Βυζάντιον
Αγαπητέ εκδότη
Σου γράφω ένα σύντομο σημείωμα από υπόγειο όπου κρατούμαι σε άγνωστη περιοχή. Υποψιάζομαι πως ίσως είμαι στο Πήλιο ή στον Παρνασσό. Πρέπει το συντομότερο δυνατόν να καταθέσεις 13.000 ευρώ σε λογαριασμούς καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών…
Μπα, όχι. Αποκλείεται να τσιμπήσει έτσι και να συγκινηθεί. Ο εκδότης μου είναι ικανός να πληρώσει πολλά περισσότερα σε κάποιους αν είναι να με κρατήσουν για πάντα. Να με δώσει για φύλαξη, όπως κάνουν με τα χαλιά το καλοκαίρι…
•••
Την ώρα που γράφω τη στήλη δεν γνωρίζω αν έχει τελειώσει η περιπέτεια του εφοπλιστή Παναγόπουλου. Γνωρίζω όμως τι βλακείες έχουν γραφτεί από διάφορους, κυρίως στα μπλογκ, σχετικά με το θέμα. Καταγγέλλουν μέχρι και την κινητοποίηση της Aστυνομίας. Γράφει ο ευρηματικός μπλόγκερ: «Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανήκουν σε εφοπλιστές ή επιχειρηματίες που γνωρίζονται με τον απαχθέντα εφοπλιστή – πιθανότατα σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται οι ίδιοι στη θέση του. Αν στη θέση του εφοπλιστή βρισκόταν ένας οδοκαθαριστής, κανείς δεν θα ασχολείτο». Μεγάλε, όταν κάνεις την επανάσταση, κοίτα να με πάρεις επίτροπο. Αν ζούσαμε σε μια χώρα όπου αξίζει να απαγάγεις οδοκαθαριστή, πίστεψε με, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά.
•••
Όπως καταλαβαίνετε, η βλακεία πια μας απειλεί από παντού. Έχει μεταμφιεστεί σε αμφισβήτηση, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μίσος. Μίσος για όλους. Μισούμε όσους έχουν πετύχει περισσότερα από μας, μισούμε όσους δεν συμφωνούν μαζί μας, ουρλιάζουμε, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της υστερίας μας. Αλλά σήμερα λέω να ξεκινήσω με μια διδακτική ιστορία…
•••
«Παρακολούθησες τη συνέντευξη της Κατερίνας Βελλίδη στην Τατιάνα;» μου γράφει ο καλός mediator του αγαπημένου mediablog.gr. Του απάντησα πως, ναι, την παρακολούθησα. Στην αρχή σκεφτόμουν πως αν τολμούσες πριν από 15 χρόνια να πεις ότι η Κατερίνα θα ήταν απόγευμα στην Τατιάνα κουβαλώντας φωτογραφίες για να δείξει ότι έχει γνωριμίες και εκδίδει βιβλίο, θα σε είχαν κρεμάσει από τον Λευκό Πύργο προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Μετά, ακούγοντας τη συνέντευξη, διαπίστωσα ότι είπε μεγάλες αλήθειες και μεγάλα ψέματα. Όμως και τα δύο δεν είναι της ώρας. Ήταν πάντως ένα χρήσιμο μάθημα, μια πολύτιμη διδαχή για το μάταιο της δύναμης και το εφήμερο της πυγμής. Για το κόστος της απληστίας και τον πλούτο της ταπεινότητας. Μετά κάθισα και σκέφτηκα αν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί ποτέ και ο δικός μου εκδότης σε αυτήν τη θέση. Προς Θεού, δεν εννοώ απέναντι στην Τατιάνα με μαργαριταρένια σκουλαρίκια, σίγουρα δεν θα επέλεγε κάτι τόσο εξεζητημένο. Μπα, δεν το πιστεύω. Εμείς ως εφημερίδα πορευόμαστε πολύ συγκρατημένα, ακούμε τον σφυγμό του αναγνώστη, γράφουμε «για τη φουκαριάρα τη μάνα μας» που λέει κι ο άλλος στη διαφήμιση. Και τώρα που συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το «βρώμικο ’89», λέω να κάνω μια μεγάλη κουβέντα με τον εκδότη. Να καθίσουμε σ’ ένα μπαλκόνι, όπως ο Ντάνι και ο Άλαν στο «Boston Legal» (πολύ προχωρημένο σίριαλ, αν δεν το βλέπετε να το δείτε), και να τον βάλω να μου πει την ιστορία. Μετά θα δημοσιεύσουμε συνέντευξη του Ανδρέα. Τόσο εγώ όσο και ο εκδότης πιστεύουμε, φυσικά, ότι ο Ανδρέας ζει, είναι κάπου μαζί με τον Elvis και σχεδιάζουν τη μεγάλη επιστροφή.
