Τα παιδιά με στόχους είναι η ελπίδα…

Η Ζουμπουλία (η κατά κόσμον ηθοποιός Ελισάβετ Κωνσταντινίδου) του «Παρά πέντε» μας έκανε να γελάμε, όπως και τώρα ως θιασάρχης στο νέο έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» που σπάει ταμεία, σφάζει με το βαμβάκι με το χιούμορ της στην κουβέντα που είχαμε μαζί της.
Δεν είναι επιφανειακή ούτε στο ξέσπασμα των νέων. Η αιτία που έβγαλε την οργή, είναι ότι σήμερα τα παιδιά δεν έχουν όνειρα, όμως υπάρχουν όρια στις αντιδράσεις, επισημαίνει. Το να καις βιβλία είναι σαν να γκρεμίζεις την Ακρόπολη.
Δεν παραλείπει να τονίσει ότι οι γονείς έχουν ευθύνη για τα παιδιά, που πρέπει να έχουν γερές βάσεις από την οικογένεια. Τα παιδιά με στόχους είναι η ελπίδα… λέει με έμφαση η Ελισάβετ, όπως θα δείτε στη συνέντευξή της στο «Π» που ακολουθεί.

// Η ζωή των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια είναι η ζωή της επίδειξης. Γιατί οι Έλληνες υιοθέτησαν μια πλαστή ταυτότητα, αυτή του λάιφ στάιλ, και τρελαίνονται να ακούν για ονόματα;
«Γιατί ζούμε στην κοινωνία της ηθικής παρακμής… Γιατί απορείτε που αναπτύσσεται το λάιφ στάιλ; Έχει περάσει στους ανθρώπους το “παραμύθι” για τις ωραίες εικόνες… Γι’ αυτό ο κόσμος ταυτίζεται με τα γυαλιστερά, τους καθρέφτες, τις βιτρίνες, τις διασημότητες. Δεν μπορούν τη δική τους πραγματικότητα και επιζητούν μια άλλη. Υπάρχουν άνθρωποι που τα φέρνουν δύσκολα, δεν μπορούν να πάνε θέατρο ή σινεμά και ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων… Μέσα όμως από μια τσάντα, από ένα ακριβό παπούτσι δεν παίρνεις αξία…».

// Γιατί επιμένουμε στην ύλη και δεν παίρνουμε χαρά από τις ανθρώπινες σχέσεις;
«Μα, προλαβαίνει ο άνθρωπος να επενδύσει στις σχέσεις; Έχει χρόνο να αγκαλιάσει, να συζητήσει, να αγαπήσει; Πάνω στο κυνήγι του χρήματος και των υλικών αγαθών -μέσα από αυτό το κομμάτι έχει επιλέξει να ξεχωρίσει από τους άλλους, από την επιτυχία- έχει εγκαταλείψει την εσωτερική διαδρομή. Άλλο να δουλεύεις από μεράκι και να μην κοιτάς το ρολόι γιατί γουστάρεις αυτό που κάνεις -και πιστεύω ότι μόνο έτσι πας μπροστά σήμερα, όταν τρελαίνεσαι για τη δουλειά που κάνεις και όχι γιατί σου επέβαλαν οι γονείς σου να γίνεις γιατρός ή δικηγόρος και, στο κάτω κάτω, γι’ αυτό έχουμε και ανεργία γιατί όλοι ψάχνουν τις μεγάλες θέσεις…- και άλλο να δουλεύεις γιατί σου έχει γίνει έμμονη ιδέα η επιτυχία! Ο άνθρωπος που κυνηγάει το χρήμα προλαβαίνει να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα; Προλαβαίνει να βγει για να πιει καφέ με τους φίλους του; Κι αυτό αν γίνεται πλέον είναι σ’ ένα επίπεδο ιλουστρασιόν! Να πας στο Κολωνάκι ανάμεσα σε τρεις δουλειές να πιεις και έναν καφέ ένα τεταρτάκι μ’ ένα φίλο… Δεν υπάρχει το να σε δω και να συζητήσουμε. Έχει τελειώσει. Η ύλη όμως δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη σχέση. Πάντα ο “επιτυχημένος” θα νιώθει ένα κενό… Εδώ μας κατέστρεψαν τα δάνεια. Μοίρασαν σ’ ένα απαίδευτο λαό από δάνεια και τέτοια πράγματα πλαστικό χρήμα και κάρτες και έχουμε κοντέψει να καταστραφούμε…».

// Η αγάπη και ο έρωτας κοιτούν χρώμα, τάξη, ηλικία;
«Νομίζω ότι όταν μεγαλώνεις ρίχνεις μια δεύτερη ματιά. Όταν είσαι νέος όχι».

