Άρωμα μεσαίου χώρου είχε ο ανασχηματισμός
Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που δεν προέρχεται μόνον από τους βασικούς άξονες που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός αμέσως μετά την αναγγελία του νέου κυβερνητικού σχήματος, αλλά και από τη χάραξη της κυβερνητικής γραμμής που ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής γνωστοποιεί σε κάθε ευκαιρία στους συνεργάτες του.
Τόσο το κύμα βίας και οι τρομοκρατικές επιθέσεις όσο και το κλίμα αβεβαιότητας και έλλειψης ασφάλειας που επικρατεί διαμορφώνουν μια κατάσταση που πιέζει για επιλογές συντηρητικές, κάτι που όπως όλα δείχνουν έχει τα θετικά του αποτελέσματα στην κυβέρνηση. Ο κόσμος, ο απλός λαός, πάντοτε σε περιπτώσεις που μυρίζουν μπαρούτι στρέφεται στις πλέον συντηρητικές λύσεις, που του δίνουν ασφάλεια. Δεν είναι τυχαίο ότι η ασφάλεια των πολιτών αποτελεί πλέον, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εντολές, το πρώτο και αναπόσπαστο στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής.
Και ενώ θα έπρεπε, σύμφωνα με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, οι επιλογές του Κ. Καραμανλή να είναι ουσιαστικά επιλογές της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, οι εκπρόσωποι της τελευταίας δεν έχουν πλέον καμία σχέση με την κυβερνητική πραγματικότητα και δεν καταλαμβάνουν στην ουσία κανένα πόστο στην κρατική μηχανή. Θα έλεγε κανείς ότι οι συντηρητικές λύσεις είναι ξένες προς την κρατική νεοδημοκρατική πραγματικότητα, ενώ η κυβερνητική παράταξη, φανερά τουλάχιστον, συνεχώς και ακαταλείπτως υπογραμμίζει ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον ΛΑΟΣ, που τον θεωρεί κόμμα των άκρων…
Η Νέα Δημοκρατία ακόμη και σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές δεν θέλησε να εκμεταλλευθεί τη στροφή του κόσμου προς τον συντηρητισμό κι αυτό είναι μια πολιτική επιλογή του Κ. Καραμανλή, που εάν του βγει θα αποτελεί προσωπική του νίκη, καθώς όλα ήταν εναντίον του, ακόμη και μέρος της βάσης της φιλελεύθερης παράταξης που ένιωθε απειλούμενη, αλλά και εντελώς προδομένη καθώς διαπίστωνε ότι οι παραδοσιακοί της ψηφοφόροι –οι εργαζόμενοι στα Σώματα Ασφαλείας– μένουν εκτεθειμένοι και κυρίως απροστάτευτοι από την αριστερή προπαγάνδα.
Κι όμως μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Κ. Καραμανλής προτίμησε για άλλη μια φορά τη λύση του μεσαίου χώρου.
Προτίμησε να διαμορφώσει μια πολιτική που η εφαρμογή της αποτελεί πλέον αίνιγμα για το εάν συσπειρώνει ή όχι την κομματική πελατεία της Νέας Δημοκρατίας, παρά να ακολουθήσει την πεπατημένη της συσπείρωσης της βάσης, που σε κάθε περίπτωση μπορεί να έκλεινε ερμητικά και για πάντα την πόρτα στους λεγόμενους αναποφάσιστους ή ψηφοφόρους κεντρώας προέλευσης.
Υπογραμμίζεται φυσικά ότι η πολιτική αυτή ήταν θέμα ουσιαστικής προσωπικής επιλογής του Καραμανλή, αφού ο ίδιος συνυπολόγισε το κόστος που θα έχει για τη Νέα Δημοκρατία μια συντηρητική στροφή. Η απλή σκέψη, ότι δηλαδή οι συντηρητικοί ψηφοφόροι θα προτιμήσουν έτσι κι αλλιώς τη Νέα Δημοκρατία, προφανώς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να μην ξεφύγει η κυβερνητική παράταξη από τη λογική της κατάληψης του Κέντρου, λογική που την οδήγησε στην εξουσία.
Η φιλελεύθερη παράταξη άφησε στο περιθώριο τα παιδιά της, αυτά της λαϊκής Δεξιάς, και αυτήν τη φορά το έκανε για πάντα. Και φαίνεται ότι ορισμένοι βουλευτές και στελέχη που εκπροσωπούν την κατηγορία αυτή των συντηρητικών εκπροσώπων βρίσκονται σε απόλυτη απόγνωση, καθώς αντιλαμβάνονται ότι η ταύτισή τους με τη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά θα αποτελέσει και την αιτία για την ήττα τους και σε εκλογικό βουλευτικό επίπεδο, καθώς ορισμένοι εξ αυτών κινδυνεύουν να καταποντισθούν στις εκλογές μετά την πολιτική τους απαξίωση.
Ο Κ. Καραμανλής θα επιδιώξει μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη των αναποφάσιστων της μεγάλης εκείνης κατηγορίας των ψηφοφόρων που μετακινείται πότε στο ένα και πότε στο άλλο μεγάλο κόμμα.
Το εάν θα το καταφέρει θα αποδειχθεί από τις δημοσκοπήσεις, εκεί κοντά στις ευρωεκλογές, και φυσικά βαρόμετρο θα αποτελέσουν και οι ευρωεκλογές και τα αποτελέσματά τους. Εκεί θα καταδειχθεί εάν είχε δίκιο ή άδικο ο Καραμανλής που δεν το γύρισε στον συντηρητισμό.