•••
Το πρόβλημα με αυτήν την εφημερίδα είναι ότι δύο ανθρώπους υποστήριξε με θέρμη τα τελευταία χρόνια και οι δύο αποδήμησαν εις Κύριον. Τόσο ο μακαριστός όσο και ο Τάσσος αναπαύονται σε τόπο χλοερό, όπου αμφιβάλλω εντόνως αν φτάνουν εφημερίδες.
•••
Παραληρώ. Μου συμβαίνει συχνά όταν γράφω, καθώς έχω χώρο μπροστά μου. Μετά ο χώρος εξαντλείται κι εγώ πιστεύω ότι πληρώνομαι από την εφημερίδα για να σταματήσω να γράφω. Σκεφτόμουν, που λέτε, να τσαλαβουτήσω στα απόνερα του ανασχηματισμού και να κερδίσω την αμοιβή μου, γράφοντας για τον πόνο αυτών που έφυγαν και τις μύχιες φιλοδοξίες αυτών που ήρθαν. Δεν θα το κάνω επειδή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες από τότε και ουδείς ασχολείται. Αρκεί, βέβαια, να το συνηθίσεις. Εγώ, ας πούμε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Φώλιας έφυγε, για μένα πάντα θα είναι στο υπουργείο Ανάπτυξης, σαν τον Κεν, τον συνοδό της Μπάρμπι. Αν έβγαιναν κουκλάκια Φώλιας θα αγόραζα ένα, ακόμα και σε φυσικό μέγεθος. Θα του αγόραζα κοστούμια από τον Βάρδα καθώς, απ’ ό,τι μου λένε, ο Φώλιας ήταν η αιτία που χώρισαν ο Βάρδας με τον Αναγνωστόπουλο – δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ποιος θα τον ντύνει. Δεν θα το κάνω. Δεν θα ασχοληθώ, επίσης, με το δράμα του Παναγιώτη Ψωμιάδη που τώρα πιστεύει ότι ο υπουργός Μακεδονίας – Θράκης Σταύρος Καλαφάτης θα γίνει δήμαρχος. Δεν σκοπεύω να καταπιαστώ ούτε με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, αν και έμαθα ότι πήγε στο υπουργείο Παιδείας επειδή είναι το μοναδικό υπουργείο δίπλα στο «Mall». Όχι, λέω να μεταφέρω εδώ μια θεωρία συνωμοσίας. Εδώ άλλοι βγάζουν ολόκληρες εφημερίδες και περιοδικά με θεωρίες συνωμοσίας, δεν μπορώ εγώ να βγάλω το μεροκάματο;
•••
Ο σύμβουλός μου επί των διπλωματικών θεμάτων (έχω και τέτοιον) κλήθηκε να μου εξηγήσει τι στο καλό συμβαίνει με το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και τις παραβιάσεις από τουρκικά μαχητικά. Και καθώς υποθέτω ότι ο στρατηγός από δίπλα θα έχει τη δική του εκδοχή, λέω κι εγώ να σας παρουσιάσω αυτήν που μου μετέφεραν. Λέει, λοιπόν, ο άνθρωπός μου: «Αν παρακολουθείς, Προκόπιε, μόνο την τρέχουσα επικαιρότητα, τότε αγνοείς ότι το θέμα των τουρκικών παραβιάσεων στην περιοχή δεν είναι καινούργιο. Οι παραβιάσεις έχουν ενταθεί τον τελευταίο χρόνο, πλην όμως, όπως είναι η πάγια πολιτική του υπουργείου Εξωτερικών, η υπόθεση κρατήθηκε χαμηλά στην επικαιρότητα, δεν είχαμε ούτε έκτακτες συνεδριάσεις ούτε δραματικές δηλώσεις ούτε ρεπορτάζ που φωνάζουν. Κατά τη γνώμη μου, αγαπητέ Προκόπιε, το θέμα ανέβηκε με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς, επειδή, πολύ απλά, πρέπει να σπρωχτεί επειγόντως η απόφαση για νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Μιλάμε για μεγάλη δουλειά που ενδιαφέρει αρκετούς και φυσικά πρέπει να κλείσει πριν από τις εκλογές, πρέπει να τη διαχειριστεί αυτή η κυβέρνηση. