Πρωτίστως κοινωνική συνοχή

Ευχή όλων μας είναι ο καινούργιος χρόνος να είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο, δημιουργικός και ελπιδοφόρος για τον λαό και τη νεολαία μας. Θα είναι, όμως; Οι οιωνοί δεν είναι ενθαρρυντικοί. Τα γεγονότα που άφησε υποθήκη ο προηγούμενος χρόνος και τα μηνύματα τα οποία δείχνουν μια βαθύτερη οικονομική κρίση, επιβάλλουν στους έχοντες την ηγετική ευθύνη αυτού του τόπου, δηλαδή την πολιτική, την οικονομική και την πνευματική ηγεσία, ιδίως στην πρώτη, αυξημένη ετοιμότητα, επαγρύπνηση, διορατικότητα και προληπτική πολιτική για αναστροφή της καθοδικής πορείας του τόπου. Ο τόπος έχει ανάγκη από την πολιτική του προλαμβάνειν τα δυσάρεστα, αλλά με μέτρα, μεθόδους, πρακτικές και διαδικασίες δικαιότερης κατανομής του υπάρχοντος και παραγόμενου πλούτου για την απάλυνση της δυσπραγίας των ευρύτερων κοινωνικών ομάδων. Η άρνηση της Πολιτείας να ικανοποιήσει βιοτικές ανάγκες της κοινωνίας βιάζει την ανθρώπινη φύση και προκαλεί την Ιστορία. Θα το κατανοήσουν αυτό, κάποτε, οι ιθύνοντες; Απαιτείται, επίσης, επιβεβαίωση της ελπίδας και της προοπτικής της νεολαίας, η οποία κινείται σε αδιέξοδους δρόμους και αναλώνεται σε στείρα αντιπαράθεση με την κάθε μορφής εξουσία και επιδίδεται σε έναν αγώνα χωρίς όραμα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς περιεχόμενο και χωρίς στόχους. Σε έναν αγώνα τυφλό.

Στον απόηχο αυτού του αγώνα ήλθαν οι πυροβολισμοί στου Ζωγράφου (σε κλούβα της Αστυνομίας), στου Ρουφ (σε βαγόνι του προαστιακού) αφού προηγήθηκε η σφαίρα στο Περιστέρι. Ό,τι και να σηματοδοτούν αυτά τα εξίσου τυφλά χτυπήματα (τρομοκρατία, προβοκάτσια, πρακτόρευση κ.λπ.) τροχιοδρομούν δυσάρεστες εξελίξεις γιατί απειλούν την κοινωνική συνοχή και διασπούν την ομοψυχία του λαού μας.

Εδώ, παρενθετικά, πρέπει να πούμε ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης των σχέσεων των παιδιών του λαού, των παιδιών της δίκαιης οργής, με τα ένστολα παιδιά της παρεξήγησης. Τα παραπάνω τυφλά χτυπήματα δημιουργούν, επίσης, συλλογικό αίσθημα ανασφάλειας και διαμορφώνουν συνθήκες για μια κοινωνία φόβου. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια κοινωνία παραδομένη στην ανασφάλεια και υποταγμένη στον φόβο. Μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να θεωρείται ελεύθερη κοινωνία. Αυτήν την εξέλιξη φοβόμαστε και τη φοβόμαστε πολύ. Πρέπει, λοιπόν, να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να αποτρέψουμε τον κίνδυνο που απειλεί την κοινωνική συνοχή.

***

Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ», συμβολίζοντας το λυτρωτικό εγχείρημα του 1909 (επανάσταση στο Γουδί), γεγονός-ορόσημο ανάμεσα σε μια εθνική ταπείνωση (1897) και την εθνική ανόρθωση που ακολούθησε μετά το 1909, και με τη συμπλήρωση μιας εκατονταετίας από τότε (1909 – 2009), επιδιώκει να στρέψει τη μνήμη της σύγχρονης γενιάς στις τότε εξελίξεις με σειρά εκδηλώσεων. Ένα απόσπασμα από τη διακήρυξη την οποία ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος απηύθυνε στον βασιλιά και την τότε κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό και αρκούντως αποκαλυπτικό για την τότε πολιτική πραγματικότητα. Το παραθέτουμε χάριν της επικαιρότητάς του.

«Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος ποθεί όπως η θρησκεία μας υψωθή εις τον εμπρέποντα ιερόν προορισμόν της, όπως η Διοίκησις της χώρας καταστή χρηστή και έντιμος, όπως η Δικαιοσύνη απονέμηται ταχέως μετ’ αμεροληψίας και ισότητος προς άπαντας εν γένει τους πολίτας αδιακρίτως τάξεως, όπως η Εκπαίδευσις του Λαού καταστή λυσιτελής διά τον πρακτικόν βίον και τας στρατιωτικάς ανάγκας της χώρας, όπως η ζωή, η τιμή και η περιουσία των πολιτών εξασφαλισθώσιν, και τέλος όπως τα οικονομικά ανορθωθώσι, λαμβανομένων των απαιτουμένων μέτρων προς λελογισμένην διαρρύθμισιν των εσόδων και εξόδων του κράτους, ώστε αφ’ ενός μεν ο σχεδόν πενόμενος ελληνικός λαός ανακουφισθή εκ των επαχθών φόρων, ους ήδη καταβάλλει και οίτινες ασπλάχνως κατασπαταλώνται προς διατήρησιν πολυτελών και περιττών υπηρεσιών και υπαλλήλων χάριν της απαισίας συναλλαγής, εφ’ ετέρου δε καθορισθώσι θετικώς τα όρια εντός των οποίων δύνανται ν’ αυξηθώσιν αι δαπάνες διά την στρατιωτικήν της χώρας παρασκευήν και διά την συντήρησιν του στρατού και του στόλου εν ειρήνη».

Μόνον η γλώσσα του το διαφοροποιεί από τη σημερινή πραγματικότητα.

Για να ευδοκιμήσει ο τόπος δεν αρκούν οι ευχές, χρειάζεται και δράση, δράση του λαού ώστε το 2009 να τερματιστεί η πολιτική, ηθική και κοινωνική παρακμή και να αποτελέσει την αφετηρία μιας πολιτικής και εθνικής Αναγέννησης, μιας πατριωτικής αφύπνισης και εγρήγορσης. Να είναι χρόνος προπαρασκευής για την αποτροπή των κινδύνων που κυοφορούνται για την εθνική μας ακεραιότητα και την κοινωνική συνοχή του λαού μας. Γιατί είναι φανερό ότι κάποιοι θέλουν να μας διχάσουν. Και αυτό πρέπει να αποφευχθεί.

Επαναλαμβάνουμε ότι είναι εθνική, πολιτική και κοινωνική ανάγκη, μέσα από την κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων και με πρωτοπόρα τη νεολαία, να προκύψει ένα κίνημα ρωμαλέο, ριζοσπαστικό, εξυγιαντικό, επίμονα αγωνιστικό, βαθύτατα κοινωνικό, γνήσια πατριωτικό, ιδεολογικά προοδευτικό, ένα κίνημα με στόχο και αιχμή τη ριζική ανατροπή φθαρμένων δομών και διεφθαρμένων αντιλήψεων, με στόχο, όπως και τότε, την εξυγίανση του δημόσιου βίου από τη συναλλαγή, τη διαφθορά, για μια νέα ανάταση του έθνους και του λαού. Το πνεύμα της αμφισβήτησης απέναντι στη συναλλαγή και την παρακμή δεν χρειάζεται να το εκφράσει σήμερα κανένας Στρατιωτικός Σύνδεσμος. Σήμερα, μπορεί και πρέπει να το εκφράσει ο ελληνικός λαός.