ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ…

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΔΕ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΑΝ ΟΧΙ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΜΗ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΩΝ ΚΑΙ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΤΙΜΩΤΙΚΗΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, ΕΛΑΦΡΩΣ ΠΙΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΑΠΟ ΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΥΟΜΙΣΙ ΧΡΟΝΙΑ.

Χωρίς τέλος είναι οι εικόνες φρίκης που μεταδίδονται καθημερινά από την ηρωική Γάζα, με το Ισραήλ να μετέρχεται τις πιο βάρβαρες και απάνθρωπες μεθόδους για να κάμψει το ηθικό των Παλαιστινίων και να κάνει τη ζωή τους πραγματική κόλαση. Γιατί ο βομβαρδισμός του σχολείου του ΟΗΕ που χρησιμοποιούνταν για καταφύγιο, όπως κι η εκτέλεση την περασμένη Πέμπτη του οδηγού που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια, δεν ήταν ανθρώπινο λάθος. Συνειδητή ενέργεια ήταν (κατ’ αναλογίαν των αλλεπάλληλων βομβαρδισμών που πραγματοποιούν οι Αμερικανοί σε αγορές, ακόμη και σε γλέντια γάμου στο Αφγανιστάν κι εσχάτως στο Πακιστάν), με απώτερο σκοπό να στραφούν οι Παλαιστίνιοι εναντίον της Χαμάς και να σηκωθούν να φύγουν από τη Γάζα για να μετατραπεί αυτή η στενόμακρη λωρίδα γης σε κρανίου τόπο, ώστε να πάψει να υφίσταται Παλαιστινιακό ζήτημα. Ο δυσθεώρητος φόρος αίματος που πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι, έχοντας κηδέψει 699 νεκρούς μόνο τις 13 πρώτες μέρες της εισβολής, αυτό ακριβώς βεβαιώνει. Στόχος του Ισραήλ ταυτόχρονα είναι να σταματήσει η μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας με ευθύνη του ΟΗΕ, λόγω του φόβου που θα υπάρχει για το προσωπικό που εργάζεται στις μεταφορές, και η ανθρωπιστική κρίση να κορυφωθεί, κρατώντας αυτό εν τω μεταξύ ανοιχτές τις πύλες εισόδου, χωρίς δηλαδή να πληρώνει το σχετικό τίμημα…

Οφέλη του εβραϊκού κράτους

Παρά όμως τις εκατόμβες νεκρών, είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσο η εισβολή στη Γάζα θα αποδώσει τα αναμενόμενα στο εβραϊκό κράτος. Ο λόγος είναι πως μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι μοναδικές επιτυχίες των σιωνιστών ήταν οι εξής:

Πρώτον, η θεαματική άνοδος της εκλογικής επιρροής της Τζίπι Λίβνι και του Εχούντ Μπάρακ, ηγετών των κομμάτων Καντίμα και Εργατικού, όπως καταγράφηκε στις δημοσκοπήσεις του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, που μπορεί να μην ξεπερνούν τον ακροδεξιό Νετανιάχου, ο οποίος εξακολουθεί να εμφανίζεται πρώτος, μειώνουν όμως αισθητά τη διαφορά και κυρίως πείθουν και τον πιο επιφυλακτικό ότι η εισβολή στη Γάζα αποφασίστηκε με το βλέμμα στις εκλογές που θα γίνουν στο Ισραήλ στις 10 Φεβρουαρίου. Όχι φυσικά μόνο γι’ αυτές. Το Ισραήλ επί 18 μήνες προετοίμαζε την εισβολή, όπως αποκαλύφθηκε, εκπαιδεύοντας τους στρατιώτες του υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας σε ειδική πόλη ομοίωμα της Γάζας στην έρημο Νεγκέβ. Παρ’ όλα αυτά ο χρόνος επιλέχτηκε με κριτήριο να ανατραπεί το προβάδισμα του Λικούντ.

