…Ψηλός ψαλμός αλληλούια
«Καθεστώς Τριαρχίας» έχει, πλέον, εμπεδωθεί στη Νέα Δημοκρατία. Οι ενέργειες και οι πράξεις του Κ. Καραμανλή τελούν υπό την κηδεμονία και την έγκριση της «οικογένειας Μητσοτάκη» και των Συγκροτημάτων Τύπου με εργολαβικές δραστηριότητες στον τομέα των δημοσίων έργων, που εκφράζονται μέσω του κ. Γ. Σουφλιά και των «προεστών» του κόμματος, οι οποίοι και στον πολυδιαφημισθέντα ανασχηματισμό επέβαλαν τη διακριτική μεταχείριση των βλαστών τους!
Η «διανομή» της πρωθυπουργικής προνομίας και εξουσίας στην περίπτωση του κ. Καραμανλή δεν παραπέμπει ουδέ κατά έννοια σε «εκδημοκρατισμό» του κυβερνητικού συστήματος, αλλά σε «αδυναμία» του επικεφαλής της κυβέρνησης να χαράξει και να επιβάλει αυτόνομη πολιτική και ανεξάρτητη των πόλων εξουσίας που διαγκωνίζονται στο εσωτερικό του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Οι ενέργειες του κ. Καραμανλή, αν και είναι ζηλωτής της Ιστορίας, δεν επιβεβαιώνουν το του Ευριπίδη «όλβιος όστις της Ιστορίης έσχεν μάθησιν», διότι δεν εμφανίζεται να αντλεί διδάγματα από το ιστορικό παρελθόν και να διδάσκεται ότι ακόμη και αυτοκρατορίες (π.χ. Ρωμαϊκή) εισήλθαν στην πορεία της παρακμής και της πτώσης από τη στιγμή που το κέντρο εξουσίας (π.χ. αυτοκράτορας) αποδέχθηκε («Τετραρχία Διοκλητιανού») την πολυδιάσπασή του σε άλλα κέντρα εξουσίας. Το σύστημα διακυβέρνησης από μονοδιάστατο μεταμορφώθηκε βαθμιαία σε πολυδιάστατο.
Ο «ανασχηματισμός του Άη Γιαννιού», αντί να εξορκίσει τους «καλικάντζαρους» με τον αγιασμό των υδάτων, άνοιξε την περίοδο της μετακαραμανλικής εποχής και εξέπεμψε το στίγμα του διαγκωνισμού των επιγόνων για τη διαδοχή του κ. Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Η είσοδος του Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνηση, και δη στο υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή εκτός του τομέα της Κυβερνητικής Επιτροπής που εκ των πραγμάτων διαμορφώνει την ακολουθητέα πολιτική της κυβέρνησης, είναι μια εισέτι επικυριαρχία της «οικογένειας Μητσοτάκη» στην πρωθυπουργική προνομία της ελεύθερης επιλογής των υπουργών. Πόρρω απέχει δε της θεμιτής σε άλλες περιπτώσεις «τακτικής των εσωκομματικών ισορροπιών».
Η νυν υπουργός Εξωτερικών, μακράν των «υπουργείων φθοράς» στο «Μέγαρο των Ευγενών» της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, θα συνεχίσει να αφιερώνει το πλατύ τεχνητό χαμόγελό της στην «ξενοκρατία». Δείγμα και οι πρόσφατοι μακροχρόνιοι συναγελασμοί με τον κ. Σπέκχαρντ εν μέσω απειλών της Τουρκίας για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας!
Η επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας δεν υποβλήθηκε καν στον κόπο να σχολιάσει το μεγίστης σημασίας γεγονός ότι η σύγχρονη Ρωσία επανακάμπτει στον ρόλο παγκόσμιας δύναμης, με τη διενέργεια ναυτικών ασκήσεων σε περιοχές του Αιγαίου, αφού προηγουμένως ζήτησε και έλαβε την άδεια της Ελλάδος, περιοχές τις οποίες η Άγκυρα με τη σιωπηρή έγκριση της Ουάσινγκτον και την απουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκαταλέγει στις «γκρίζες ζώνες» αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία!
Τι κι αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε το παρών στο Αγαθονήσι; Τι κι αν οι διεθνείς συνθήκες κατοχυρώνουν την ελληνικότητα της περιοχής; Η κ. Μπακογιάννη δεν είναι του κόσμου τούτου…
Οι «Φιλέλληνες» του «Μεγάρου των Ευγενών» της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, καθώς και η επικεφαλής τους, φαίνεται ότι και στην περίπτωση της ρωσικής άσκησης στο Αιγαίο δεν ανέσυραν στη μνήμη τους ούτε τα βασικά που διδάσκονται στη Διπλωματική Ακαδημία: «Στρατηγική = επιτυγχάνω τους στόχους μου με το μικρότερο δυνατό κόστος. Για να επιτύχουμε έναν στόχο θα πρέπει να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια που προέρχονται από τις αντίστοιχες στρατηγικές των αντίπαλων δυνάμεων… Αλλά κάθε ενεργός μονάδα για να επιτύχει τους σκοπούς της οφείλει να αναπτύσσει στρατηγικές…».
Από τη μέχρι σήμερα πολιτική του κ. Κ. Καραμανλή του Νεώτερου δεν διαφαίνεται ότι θα καταγραφεί στη μνήμη των Νεοελλήνων ως ο εικονοκλάστης πολιτικός. Μάλλον στους εικονολάτρες προσιδιάζει… Εκφραστής του φαινομένου της «οικογενειοκρατίας», δεν απεγκλωβίστηκε από την… παράδοση, αν και στα πρώτα του βήματα στην ηγεσία της Συντηρητικής Παράταξης άφηνε να εννοηθεί ότι δεν θα αποτελέσει «τον αχθοφόρο ενός μεγάλου ονόματος», κατά την ευφυή έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου του Πρεσβύτερου. Γέννησε ελπίδες ότι η περίοδος της παρουσίας του στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν θα καταγραφεί στο κατάστιχο των «χαμένων ευκαιριών».
Κατά το προηγούμενο του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Μάρτιο του 2004 ο Κ. Καραμανλής προσήλκυσε το ενδιαφέρον «φίλων και αντιπάλων», και προς στιγμήν στο πρόσωπό του εστιάστηκε το ενδιαφέρον των Πανελλήνων ότι θα ηγηθεί των ριζικών αλλαγών που είχε ανάγκη ο τόπος. Μάλιστα την ανάγκη αυτήν τη διατύπωσε ο ίδιος με τα, ως αποδείχθηκε, «πτερόεντα λόγια» της επανίδρυσης του κράτους. Ενός κράτους που θα διακινείται στις αρχές της αξιοκρατίας, της επιβράβευσης των Ικανοτήτων, του εξορκισμού της κομματοκρατίας και της γραφειοκρατίας του «γρηγορόσημου» και της διαφθοράς.
Πέντε χρόνια μετά, ο απολογισμός παρουσιάζει ελλείμματα αβύσσου μεταξύ διακηρύξεων και πράξης…