Ο συνδικαλισμός νοσεί, αλλά παραμένει το αποκούμπι των εργαζομένων
Κλείσιμο επιχειρήσεων, χιλιάδες απολύσεις, νέα φοροεπιδρομή μέσα στο 2009, «συγκράτηση» μισθών και συντάξεων, αύξηση του δημόσιου χρέους και του δημόσιου ελλείμματος, καθώς και λήξη ομολόγων ύψους 26 δισ. ευρώ που δύσκολα θα βρουν αγοραστές είναι μόνο μερικά από αυτά που θα δούμε να συμβαίνουν μέσα στη νέα χρονιά. Ως προς την αύξηση του ΑΕΠ, εάν κινηθεί στο 1,4%, θα προσθέσει τουλάχιστον 60.000 νέους ανέργους. Νέες δεξαμενές φτώχειας και «αποκλεισμένων» θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την κοινωνική συνοχή.
Βαριές οι ευθύνες των συνδικάτων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης με θωράκιση των κεκτημένων των εργαζομένων – όσων απέμειναν από τις κυβερνητικές πολιτικές και τις εργοδοτικές επιθέσεις. Θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις απόψεις των καιρών το συνδικαλιστικό μας κίνημα;
Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρος (ΠΑΣΚ/ΔΥ), ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Κώστας Πουπάκης (ΔΑΚΕ), η πρόεδρος του ΕΚΑ κ. Στάβυ Σαλουφάκου (ΠΑΣΚΕ), ο αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ Αλ. Καλύβης (Αυτόνομη Παρέμβαση) και ο γενικός γραμματέας του ΕΚΑ Χρ. Καρτσώτης (ΠΑΜΕ) δίνουν τις δικές τους απαντήσεις στο «κρίσιμο» για όλους ερώτημα. Και ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλ. Μητρόπουλος προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο το όλο θέμα.
Τα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη μας απαντούν ως εξής:
Σπ. Παπασπύρος: «Η σημερινή κατάσταση του συνδικάτου αναδεικνύει σοβαρές ελλείψεις ουσιαστικής ενότητας, αλληλεγγύης και δύναμης παρέμβασης. Είναι επείγον, πολιτικοσυνδικαλιστικά, να υπάρξουν αλλαγές με στόχο τη δημιουργία ενός δυναμικού ζωτικού χώρου έκφρασης όλων των εργαζομένων, παλαιών και νέων, για ανάκτηση του καθοριστικού τους ρόλου στη χάραξη της πορείας του, στην οργάνωση των δράσεών του και στη λήψη των αποφάσεων. Αφετηρία η παραδοχή «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, μία συνομοσπονδία» και παράλληλα ο εμπλουτισμός της εσωτερικής δημοκρατίας και λειτουργίας τους με νέες προοπτικές και διαδικασίες συμμετοχής και επιλογής από τους ίδιους τους εργαζόμενους των κρίσιμων αποφάσεων κατεύθυνσης των συνδικάτων».
Κώστας Πουπάκης: «Απαιτείται συναίνεση, λογική και ψυχραιμία. Τα προβλήματα που σωρεύτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες δεν μπορεί να αποτελούν βάση για ανέξοδους λαϊκισμούς. Βλέπουμε τον ΣΕΒ να νομίζει ότι μπορεί να συγκυβερνήσει ή στη χειρότερη περίπτωση να διαμορφώσει συγκυβέρνηση που θα εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Οι τραπεζίτες επιθυμούν να παίξουν τον Ρομπέν των Δασών, έχοντας εγκλωβίσει τους καταναλωτές σε πιστωτικές κάρτες με υψηλά επιτόκια. Μπροστά σε όλα αυτά ο κόσμος της εργασίας θα πρέπει με υπευθυνότητα να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Τα προβλήματα είναι κοινά, δεν έχουν χρώμα. Πρέπει να βρούμε τρόπο συναίνεσης μεταξύ μας και να αναζητήσουμε δυνατότητες άμεσης παρέμβασης, με διάλογο για κάθε πρόβλημα που θα ανακύπτει. Άλλες μαζικές λύσεις για αντιμετώπιση της κρίσης δεν υπάρχουν».
