Να ακούσουμε τα παιδιά ή να τα μάθουμε να ακούν;

Το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου Αλέξη συνδέθηκε απολύτως έντεχνα και απίστευτα ανήθικα με την αναρχική δράση και τη βία των «κουκουλοφόρων» με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Αναρχικοί και ΜΜΕ κατάφεραν να στρέψουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εναντίον της Ελληνικής Αστυνομίας και να κατεβάσουν χιλιάδες νέους και νέες στους δρόμους, εκμεταλλευόμενοι με τον πιο αισχρό τρόπο τον θάνατο ενός παιδιού.

Ακούσαμε αμέτρητες φορές αυτές τις ημέρες από διάφορους δημοσιογράφους και «σχολιαστές» για «επανάσταση των νέων», «κοινωνική εξέγερση», «δικαιολογημένη οργή» κ.λπ. Λες κι όλοι εμείς είμαστε αφελείς και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς βλέπουμε. Κι αυτό που είδαμε όλοι με τα μάτια μας δεν ήταν μια επανάσταση της νεολαίας, μια κοινωνική εξέγερση. Αντιθέτως, είδαμε μαθητές και φοιτητές, χέρι χέρι με τους «κουκουλοφόρους» να σπάνε μαγαζιά, να καίνε περιουσίες, να ληστεύουν καταστήματα, να πετούν πέτρες και να βρίζουν αστυνομικούς. Αυτά είδαμε. Κι αυτή η νεολαία δεν μπορεί να έχει το χειροκρότημά μας. Αυτή η νεολαία δεν μας κάνει υπερήφανους. Αυτοί οι νέοι δεν μπορούν να ονομάζονται επαναστάτες. Δεν μπορούν να εκφράζουν καμιά κοινωνική αγανάκτηση.

Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να «χαϊδεύουμε» τα παιδιά μας; Πότε θα τους πούμε την αλήθεια; Αλλά για να τους πούμε την αλήθεια πρέπει πρώτα να βρούμε το θάρρος να τη δούμε εμείς πρώτοι. Και η αλήθεια είναι πως εμείς ως γονείς και ως κοινωνία κάνουμε κακό στα παιδιά μας κι όχι οι κυβερνήσεις. Δεν καταλαβαίνει το δεκαπεντάχρονο τι θα πει φτώχεια, ανεργία, ανέχεια. Δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για όλα αυτά, γιατί ακόμα δεν τα έχει βιώσει.

Είναι γεγονός πως δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει σήμερα το παιδί του φτωχού απ’ του πλούσιου. Γιατί ο γονιός προτιμά να στερηθεί πολλά προκειμένου να μη λείψει τίποτα στο παιδί του. Οι πέτρες των δεκαπεντάχρονων δεν πήγαιναν προς την εξουσία. Πήγαιναν προς τα σπίτια τους. Προς αυτούς διαμαρτύρονται οι νέοι. Ακούγεται σκληρό, όμως είναι η αλήθεια.

Εμείς καταδικάσαμε τα παιδιά μας σ’ αυτήν τη δυστυχία. Γιατί είναι δυστυχισμένα τα παιδιά μας. Μα, δεν τους λείπει τίποτα! Κι όμως ενώ τους δώσαμε «τα πάντα», τους στερήσαμε τα σπουδαιότερα: την αγάπη, τις ανθρώπινες αξίες, την πνευματικότητα, την εσωτερική αναζήτηση. Τους μάθαμε να αναζητούν με κάθε τρόπο την υλική ευδαιμονία, τη σωματική ευχαρίστηση.

Δεν τους μάθαμε να αγαπούν τον Θεό, την πατρίδα, τον άνθρωπο. Δεν τους δώσαμε τα σημαντικότερα εφόδια. Δεν τους μάθαμε τον σεβασμό στον γονιό, τον δάσκαλο, τον καθηγητή, τον μεγαλύτερο, τον ιερέα, τον αστυνομικό, τον ανώτερο. Παιδιά που πετούν πέτρες και βρίζουν δεν διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Υποθηκεύουν το μέλλον τους. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να μάθουμε τα παιδιά μας να ακούν και να μη βαπτίζουμε ηρωισμό την αναίδεια, την ανυπακοή, την κατάληψη. Αν ποτέ βρούμε το θάρρος να παραδεχθούμε τις εγκληματικές μας παραλείψεις ως γονείς και ως κοινωνία, τότε θα έχει νόημα να ακούσουμε τα παιδιά. Μόνον τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο. Προς το παρόν, ας μαζέψουμε τις πέτρες της διαμαρτυρίας τους.

Αδαμάντιος Καρασούλας
Ηλεία