Παράδοση άνευ όρων του Αρχιεπισκόπου!
Αν και σχεδόν κανένας Μητροπολίτης, πλην του Θεσσαλονίκης Άνθιμου, δεν έχει εκφράσει δημόσια τις θέσεις και τις αντιρρήσεις του, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους διαφωνούν με τον τρόπο που κινείται ο Αρχιεπίσκοπος και δείχνουν ιδιαίτερα ανήσυχοι με την τακτική άλλοτε σιωπής και άλλοτε «παράδοσης άνευ όρων» σε όσα ζητούν τόσα χρόνια οι «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου. Εκτιμούν ότι εάν ο ίδιος ο κ. Ιερώνυμος θίγει τέτοια ζητήματα (τα οποία δεν έχουν τεθεί τουλάχιστον πρόσφατα από την άλλη πλευρά), τότε ανοίγει την όρεξη σε όσους έχουν βλέψεις να ζητήσουν και άλλες υποχωρήσεις από την πλευρά της Εκκλησίας.
«Ο Αρχιεπίσκοπος επιμένει ότι διαφωνεί με τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Από την άλλη, όμως, ούτε που αντιδρά σ’ ένα σωρό ζητήματα που έχουν ανακύψει, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει το ότι μας επικροτούν οι κ. Αλαβάνος και Σηφουνάκης, οι οποίοι παραδοσιακά δεν έχουν δείξει ιδιαίτερη συμπάθεια για την Εκκλησία; Μα τόσο λάθος ήταν όλες οι κινήσεις που γίνονταν πριν από τον κ. Ιερώνυμο και τώρα όλα πηγαίνουν ρολόι και ακούμε να μας επιβραβεύουν με καλά λόγια;» αναρωτιέται παλαιός Μητροπολίτης. «Προφανώς τους ικανοποιεί η παθητική στάση που ακολουθούμε και έχουν συνειδητοποιήσει πόσο εύκολα μπορούν πια να περάσουν όλα αυτά για τα οποία φωνάζουν τόσα χρόνια», λέει χαρακτηριστικά.
Ο Αρχιεπίσκοπος επισημαίνει ότι συγκεκριμένοι ιδεολογικοί κύκλοι στοχεύουν στην εξουδετέρωση της πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία. Μα με ποιες θέσεις εκφράζει την επιρροή της η Εκκλησία όταν για ένα σωρό ζητήματα που έχουν τεθεί δεν έχει ακουστεί η άποψή της; Μήπως τελικά ο τρόπος που λειτουργεί η ηγεσία της, διά της απουσίας σε καίρια θέματα, συμβάλλει στην κατάργηση αυτής της αναγκαίας πνευματικής επιρροής;
Μπορεί σε κάθε ευκαιρία που συναντώνται οι Μητροπολίτες να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για πολλές θέσεις του κ. Ιερωνύμου και για το ότι οι θέσεις του φαίνεται ότι απηχούν ολόκληρη την ιεραρχία, ωστόσο δημόσια αποφεύγουν να τοποθετηθούν, άλλοι επειδή δεν θέλουν να καλλιεργήσουν ένα «συντηρητικό» προφίλ (και μπει αυτό εμπόδιο στις φιλοδοξίες τους) και άλλοι για να μη γίνουν… δυσάρεστοι στον Αρχιεπίσκοπο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Κατάπιαν τη γλώσσα τους οι «Χριστοδουλικοί»
Με εξαίρεση τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης που συχνά παίρνει θέση σε καίρια ζητήματα που αφορούν την Εκκλησία και μερικούς ακόμη, ελάχιστους σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, κανένας άλλος δεν έχει βγει δημοσίως να πάρει κάποια θέση. Ακόμη και πολλοί νεώτεροι που χειροτονήθηκαν από τον μακαριστό Χριστόδουλο και ανέβηκαν στα ανώτερα κλιμάκια της ηγεσίας της Εκκλησίας ως «δυναμικοί» κληρικοί και ως προσωπικότητες που θα κληθούν να παίξουν σημαντικό (!) ρόλο στο μέλλον, ποιούν απλώς την… νήσσαν.
Έχουν μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως οι χειροκροτητές του Χριστόδουλου όταν έβγαζε κάποιον λόγο στηρίζοντας τις παραδοσιακές αξίες της Εκκλησίας και έχουν πια καταντήσει θαυμαστές του κ. Ιερωνύμου για την «ψύχραιμη και νηφάλια στάση που ακολουθεί».
Προφανώς και χρειάζεται ψυχραιμία και ήρεμοι τόνοι, αλλά χρειάζεται να εκφράζονται και θέσεις. Όπως οι θέσεις που δημοσιοποιεί ο κ. Άνθιμος. Ασφαλώς και δεν συμφωνούμε πάντοτε με αυτές, αλλά τουλάχιστον εκφράζει και κάποιος μια άποψη. Η Εκκλησία πρέπει να δείχνει το άοκνο ενδιαφέρον για τα παιδιά της.
Και όπως δικαιολογημένα είπε και ο κ. Άνθιμος, «τίνος είναι τα παιδιά αυτής της χώρας;». Δεν πρέπει να έχει θέση η Εκκλησία για το σύμφωνο συμβίωσης, για τα Θρησκευτικά, για τους γάμους ομοφύλων; Ακόμη και για τις εικόνες στα σχολεία; Δεν είναι ζητήματα που την αφορούν εφόσον αφορούν, άμεσα το ποίμνιό της;
Κανένας απολύτως δεν μιλά. Για να μη γίνει δυσάρεστος. Για να μην μπει στο μάτι του κ. Σηφουνάκη ή του Μητροπολίτη Ζακύνθου… Άλλες ήταν οι προσδοκίες του κόσμου για την επόμενη γενιά ιεραρχών. Φανταζόταν Μητροπολίτες με σύγχρονες αντιλήψεις μεν, που θα αφουγκράζονταν τα προβλήματά του, αλλά ταυτόχρονα θα προφύλασσαν με ζέση όσα παρέλαβαν από τους Μητροπολίτες που διαδέχτηκαν.
Και ενδεχομένως όσα καταργούνται σήμερα να ακούγονται για πολλούς ως μηδαμινής σημασίας ζητήματα. Μπορεί μερικά από αυτά να χρήζουν επαναξιολόγησης και η κατάργησή τους να ερείδεται σε θεολογικές ερμηνείες.
Όμως η μη αντίδραση, ακόμη και η συναίνεση, στην κατάργηση πολλών μικρών και «ασήμαντων» ζητημάτων είναι ίσως η αρχή για να προχωρήσει πιο γοργά η κατάργηση άλλων, πιο σημαντικών θεμελιωδών αξιών που δίνουν στην κοινωνία μας την ανεξίτηλη σφραγίδα της ορθόδοξης πίστης.