ΗΠΑ: Η αποικία του Ισραήλ

Οξύτατος πολέμιος του νεοφιλελεύθερου εκτροχιασμού στην οικονομία-καζίνο της χρεοκοπίας και του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού προς την κοσμοκρατορία, ο Ρόμπερτς σχολιάζει εδώ την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι ΗΠΑ υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του σιωνιστικού λόμπι σε κυβέρνηση, Κογκρέσο, οικονομία και ΜΜΕ, κατάσταση που εικονογραφούν πρόσφατες δηλώσεις του ισραηλινού πρωθυπουργού πως ο αμερικανός Πρόεδρος υπακούει πειθήνια στις τηλεφωνικές προσταγές του.

Το άρθρο του αμερικανού πολιτικού -που απαντά σε πολλά ερωτήματα (με προεκτάσεις και σε εκείνα για τον Αστακό και για την άδεια σε αεροπορικά γυμνάσια) και το οποίο δεν είναι από τα αναδημοσιεύσιμα στην «Καθημερινή»- κρίνουμε ως πειστικότερη συμβολή (αφού αυθεντική μαρτυρία) στην ενημέρωση από οποιονδήποτε προσωπικό σχολιασμό της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, που με τη συνενοχή της υπερδύναμης και την ανοχή της ΕΕ συνεχίζει ανέμελα το τρομοκρατικό κράτος του Ισραήλ.

Γράφει ο Πολ Γκρεγκ Ρόμπερτς, στο άρθρο της Τετάρτης:

Ο εξευτελισμός της Αμερικής

Ο Ολμέρτ εκόμπαζε στη δήλωσή του:

«Νωρίς το πρωί της Παρασκευής η υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ ετοιμαζόταν να θέσει το ψήφισμα για κατάπαυση του πυρός σε ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κάτι που εμείς δεν θέλαμε. Είπα: Φέρτε μου τον Πρόεδρο Μπους στο τηλέφωνο. Προσπάθησαν και μου είπαν πως ήταν στη μέση μιας ομιλίας στη Φιλαδέλφεια. Είπα: Δεν με ενδιαφέρει, είναι ανάγκη να του μιλήσω, τώρα. Κατέβηκε από το βήμα, βγήκε από την αίθουσα και πήρε το τηλέφωνο…»

Ακούγοντας στις ειδήσεις πως ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Ολμέρτ διέταξε τον Πρόεδρο Μπους να κατέβει από το βήμα όπου εκφωνούσε ομιλία για να πάρει τις εντολές του Ισραήλ για το πώς οι ΗΠΑ όφειλαν να ψηφίσουν στον ΟΗΕ, ένα φίλος μου έγραψε: «Μα κατάλαβα καλά; Στις 11 Σεπτεμβρίου (2001) διέκοψαν τον Πρόεδρο Μπους την ώρα που διάβαζε μιαν ιστορία στα παιδιά ενός σχολείου για να του πουν πως χτυπήθηκε ο πρώτος πύργος στη Νέα Υόρκη – κι αυτός συνέχισε το διάβασμα. Τώρα του τηλεφωνεί ο Ολμέρτ για ένα ψήφισμα την ώρα που εκφωνεί λόγο και αυτός κατεβαίνει από τη σκηνή για να πάρει το τηλέφωνο. Υπάρχει πειστικότερο παράδειγμα μιας σχέσης αφέντη-υπηρέτη;

Ο Ολμέρτ φούσκωνε από περηφάνια λέγοντας στους Ισραηλινούς πως ντρόπιασε την Κοντολίζα Ράις εμποδίζοντάς την -την αμερικανίδα υπουργό των Εξωτερικών- να υποστηρίξει ένα ψήφισμα που η ίδια βοήθησε στη σύνταξή του. Καυχιόταν ότι διέκοψε την ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ για να του δώσει διαταγές για τη στάση του στην ψηφοφορία του ΟΗΕ.

Οι πολιτικοί του Ισραήλ επί δεκαετίες κομπάζουν για τον έλεγχο που ασκούν στην αμερικανική κυβέρνηση. Αλλά στην τελευταία του πρες κόνφερανς, στις αυταπάτες του μέχρι τέλους, ο Πρόεδρος Μπους βεβαίωσε πως όλος ο κόσμος σέβεται την Αμερική. Στην πραγματικότητα, κοιτάζοντας την Αμερική ο κόσμος βλέπει μιαν αποικία του Ισραήλ.