Στάβυ Σαλουφάκου: «Η λύση που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τα πολύ σοβαρά προβλήματα που διαφαίνονται είναι το άνοιγμα των συνδικάτων και η ενίσχυσή τους με όλους τους εργαζόμενους. Πρώτος στόχος είναι η συνδικαλιστική κάλυψη των νέων, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι ανασφάλιστοι, χωρίς θεσμικές κατοχυρώσεις. Και βεβαίως η κάλυψη των εργαζομένων σε συνθήκες μαύρης εργασίας. Το επόμενο 6μηνο θα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο, με δαμόκλειο σπάθη τις απολύσεις και τη διάλυση του ωραρίου εργασίας. Πολλή η συσσωρευμένη οργή από τις οικονομικές δυσκολίες και την ανασφάλεια που σκεπάζει τα πάντα. Τα συνδικάτα θα κριθούν».
Αλ. Καλύβης: «Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Είναι η ώρα των μεγάλων επιλογών. Η ένταση της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού και του κεφαλαίου επιζητά μια στρατηγική ήττα των συνδικάτων. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αναδειχθεί και να υπερβεί τα χρόνια προβλήματά του που οξύνονται διαρκώς. Επιβάλλεται η χάραξη μιας νέας στρατηγικής με στόχο τον προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος σε τελική κατεύθυνση, η ανάπτυξη μαζικών και αποτελεσματικών εργατικών αγώνων, η προώθηση εσωτερικών αλλαγών στα συνδικάτα ώστε να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της εποχής και των εργαζόμενων και να υπάρξει ανατροπή των σημερινών κοινωνικών συσχετισμών».
Χρήστος Καρτσώτης: «Η όξυνση των προβλημάτων απαιτεί την οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα. Απαιτείται η δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε εργασιακό χώρο, προκειμένου να αντιμετωπιστούν η επίθεση της εργοδοσίας και οι αντεργατικές κυβερνητικές πολιτικές. Με πυρήνα τα κλαδικά συνδικάτα και συντονισμένη τη δράση τους και με επίκεντρο το ταξικό εργατικό κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση και να προβάλει το αίτημα «να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι» και τις διεκδικήσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για σταθερή εργασία, για κοινωνική προστασία. Μόνο το ΠΑΜΕ μπορεί να οργανώσει αυτήν την αντεπίθεση, χωρίς κοινωνικούς διαλόγους ή εκπτώσεις στις επιλογές του κεφαλαίου».
«Δανειστική απασχόληση» προβλέπει ο Αλέξης Μητρόπουλος
«Ο νέος κύκλος της ύφεσης θα δώσει ένα ισχυρό πρόσχημα στους επιχειρηματίες για κατάργηση θέσεων πλήρους – σταθερής απασχόλησης και αντικατάστασή τους με θέσεις μερικής, ενοικιαζόμενης, προσωρινής, δανειστικής απασχόλησης σε όλους τους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας. Οι εργοδότες θα πιέσουν για άρση του ποσοστού απολύσεων του 2%. Αν δεν στηριχθούν άμεσα και ουσιαστικά, προβλέπω ότι θα ζήσουμε το ολοκαύτωμα των μικρομεσαίων».
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις «μαύρες» προβλέψεις του γνωστού εργατολόγου για την επόμενη διετία – τετραετία. Όπως σημειώνει ο κ. Μητρόπουλος, «η εξασθενημένη δυνατότητα παρέμβασης του συνδικαλιστικού κινήματος, η νομιμοποίηση (από συνδικαλιστές) νεοφιλελεύθερων πολιτικών, η έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού έχουν δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον για επικράτηση αντεργατικών λύσεων. Αν δεν ανακτηθεί η αξιοπιστία, η ενότητα και η κοινή δράση των συνδικάτων, καθώς και η ριζική επανιεράρχηση αξιών και προτεραιοτήτων, οι εξελίξεις θα είναι ακόμη πιο μαύρες απ’ ό,τι σήμερα προβλέπουμε.