ΜΙΑ ΣΦΑΓΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΟΛΩΝ
Ούτε ο πιο αφελής αναγνώστης πείθεται πως ο αραβικός κόσμος δεν είναι σε θέση να κάνει πράγματα για να σταματήσει το Ισραήλ από την επιχείρηση εξόντωσης των Παλαιστινίων. Αν ήθελαν οι αραβικές χώρες (ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς τις νομιμόφρονες προς τις ΗΠΑ –άρα και προς το Ισραήλ– Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ και Αίγυπτο) θα είχαν αποτρέψει την καθημερινή σφαγή που συντελείται εδώ και μέρες σε βάρος των Παλαιστινίων της Γάζας. Με διπλωματικά ή στρατιωτικά μέσα, ο αραβικός κόσμος θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα που θα συνοψιζόταν στην επισήμανση-υπενθύμιση ότι η γη αυτή δεν ανήκει αποκλειστικά στο Ισραήλ (όπως τείνει να συμβεί) και δεν είναι δυνατό να εξοντώνονται οι Παλαιστίνιοι. Με στόχο να περιοριστούν σʼ ένα κομμάτι γης όπου καλά καλά δεν χωρούν, έτσι ώστε όταν αποφασίσουν ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση να τους αποδώσουν κράτος, να μην έχουν τίποτε άλλο από αυτό που σήμερα βομβαρδίζεται ανηλεώς από τις ισραηλινές δυνάμεις για να μικρύνει ακόμα περισσότερο. Αν ήθελαν θα είχαν επέμβει. Αλλά δεν θέλουν.
Το Ισραήλ βολεύει πολλούς με τη δράση του.
Την Τουρκία που θέλει με κάθε τρόπο να μειωθεί η αραβική επιρροή και δύναμη στην ευρύτερη περιοχή ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να ξαναστραφούν σε εκείνη ως προνομιακή σύμμαχο. Άλλωστε διατηρεί στενή σχέση συνεργασίας (και στρατιωτικής) με το Ισραήλ.
Την Αίγυπτο που δεν θέλει να αποκτήσει στα ανατολικά σύνορά της ένα νέο κράτος που θα βρίσκεται συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση και φυσικά καθόλου δεν επιθυμεί να μεταβληθεί κομμάτι του εδάφους της σε χώρο (αναγκαστικής) υποδοχής (λαθρο)μεταναστών.
Άλλες αραβικές χώρες που επιθυμούν να συνεχιστεί το καθεστώς εξάρτησης των Παλαιστινίων από τις ίδιες (Συρία, Ιορδανία) και να μη δοθεί ένα οριστικό τέλος που θα τους αναδείκνυε σε κρατική οντότητα.
Και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες που θέλουν την επιτήρηση της περιοχής από τον τοπικό χωροφύλακά τους, τον οποίο εξοπλίζουν και στηρίζουν με κάθε τρόπο.
Ας μη μιλήσουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια και εκεί υπάρχει σειρά συμφερόντων ανάλογα με τα ενδιαφέροντα στην περιοχή της καθεμιάς από τις μεγάλες χώρες-μέλη. Καμιά από αυτές δεν είναι πρόθυμη (αλλά ούτε και σε θέση) να ανακτήσει ρόλο που ίσως είχε στο παρελθόν και να αποτελέσει αντίβαρο στις ΗΠΑ. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει (ακόμα τουλάχιστον) ούτε η Ρωσία, με αποτέλεσμα να περιορίζεται σε ρόλο διαπραγματευτή ή μεσολαβητή με κύρος αλλά χωρίς δύναμη.
Το αποτρόπαιο λοιπόν που συμβαίνει είναι ανεκτό απʼ όλους όσοι κατοικούν στην περιοχή ή διατηρούν συμφέροντα εκεί. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα για τον αραβικό κόσμο είναι ότι όλο και πληθαίνουν εκείνοι που απορούν με την απραξία των Αράβων, όσο κι αν μοιάζει λογική η θέση «δεν είναι στα σχέδιά μας να εμπλακούμε σʼ έναν πόλεμο με το Ισραήλ». Διότι λογική μπορεί να ακούγεται αυτή η θέση, αλλά συγχρόνως υποκρύπτει την παραδοχή ότι «αν εμπλακούμε θα ηττηθούμε», κάτι που δεν είναι ευχάριστο ούτε να το λένε ούτε να το ακούνε. Υπάρχει βεβαίως και η άλλη εκδοχή της ίδιας απάντησης, ότι δηλαδή «δεν μας αφορά αυτός ο πόλεμος», που υποκρύπτει την παραδοχή ότι οι Παλαιστίνιοι είναι χαμένοι, και πως εν πάση περιπτώσει «και χαμένοι να μην είναι, δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα τους σώσουν».
Υπάρχει ένας προφανής κυνισμός στη στάση του αραβικού κόσμου απέναντι στον παλαιστινιακό λαό, ακόμα και των σκληρών ισλαμιστικών οργανώσεων που φαίνεται πως δεν θέλουν να αναμειχθούν σε κάτι που δεν τους αφορά. Ποιον όμως τελικά αφορά η σφαγή των Παλαιστινίων της Γάζας από τον άριστα εκπαιδευμένο ισραηλινό στρατό; Πιθανότατα μόνο τους ίδιους, και εν μέρει όσους διατηρούν σχέσεις φιλίας και συμπάθειας μαζί τους. Με τέτοια δεδομένα όμως, πόλεμος δεν διεξάγεται. Θα έλεγε κανείς ότι σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι πόλεμος, στον βαθμό που ο πόλεμος χρειάζεται δύο (σχεδόν ή εν μέρει) ισότιμους στρατιωτικά αντιπάλους. Κι εδώ μόνο ο επιτιθέμενος φαίνεται εξοπλισμένος σε βάρος του άλλου. Κάπως σαν τις ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους όταν διέλυαν με την ησυχία τους το Ιράκ και σχεδόν όλοι μιλούσαν για πόλεμο…