Δεύτερη επιτυχία των σιωνιστών είναι η δημιουργία τετελεσμένων για τη νέα αμερικανική κυβέρνηση που θα δυσκολεύουν το έργο της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε είχε πράξει κι ο Αριέλ Σαρόν τον Σεπτέμβρη του 2000, παραμονές των ισραηλινών και των αμερικανικών εκλογών, όταν προσερχόμενος να προσκυνήσει στο τείχος του Αλ Ακσά πυροδότησε τη δεύτερη ιντιφάντα. Όπως και τώρα η ισραηλινή ηγεσία προκάλεσε την αιματοχυσία, επιδιώκοντας όχι μόνο να στρέψει προς τα δεξιά το εκλογικό σώμα, αλλά επίσης να περιορίσει το εύρος των επιλογών της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.

Το τρίτο εμφανές όφελος των Ισραηλινών είναι η απώλεια ανθρώπινων δυνάμεων, πολεμικού υλικού και υποδομών της Χαμάς, που όμως απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί συντριπτική. Και η Παλαιστινιακή Αρχή άλλωστε ανάλογες απώλειες είχε υποστεί όσο καιρό κράταγαν πολιορκημένο στο αρχηγείο του οι Ισραηλινοί τον Γιασέρ Αραφάτ, έχοντας γκρεμίσει με τα τανκς τους όλα τα διπλανά κτίρια. Παρ’ όλα αυτά η Αρχή ανέκαμψε ταχύτατα και μπόρεσε στη συνέχεια να παίξει τον ρόλο της, με την αθρόα βοήθεια φυσικά των Δυτικών στον βαθμό που τα ηνία της ανέλαβε μια περισσότερο μετριοπαθής ηγεσία. Η ίδια η Χαμάς, από την άλλη, δεν είναι η πρώτη φορά που μετράει απώλειες. Τον Μάρτιο του 2004 οι Ισραηλινοί δολοφόνησαν τον ιδρυτή της οργάνωσης, παραπληγικό Σεΐχη Γιασίν, και τον επόμενο μήνα τον διάδοχό του, Αμπντούλ Αζίζ Αλ Ραντίσι, χωρίς ωστόσο η δράση της να καμφθεί.

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως οι Ισραηλινοί θα συνεχίσουν να έχουν τόσο μικρές απώλειες όσο είχαν τις πρώτες μέρες της επίθεσης, καθώς είναι γνωστό ότι ένας αντάρτικος στρατός ποτέ δεν εμπλέκεται σε μάχες, ακόμη και ανταλλαγές πυρών, όσο διαρκεί η προέλαση των επιτιθέμενων. Τότε υποχωρεί, οχυρώνεται και ναρκοθετεί. Οι Ισραηλινοί θα αρχίσουν να μετρούν θύματα από ελεύθερους σκοπευτές και ρουκέτες όταν πάρουν θέσεις στη Γάζα… Τότε θα φανεί η έκταση των πληγμάτων που δέχτηκε η Χαμάς.

Συνεργάτης του Ισραήλ ο Μουμπάρακ

Οι τρεις παραπάνω «επιτυχίες» του εβραϊκού κράτους και της κυβέρνησής του αποδεικνύονται πολύ πιο σχετικές (σε βαθμό να είναι υπό συζήτηση κατά πόσο άξιζε τον κόπο η εισβολή), αν συγκριθούν με τις πολιτικές επιπτώσεις που έχει η εισβολή. Συγκεκριμένα, με την απογείωση της εμβέλειας της Χαμάς και όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων στον αραβικό κόσμο από τη μια και την υποχώρηση των πιο ενδοτικών: Από τον Μαχμούντ Αμπάς μέχρι τους ηγέτες της Αιγύπτου και της Σαουδαραβίας, που μισούν εξίσου θανάσιμα με τους Ισραηλινούς τη Χαμάς.