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν φεύγει αν μπορεί πρώτα να τακτοποιήσει ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Η τουρκική προκλητικότητα δεν είναι ούτε καινούργια ούτε πρόκειται φυσικά να σταματήσει σύντομα. Υπογραμμίζει όμως τις ανάγκες για εξοπλισμούς. Και να μου το θυμηθείς ότι εντός ολίγου καιρού θα ακούσεις κάποιες ανησυχητικές εκτιμήσεις για την ανατροπή των συσχετισμών στο Αιγαίο, την οικονομική κρίση που έπληξε τις Ένοπλες Δυνάμεις ενώ οι Τούρκοι εξοπλίζονται, και τα γνωστά που έχει μάθει να καταπίνει αυτός ο λαός μαζί με μια κουταλιά κουτόχορτο. Όμως το φρόνημα του υπερήφανου λαού θα τονωθεί μ’ ένα καλό εξοπλιστικό πρόγραμμα, το οποίο ίσως συμπεριλάβει και μερικά ρωσικά καλούδια, έτσι για να δείξουμε πόσο υπερήφανη πολιτική ασκούμε και δείχνουμε δόντια προς τους Αμερικανούς».
•••
Θεέ μου! Λέτε να ισχύει κάτι τέτοιο; Λέτε γενιές και γενιές ελλήνων πατριωτών να αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τα ιδανικά του έθνους μόνο και μόνο για να γίνονται ωραίες αμυντικές προμήθειες με τα γνωστά bonus; Μακριά από μένα αυτές οι σκέψεις. Εγώ βλέπω τα άρματα στην παρέλαση και ριγώ. Αν μάθω και πόσο κάνουν, θ’ αρχίσω να σπαρταράω από εθνική υπερηφάνεια.
•••
Κάθομαι λοιπόν να διαβάσω την ηλεκτρονική έκδοση των «New York Times», την οποία προτιμώ επειδή φαντασιώνομαι πως διαβάζω την έντυπη έκδοση σ’ ένα loft στο Σόχο, σε μια κάθετο επί της Broadway, λίγο πριν βγω για πρωινό. Ο συνάδελφος γράφει πως στα εργαστήρια έχουν σχεδόν κατασκευάσει ένα χάπι με το οποίο θα μπορείς να ελέγχεις τα συναισθήματά σου. Αν σου το ρίξουν στο ποτό (θυμάστε που κάποτε οι γονείς μας έλεγαν να προσέχουμε μη μας ρίξουν κάτι στο ποτό;) θα ερωτευθείς αυτόν που σου έστησε την παγίδα. Αλλά κι εσύ, με το κατάλληλο χάπι, θα μπορείς να θωρακίσεις τον εγκέφαλό σου από ανεπιθύμητους ερωτικούς πειρασμούς. Κατά βάθος όλα αυτά μου αρέσουν. Θα μου πείτε, πώς θα φτάνει πλέον ένα χάπι για να στείλει στα σκουπίδια τον Σαίξπηρ, να μετατρέψει τα ποιήματα σε πεζά και τα ερωτικά δάκρυα σε καθαρό νερό; Ε, και; Επιτέλους θα γίνουμε κι εμείς τόσο κυνικοί όσο χρειάζεται. Είναι κι αυτό ένα στοιχείο της εξέλιξης. Ο Δαρβίνος θα είχε εντυπωσιαστεί.