// Τι ωθεί τα παιδιά να βγαίνουν στους δρόμους και να πετούν πέτρες και να καίνε; Πότε μηδενίζεται ο φόβος; Όταν αυτοί που διαδηλώνουν δεν έχουν και τίποτα να χάσουν; Δουλειά, μόρφωση, όνειρα;
«Τα παιδιά δεν έχουν όνειρα! Η γενιά μου πίστευε σε κάτι, σε μια αλλαγή. Πίστευε στην Αριστερά. Με θυμάμαι στο ΚΚΕ να πιστεύω σε μια ριζοσπαστική αλλαγή, στον αγώνα. Πίστευα σε κάτι τέλος πάντων. Είχα μια ανάγκη να ενταχθώ κάπου. Τώρα πού να πάει να ενταχθεί ένα παιδί; Σε ποιο κόμμα; Αφού το έδαφος πια είναι σαθρό! Δεν υπάρχει πολιτική. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί. Γιατί υπάρχουν πολιτικοί με σκέψη, τους έχω γνωρίσει, αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο σύστημα της διαφθοράς; Το σύστημα και ο κρατικός μηχανισμός έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τόσα χρόνια φταίει. Από παντού μπάζει… Άρα τα παιδιά με τι να ταυτιστούν; Με μια δουλειά! Ναι, πολύ ωραία. Μα, ούτε αυτή δεν μπορούν να έχουν! Σπουδάζουν, αλλά αν δεν έχεις γνωριμίες, δύσκολα βρίσκεις δουλειά. Κάποιος πρώτα πρέπει να μιλήσει για εσένα. Βέβαια μετά, για να κρατηθείς στη θέση σου, πρέπει να αποδείξεις ότι αξίζεις. Κανείς δεν θα σε πληρώνει εσαεί για χάρη μιας γνωριμίας».

// Έχω προσέξει ότι οι καλλιτέχνες τα λέτε έξω από τα δόντια… Πού είναι όμως όλοι οι άλλοι; Οι ακαδημαϊκοί, οι επιστήμονες;
«Είναι βολεμένοι και αυτοί σ’ ένα μικρόκοσμο. Δεν έχουν δύναμη όμως. Θα ανταλλάξουν κάποιες σκέψεις, κάποιες απόψεις, αλλά αυτό θα γίνει μεταξύ τους. Εμείς έχουμε και την προβολή από το επάγγελμά μας. Αλλά όταν βγαίνει γνωστός δικηγόρος και αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του παιδιού, ότι ο Αλέξης ήταν λίγο αναρχικός, λίγο ατίθασος, τι να πεις… Και αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Αυτό δικαιολογεί για να το σκοτώσουμε; Η σφαίρα λένε δεν είχε στόχο τον Αλέξη, αλλά εξοστρακίστηκε… Να το δεχτώ, γιατί και αυτός ο αστυνομικός έχει τρία παιδιά και δεν μπορώ να πιστέψω το αντίθετο, αλλιώς μιλάμε για ζούγκλα. Αλλά καθίστε, ρε παιδιά, ήταν σκοπός του να απειλήσει ένα παιδί μ’ ένα όπλο; Ξέρετε, με όλα αυτά οι γονείς έχουμε φοβηθεί πάρα πολύ. Και βεβαίως τα παιδιά σε βγάζουν έξω από τα όρια, αλλά είσαι ενήλικας, και μάλιστα ο αστυνομικός που έχει εξουσία, που έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον άλλον, πρέπει δέκα φορές περισσότερο να κρατά την ψυχραιμία του. Όπλο σημαίνει εξουσία και χρειάζεται τρομερή εκπαίδευση και συνεχόμενα ψυχολογικά τεστ. Αλλιώς θα έπρεπε να είχαμε όλοι όπλα και να πυροβολούμασταν με το παραμικρό…».

// Υπάρχει όριο στην αντίδραση;
«Για εμένα δεν νοείται ότι μπορεί κάποιος να κάψει μια βιβλιοθήκη. Το να καις βιβλία είναι σαν να γκρεμίζεις την Ακρόπολη. Είναι το ίδιο ιερό. Καις τον πολιτισμό σου; Από εκεί εμπνέεις στους γύρω σου σεβασμό. Με ό,τι φόρτιση να έχεις, με ό,τι αγανάκτηση, με χίλια δίκια να έχεις… Άντε να φανταστώ να καις τράπεζες. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ ότι καις την πολιτιστική κληρονομιά σου. Αυτό είναι πέρασμα τρομερού ορίου. Κάτι στη ζωή πρέπει να σε συγκρατεί. Δεν σε συγκρατεί το ωραίο, η τέχνη; Η βία δεν είναι λύση. Η βία φέρνει πάντα βία!».