Η Αίγυπτος επικρίθηκε όσο καμιά άλλη χώρα από τη Χαμάς και τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ πρώτα και κύρια γιατί φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τον αποκλεισμό της Γάζας στον βαθμό που κρατάει κλειστό το μεθοριακό φυλάκιο της Ράφας. Το Ισραήλ δηλαδή μαζί με την Αίγυπτο έχουν μετατρέψει τη Γάζα σε υπαίθρια φυλακή. Γιατί επίσης, όπως αποδείχθηκε, οι Αιγύπτιοι ήξεραν! Μία μέρα πριν από την επίθεση η υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Τζίπι Λίβνι, επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου. «Παραδοσιακά το Ισραήλ προειδοποιεί μυστικά το Κάιρο πριν αναλάβει σοβαρή στρατιωτική δράση στη Γάζα. Αλλά οι φωτογραφίες του Μουμπάρακ να χαμογελάει και να δίνει τα χέρια στη Λίβνι έχουν τροφοδοτήσει τη λαϊκή φημολογία ότι η Αίγυπτος ήταν ενήμερη της επικείμενης επίθεσης κι επιπλέον την είχε εγκρίνει, προκειμένου να συρρικνωθεί η δύναμη της Χαμάς», ανέφερε ρεπορτάζ της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Στον βαθμό που αυτές οι φήμες όχι μόνο δεν διαψεύστηκαν αλλά επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια από την αποφασιστικότητα με την οποία το Κάιρο κράταγε κλειστή τη Ράφα, ακόμη και στις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας, η οργή όλου του αραβικού κόσμου φούντωσε ενάντια στον Μουμπάρακ και πλάι στις ισραηλινές και τις αμερικανικές σημαίες έκαιγαν και αιγυπτιακές. Στο εσωτερικό δε της Αιγύπτου απογειώθηκε η εμβέλεια των Αδελφών Μουσουλμάνων απ’ τους οποίους ιδρύθηκε η Χαμάς το 1987 και οι οποίοι επίσης τελούν υπό ένα ιδιόμορφο καθεστώς παρανομίας, παρότι στις εκλογές του 2005 ανέδειξαν 20 βουλευτές. Βλέπετε, και στην Αίγυπτο, όπως και στην Παλαιστίνη (αλλά και στη Σαουδική Αραβία το 2005 και το Μαρόκο το 2007), η δημοκρατία και οι εκλογές δοξάζονται εάν κι εφόσον οι κάλπες βγάζουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Διαφορετικά οι αμερικανοστήριχτες πετρομοναρχίες δείχνουν το πιο σκληρό τους πρόσωπο με φυλακίσεις των ηγετών των μουσουλμανικών οργανώσεων, απαγορεύσεις κομμάτων κ.λπ.

Υπόλογος ο Αμπάς

Στο ναδίρ βρέθηκε επίσης η δημοτικότητα του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, η θητεία του οποίου έληξε προχθές Παρασκευή και κανονικά οφείλει να προκηρύξει προεδρικές εκλογές.

Διαφορετικά, η κατάσταση στο εσωτερικό των Παλαιστινίων θα έχει την εξής παράδοξη μορφή: Δυτικοί και Ισραηλινοί θα αναγνωρίζουν ως εκλεγμένο εκπρόσωπο των Παλαιστινίων και θα αποδέχονται ως συνομιλητή έναν που έχει παραβιάσει τη λαϊκή βούληση επεκτείνοντας ετσιθελικά τη διάρκεια της λαϊκής εντολής –πραξικοπηματίας ή σφετεριστής λέγεται αυτός– ενώ θα θεωρούν τρομοκράτη και αναξιόπιστο συνομιλητή μια οργάνωση που έχει κερδίσει τίμια τις εκλογές και την οποία εμπιστεύονται οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι!

