«ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ»
«Καλώς να ‘ρθεί η συμφορά,
αν έλθει μοναχή της. Μην έλθει
με τη μάνα της και με την αδελφή της»
(Λαϊκή παροιμία)
Ο τόπος, τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο μπαίνει σε βαθιά αδιέξοδα. Και ο λαός να βάλει το χέρι του. Μια παρατεταμένη πολιτική, ηθική και κοινωνική κρίση, η οποία ήταν υποβόσκουσα τα τελευταία δέκα χρόνια τώρα εκδηλώνεται ως πολυεπίπεδη νόσος. Και κατατρώγει ζωτικά όργανα του πολιτικού και κοινωνικού κορμού. Σε αυτήν την πολύμορφη νόσο προστίθεται τώρα και η οικονομική κρίση, η οποία αποτελεί τον επιταχυντή αρνητικών εξελίξεων για τη χώρα.
Εδώ θα προσθέσω και τη διάσταση της εθνικής κρίσης, η οποία είναι αποτέλεσμα μειωμένων εθνικών ανακλαστικών της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα), η οποία κρίση υπολανθανόντως λειτουργούσα, αποψιλώνει την ελληνική κοινωνία από τις διαχρονικές ιστορικές της αξίες. Κυρίως όμως την αποδυναμώνει από τις ηθικές και όχι μόνον αντιστάσεις απέναντι σε απειλές, επιβουλές και διεκδικήσεις κακών γειτόνων.
Διακρίνει κανείς σε όλα τα θεσμικά επίπεδα (διοίκηση, εκπαιδευτική κοινότητα όλων των βαθμίδων, πολιτικό σκηνικό κ.λπ.) κουρασμένους φορείς, οι οποίοι μοιραία σέρνουν τα βήματά τους στο άγνωστο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προοπτική. Έχουμε στην ουσία μια ηγεσία παροπλισμένη, αποκαμωμένη και μια Δημοκρατία παραιτημένη από τον προορισμό της
Ταυτόχρονα παρατηρώ -και εδώ θέλω να εστιάσω το σημερινό μου σημείωμα- μια σειρά αρθρογράφων και αναλυτών, οι οποίοι επισημαίνουν τα νοσηρά φαινόμενα του δημόσιου βίου, αναλύοντας τις αιτίες. Ταυτόχρονα συμπίπτουν ως προς τις προτάσεις για ορθές λύσεις προκειμένου να υπάρξει όχι μόνον έξοδος από την πολυεπίπεδη κρίση στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος, αλλά και να υπάρξει ένα νέο όραμα με μια άλλη πολιτική η οποία θα συσπειρώσει τον λαό και ταυτόχρονα θα εμπνεύσει τη νεολαία σε μια ανοδική και δημιουργική πορεία.
Αυτοί οι αρθρογράφοι και αναλυτές εκτείνονται, σε όλο το φάσμα του έντυπου, ημερήσιου και περιοδικού Τύπου, κεντρικού και περιφερειακού και οι οποίες εκφράζουν όχι μόνον τις προσωπικές τους απόψεις, αλλά διερμηνεύουν ταυτόχρονα και τις ανησυχίες ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας μας, ανησυχίες οι οποίες θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ευρεία συναίνεση. Θα μπορούσα τέτοιους αρθρογράφους σε όλη την γκάμα του Τύπου να καταγράψω εκατοντάδες, αλλά δεν το αποτολμώ γιατί θα αδικούσα πολλούς.
Ταυτόχρονα, υπάρχει και μια μεγάλη αλυσίδα κοινωνικών οργανώσεων, οι οποίες και εκείνες κάνουν τις ίδιες διαπιστώσεις και διερμηνεύουν τις ίδιες ανησυχίες. Υπάρχει συνεπώς δίκτυο συγκοινωνούντων, τρόπον τινά, δοχείων της κοινής γνώμης, αλλά μη επικοινωνούντων μεταξύ τους, μια επικοινωνία η οποία θα αποτελούσε την απαρχή μιας σχηματικής συνάθροισης και συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων του λαού, για την ανάδειξη μιας άλλης προοπτικής.
Ο Τόπος έχει ανάγκη από ένα μεγάλο «σοκ». Και το έχει ανάγκη σήμερα, όχι αύριο, γιατί αύριο θα είναι αργά. Ο Τόπος έχει ανάγκη, το τονίζουμε από το 2001, συνεχώς – από το καινούργιο, το διαφορετικό και το ριζοσπαστικό. Το καινούργιο θα σηματοδοτήσουν νέες δυνάμεις του λαού, καθαρές και δημοκρατικές, το διαφορετικό θα σηματοδοτήσουν νέες ιδέες, προοδευτικές και ταυτόχρονα εθνικές με την έννοια του έθνους – κράτους, για μια άλλη πολιτική σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο, με γνώμονα το συμφέρον του έθνους και του λαού. Και το ριζοσπαστικό σηματοδοτείται από έναν φορέα ρήξης εναντίον φθαρμένων δομών και διεφθαρμένων αντιλήψεων, για την εξυγίανση, την ανανέωση και την αναζωογόνηση του κοινοβουλευτικού συστήματος, το οποίο κάτω από το βάρος των αμαρτιών πολλών φορέων του, έχει δημιουργήσει στο κοινωνικό υπόβαθρο εκρηκτικές καταστάσεις, οι οποίες αν δεν εκτονωθούν εγκαίρως, με πολιτικές διαδικασίες, θα οδηγήσουν το πολιτικό σύστημα σε δραματικό αδιέξοδο. Μια τέτοια εμπλοκή του πολιτικού συστήματος θα συνεπιφέρει γενικότερη κρίση.
Επί του παρόντος, η κρίση στη Μέση Ανατολή, οι τουρκικές προκλήσεις (πολεμικού χαρακτήρα στο Αιγαίο), η νέα κρίση στον εφοδιασμό φυσικού αερίου από τη Ρωσία, σε συνδυασμό με τον περιορισμό του από την Τουρκία και η διατάραξη της κοινωνικής συνοχής αποτελούν πολυεπίπεδους παράγοντες της κρίσης, μιας κρίσης η οποία μόνο με συσπείρωση του λαού μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Συμπέρασμα: Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τα οποία συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα και αφού κάνουμε όλοι τις ίδιες διαπιστώσεις, μας λείπει το «διά ταύτα». Ας αποφασίσουμε λοιπόν, όσοι συμπορευόμαστε σε μια κοινή δράση, μια άλλη πορεία.