// Όλα αυτά μακροπρόθεσμα δεν θα μας γυρίσουν μπούμερανγκ; Γιατί αν καεί το σπίτι του γείτονα σε λίγο θα καεί και το δικό μου…
«Δεν είναι ακριβώς ότι δεν μας νοιάζει. Εθελοτυφλούμε. Αφού δεν με αγγίζουν δεν θέλω να τα βλέπω. Ο άνθρωπος είναι πολύ εγωιστής. Θέλει πολλή δουλειά για να καταλάβεις ότι και να μη σε αφορά, σε αφορά, γιατί αφορά τον διπλανό σου. Εδώ έχουμε παιδιά και δεν μας αφορά το πρόβλημα των ναρκωτικών, γιατί πιστεύουμε ότι το παιδί μας δεν θα μπλέξει. Έχουμε καταντήσει ο καθένας να νοιάζεται μόνο για το σπίτι του και για τίποτε άλλο. Το μέλλον του κάθε τόπου είναι οι νέοι του. Εκείνοι είναι η ελπίδα. Τα παιδιά με στόχους. Τα παιδιά με γερές βάσεις από την οικογένεια. Όχι αυτά που δεν έχουν διαβάσει Παπαδιαμάντη, αλλά αυτά που έχουν διαβάσει και Παπαδιαμάντη και Σεφέρη και Ελύτη».

// Τι ευθύνη έχουν οι γονείς για τα παιδιά που καταστρέφουν;
«Όταν βλέπεις γονιούς να βγαίνουν και να ξεκατινιάζονται στα κανάλια χωρίς να σκέφτονται τα παιδιά τους -και δεν λέω τους εαυτούς τους-, ε, αυτούς τους ανθρώπους τους έχω ικανούς για όλα… Για τα παιδιά που βγαίνουν σήμερα στην κοινωνία μας, για το τι βία έχουν εισπράξει, τι αδιαφορία, τι πρότυπα, ευθύνη πρώτα από όλα έχουν οι γονείς τους».

// Κυρία Κωνσταντινίδου, η παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» φιγουράρει πρώτη σε εισπράξεις των θεατρικών ταμείων και με διαφορά!
«Αυτό συμβαίνει γιατί ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου συνηθίζουν να πιάνουν σοβαρά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να τα αγγίζουν σε πρώτο επίπεδο με τρόπο φαρσικό, αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει πολλή σκέψη από κάτω. Είναι οι καλλιτέχνες της σύγχρονης ελληνικής κωμωδίας!».

// Στο έργο οι δύο συγγραφείς παρουσιάζουν τους Έλληνες συμπέθερους από την επαρχία να καλλιεργούν χασίσι, να έχουν Ρωσίδες στο μπαρ τους και να πουλάνε ποτά-μπόμπες. Πώς έγιναν έτσι οι Έλληνες; Χάλασε η πόλη, χάλασε και το χωριό;
«Είμαστε λίγο λαμόγια. Μόλις βρούμε την ευκαιρία θα την κάνουμε. Είμαστε καταφερτζήδες. Θα κρυφτούμε τώρα»;

// Τι σας λέει ο κόσμος στα καμαρίνια;
«Ο κόσμος το απολαμβάνει πάρα πολύ. Οι συγγραφείς θέτουν ωραία το θέμα του ρατσισμού. Εκεί που λέει ο άνδρας μου, ο Παύλος Κοντογιαννίδης, στον Αλβανό “εσύ θα έδινες την κόρη σου σ’ έναν αράπη” και ο Αλβανός απαντά “μα, ο γιος μου δεν είναι αράπης”, το πιάνεις το νόημα. Και ο Αλβανός δεν θα έδινε την κόρη του σ’ έναν αράπη. Δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να μην είναι ρατσιστής! Ο καθένας μας έχει κάτι που φοβάται. Και τι φοβόμαστε; Το διαφορετικό, το ξένο. Γιατί νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Έτσι, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και σταματάμε τη συναλλαγή. Αυτός είναι ο ρατσισμός. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που είναι ρατσιστές με τη δουλειά μου. Ηθοποιός, λένε… γυναίκα ελευθέρων ηθών! Ακόμη και τώρα που η δουλειά μου είναι τόσο γυαλιστερή. Τους ενοχλεί το ωράριο που δουλεύω. Για να βρεις άνδρα πρέπει να βρεις κάποιον με αντίστοιχο επάγγελμα ή παραδοσιακό με ανοιχτό πνεύμα. Γι’ αυτό βλέπεις τους ηθοποιούς με τους ηθοποιούς. Και όταν θα βρεθεί ένας άνδρας να δεχθεί τη διαφορετικότητά μου κάτι άλλο καλύπτει. Κάτι άλλο γίνεται, κάτι άλλο συμπληρώνει…».

// Από εσάς που μας δίνετε τόση χαρά περιμένουμε κάτι αισιόδοξο. Δώστε μας μια ευχή για τις γιορτές…
«Η ευχή μου είναι να μην τρώμε αυτά που μας δίνουν έτοιμα, αλλά αυτά που μαγειρεύουμε μόνοι μας, ό,τι ξέρει ο καθένας μας, και να ακούμε και καμία καλή συνταγή από τον διπλανό μας! Να ξαναβγούμε στην αγορά και να αγοράσουμε γνήσια υλικά!».