Περιττό να πούμε πως αυτή η κατάσταση θα ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά του μίσους που τρέφουν οι Παλαιστίνιοι για τη διεθνή κοινότητα και τα ανδρείκελά της. Πολύ περισσότερο τώρα που ο Αμπάς απέδειξε πόσο αναντίστοιχος των προκλήσεων είναι, ανήμπορος δηλαδή να δράσει ως ηγέτης, του συνόλου των Παλαιστινίων ακόμη και τώρα που αφανίζονται μαζικά κατόπιν σχεδίου. Ο Αμπάς είδε το κύρος του να καταποντίζεται όταν μαζί με τους Δυτικούς και το Ισραήλ τις πρώτες ώρες από την έναρξη της εισβολής απέδωσε την ευθύνη για την επίθεση στη Χαμάς, κατακρίνοντάς την επειδή δεν ανανέωσε την εξάμηνη εκεχειρία, κάνοντας ωστόσο μια πολύ επιλεκτική ανάγνωση των γεγονότων. Δεν… είδε, για παράδειγμα, ότι το Ισραήλ, αντίθετα με τη Χαμάς που τήρησε την υπόσχεσή της να σταματήσουν οι ρουκέτες, δεν εκπλήρωσε τη δέσμευσή του να διακοπεί ο αποκλεισμός και να αρχίσουν κανονικά οι τροφοδοσίες. Ο Μαχμούντ Αμπάς έχει ένα επιπλέον μερίδιο ευθύνης για το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της Χαμάς που ελέγχει τη Γάζα και της Φατάχ που ελέγχει τη Δυτική Όχθη, καθώς κι από τη δική του θέση ασκούσε εξοντωτικές πιέσεις στη Χαμάς το τελευταίο διάστημα.

«Περίπλοκες συνομιλίες με τη διαμεσολάβηση της Αιγύπτου είχαν φθάσει αργά και προσεκτικά σε μια συμφωνία μοιράσματος της εξουσίας μεταξύ Χαμάς και Φατάχ που προμήνυε ένα τέλος στα δύο χρόνια άγριου φατριασμού. Όλ’ αυτά όμως άρχισαν να ξεφτίζουν το φθινόπωρο. Αυξανόμενοι περιορισμοί στις ανταλλαγές από το Ισραήλ και η άρνησή του να απελευθερώσει έστω κι έναν από τους χιλιάδες φυλακισμένους της Χαμάς θόλωσαν το φως στο βάθος του τούνελ της Χαμάς. Εν τω μεταξύ η Φατάχ στο άνδρο της στη Δυτική Όχθη αύξαινε τις πιέσεις προς τη Χαμάς με δεκάδες συλλήψεις και την απόλυση 400 περίπου δασκάλων που συνδέονταν με τη Χαμάς. Ο τελευταίος κακός οιωνός ήρθε τον Νοέμβρη, όταν το Ισραήλ σκότωσε έξι ένοπλους που, όπως είπε, έσκαβαν τούνελ, εξωθώντας τη Χαμάς να απαντήσει με ένα μπαράζ ρουκετών». Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στον βρετανικό «Εκόνομιστ»…

Στους Άραβες όμως και περισσότερο στους Παλαιστίνιους είναι γνωστά εδώ και καιρό, με αποτέλεσμα η Χαμάς, μόνο και μόνο επειδή αντιστέκεται στην κατοχή πληρώνοντας ένα τεράστιο τίμημα, να ανεβαίνει διαρκώς στην υπόληψή τους, αντίθετα με τις δυνάμεις του ενδοτισμού και της συνεργασίας που ακόμη και τώρα δεν έχουν πάρει θέση αν είναι με τη μεριά των Παλαιστινίων ή των Ισραηλινών!

Οι εξελίξεις ακόμη και τώρα ωστόσο, που ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται συνεχώς, δεν γεννούν την παραμικρή αισιοδοξία, παρά το διαρκές διπλωματικό σούρτα φέρτα, γιατί ο ένας και μοναδικός όρος που μπορεί να επιφέρει τη διαρκή ειρήνη στα ματωμένα χώματα της Παλαιστίνης ούτε περιλαμβάνεται ούτε καν συζητείται στα σχέδια της ανακωχής: η εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Παλαιστινιακό και η δημιουργία ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967! Αν δεν πιεστεί το Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ σ’ αυτήν την κατεύθυνση, η κατοχή θα γεννάει αντίσταση και νέα ποτάμια αίματος…