμανλή στον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ. Ο Κώστας διακρίνει στον Άρη οξυδέρκεια, σκυλίσια πίστη και εργατικότητα και δίνει «δείγματα γραφής» ακόμη και κατά τη διάρκεια της… χαλαρής στρατιωτικής του θητείας στην Αεροπορία στην Τρίπολη.

Στις πρώτες του εκλογές ως διευθυντής της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού, ο Άρης συγκρούεται με τον τότε εκλογικό σύμβουλο του Mιλτιάδη Έβερτ, Πάνο Λουκάκο (και μετέπειτα κουμπάρο του Θόδωρου Ρουσόπουλου), με αποτέλεσμα να τον… παροπλίσουν κάνοντάς του στην ουσία ένα μεγάλο δώρο. Έτσι, ο Σπηλιωτόπουλος γλιτώνει τη φθορά της εκλογικής ήττας και μετακομίζει από τη Pηγίλλης στην Πλουτάρχου, στο πολιτικό γραφείο του Kαραμανλή (εκείνη την εποχή). Δουλειά του να πείσει εφημερίδες, δημοσιογράφους και λοιπούς να προσπαθήσουν να γίνει ο Καραμανλής ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ. Όπερ και εγένετο…

Ο ίδιος, μόλις 31 χρονών όταν αναλαμβάνει εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, κάνει τα νιάτα… σημαία! Η lifestyle επικοινωνία τού ανοίγει την αγκαλιά της και τον υποδέχεται ούτε λίγο ούτε πολύ ως πολιτικό sex symbol! Ο Άρης παίζει το παιχνίδι των περιοδικών, αλλά δεν αρκείται στην εικόνα του: Έχοντας ήδη γίνει «τα πάντα» στη Pηγίλλης, φιλοδοξεί να λειτουργήσει και ως ιδιωτικό think tank παραγωγής ιδεολογίας. Διακηρύσσει δεξιά κι αριστερά ότι η παλιά γενιά έχει φάει τα ψωμιά της και ότι πρέπει οι νέοι να πάρουν τα ηνία. Και φυσικά εισπράττει κριτική και κατηγορείται σαν εξυπνάκιας, ενώ αρχίζουν και οι πρώτοι κακοήθεις ψίθυροι για την προσωπική του ζωή. Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, σταθερά από τότε μέχρι και σήμερα τον έχουν μέσα στους πιο δημοφιλείς πολιτικούς…

Ο Άρης όσο ήταν στο κόμμα ήταν πανίσχυρος. Γιατί είναι ευφυής, εργατικός, οργανωτικός και μαθαίνει γρήγορα το «παιχνίδι». Και βέβαια έγινε το «κόκκινο πανί» σε πολλούς. Οι επικοινωνιολόγοι έλεγαν τότε για τον Άρη την έκφραση «he’s got the ear of the president» (έχει το αυτί του προέδρου, ο πρόεδρος τον ακούει). Το τέλος εκείνης της φοβερής δύναμης που είχε αποκτήσει στη ΝΔ ήρθε στις εκλογές του 2000…

Οι campaign managers έλεγαν μέσα από τα δόντια τους: «Προσπαθούμε να περιορίσουμε τις απώλειες. Είμαστε τέσσερις μονάδες πίσω». Τότε γίνεται ακόμη ένα έκτακτο συνέδριο, το περίφημο «αρχών και θέσεων», και λίγο πριν τα δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις παίζουν το νέο σποτ της Νέας Δημοκρατίας με το τραγουδάκι «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε» (σε στίχους Περικλή Πηλείδη και μουσική Στ. Σπανουδάκη). Χαμός στη ΝΔ… Μεγάλες αντιδράσεις. Τελικά Άρης – Πηλείδης αποφασίζουν να πάνε κόντρα σε όλους και το βάζουν παντού… O Περικλής Πηλείδης, 35 ετών, διαφημιστής, κάνει προσάναμμα για το τζάκι τις εκθέσεις της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού του Mιχάλη Λιάπη. Με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο (33 ετών) και τον εκλογικό σύμβουλο Nίκο Kαραχάλιο (31 ετών) στήνουν μια ομάδα «τσικό» και βάζουν μπρος μια επιθετική καμπάνια προσεταιρισμού των νέων 18-29, που αποτελούν το 50% του «φιλέτου» του εκλογικού σώματος: των αναποφάσιστων. Ξαφνικά η Νέα Δημοκρατία διαπιστώνει ότι η διαφορά των τεσσάρων μονάδων έχει μηδενιστεί και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για νίκη. Έφτασε πολύ κοντά.

Στις εκλογές εκείνες (του 2000) η Νέα Δημοκρατία θα είναι κυβέρνηση για μία ώρα μόνο. Ο Άρης είχε βγάλει τους νεοδημοκράτες στους δρόμους να πανηγυρίζουν… Ο Άρης με τον Κ. Καραμανλή δεν αναγνώριζαν το εκλογικό αποτέλεσμα… Και τότε βγήκαν τα… μεγάλα μαχαίρια, με αιχμή του δόρατος τον ραδιοσταθμό Flash, ιδιοκτησίας Σ. Κόκκαλη, και τους Ν. Κακαουνάκη, Θ. Αναστασιάδη και Β. Περρή να αφήνουν δηλητηριώδη υπονοούμενα από τα μικρόφωνα. Δέχτηκε όμως και εσωκομματικά βέλη, από τον Γιώργο Καρατζαφέρη, που τον αποκάλεσε «Σαλώμη» και βέβαια διαγράφηκε κι έφτιαξε τον ΛΑΟΣ στη συνέχεια… Η επίθεση Καρατζαφέρη ίσως να οφειλόταν στο ότι ο Άρης επέμενε να πετάξει ο Καραμανλής τους ακροδεξιούς από τη ΝΔ και προφανώς είχε γίνει «πολύ ενοχλητικός» στη συγκεκριμένη νεοδημοκρατική τάση… (και βέβαια στην πτέρυγα Μητσοτάκη).

Ο Άρης έκανε αγωγές και μηνύσεις (άγνωστο τι τύχη είχαν…), αλλά τελικά ο Κ. Καραμανλής αναγνώρισε το αποτέλεσμα των εκλογών και λίγο μετά απομάκρυνε τον Άρη, που παρέδωσε στον Θ. Ρουσόπουλο… Έτσι έληξε η κομματική του παντοκρατορία. Επανέκαμψε το 2007 και ο Κ. Καραμανλής του εμπιστεύθηκε αρχικά τον Τουρισμό και τώρα το «καυτό» χαρτοφυλάκιο της Παιδείας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Άρης είναι εξαιρετικά φιλόδοξος. Και βλέπει μπροστά… Τότε – εκείνες τις ταραγμένες για τον ίδιο εποχές, που είχε φοβηθεί ακόμη και για τη ζωή του, σ’ ένα φοιτητικό αμφιθέατρο (στη Νομική Θεσσαλονίκης) είχε… πει: «Δεν υποκύπτω. Εμείς οι νέοι έχουμε το μέλλον στα χέρια μας».

Προφανώς το μέλλον όχι μόνο το δικό του αλλά και των νέων μας είναι πλέον στα χέρια του…