Στις 12 Ιανουαρίου, μπροστά στον όγκο των εκθέσεων του Ερυθρού Σταυρού και ανθρωπιστικών οργανώσεων για τα μαζικά εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ καταδίκασε με ψήφους 33-1 το Ισραήλ για βαρείες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις 13 Ιανουαρίου, οι “Τάιμς του Λονδίνου” ανέφεραν ότι ισραηλινοί πολίτες συγκεντρώνονταν σε ένα λόφο που δεσπόζει της Γάζας για να απολαύσουν το θέαμα της σφαγής των Παλαιστινίων, αυτό που οι “Τάιμς“ χαρακτήριζαν σαν την τελευταία λέξη των θεαματικών σπορ.

Αμερικανικά είναι τα μαχητικά F16, τα κανονιοφόρα ελικόπτερα, οι πύραυλοι και οι βόμβες που καταστρέφουν την αστική υποδομή της Γάζας και δολοφονούν τους άοπλους πολίτες που στριμώχτηκαν σ’ αυτήν την ελάχιστη λωρίδα γης. Αυτό που συμβαίνει στους Παλαιστινίους που έχουν στοιβαχτεί στο Γκέτο της Γάζας τούς συμβαίνει με αμερικανικά όπλα και χρήματα. Είναι μια επίθεση από τις ΗΠΑ όσο και από το Ισραήλ. Η αμερικανική κυβέρνηση είναι συνένοχη στα εγκλήματα πολέμου.

Αλλά στην αποχαιρετιστήρια πρες κόνφερανς της 12ης Ιανουαρίου ο Πρόεδρος Μπους είπε πως ο κόσμος σέβεται την Αμερική για τη συμπόνια της.

Τη συμπόνια να βομβαρδίζει ένα σχολείο θηλέων των Ηνωμένων Εθνών;

Τη συμπόνια να σπρώχνει 100 Παλαιστινίους μέσα σε ένα σπίτι και έπειτα να το βομβαρδίζει;

Τη συμπόνια να σφυροκοπεί με πυροβόλα νοσοκομεία και τζαμιά;

Τη συμπόνια να στερεί σε ενάμισι εκατομμύριο Παλαιστινίους την τροφή, τα φάρμακα και τον ηλεκτρισμό;

Τη συμπόνια να ανατρέπει με τη βία τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς;

Τη συμπόνια να ανατινάζει την υποδομή ενός από τους φτωχότερους και πιο στερημένους λαούς του κόσμου;

Τη συμπόνια να μην ψηφίζει την καταδίκη όλων αυτών των πράξεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας;

Και όλα αυτά είναι η επανάληψη όσων Ισραηλινοί και Αμερικανοί διέπραξαν στον Λίβανο το 2006, όσων οι Αμερικανοί έκαναν στους Ιρακινούς επί έξι χρόνια και εξακολουθούν να κάνουν στους Αφγανούς ύστερα από επτά χρόνια. Και που ελπίζουν ακόμη να κάνουν στους Ιρανούς και στους Σύρους.

Το 2002 χαρακτήρισα τον Τζορτζ Μπους “Ηλίθιο του Λευκού Οίκου”. Ο Πρόεδρός μας ήταν μια μαριονέτα μιας δράκας μηχανορράφων υπό τον Ντικ Τσένι και μιας ομάδας εβραίων νεοσυντηρητικών που πήραν τον έλεγχο του Πενταγώνου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, της CIA και της Εσωτερικής Ασφάλειας. Από αυτές τις θέσεις εξουσίας η μυστική ομάδα των σκευωρών, με ψέματα και απάτες, υποκίνησε τις εισβολές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, πολέμους άσκοπους που στοίχισαν στις ΗΠΑ τρία τρισεκατομμύρια δολάρια, και σε εκατομμύρια Αμερικανών να χάσουν τη δουλειά τους, τη σύνταξή τους και την πρόσβασή τους σε ιατρική περίθαλψη.

Στην τελευταία του πρες κόνφαρενς ο Πρόεδρος Μπους παραδέχθηκε πως δεν υπήρχαν στο Ιράκ τα όπλα μαζικής καταστροφής που είχε επικαλεσθεί για να δικαιολογήσει την εισβολή. Αλλά επέμεινε πως η απόφαση της εισβολής ήταν σωστή.

Ένα εκατομμύριο διακόσιες πενήντα χιλιάδες Ιρακινοί νεκροί, 4 εκατομμύρια εκτοπισμένοι, πλήρης καταστροφή της υποδομής και της οικονομίας μιας χώρας είναι απλώς «παράπλευρες απώλειες» για «την εισαγωγή της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή».

Αν δεν είναι ο μεγαλύτερος θεατρίνος στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ο Μπους πράγματι πιστεύει όσα είπε στην τελευταία του πρες κόνφαρενς. Μόνο που αυτό που δεν εξήγησε είναι πώς μπορεί ο κόσμος να σέβεται την Αμερική όταν ο λαός της έβαλε έναν κρετίνο να τον κυβερνά για οκτώ χρόνια…»