Η Ελληνική δημοκρατία διέρχεται κρίση θεσμών…
«Εμετρήθηκαν, εζυγίσθηκαν και ευρέθηκαν λειψά» τα ελληνικά πολιτικά κόμματα! Ο Δείκτης Εμπιστοσύνης των Ελλήνων τα βυθίζει στα τάρταρα! Καταλαμβάνουν την τελευταία (48η) θέση στην αξιολόγηση των πολιτών… Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία διέρχεται κρίση θεσμών. Κατ’ αυτάς συνταράσσεται εκ θεμελίων, ενώ μια μηδενιστική τάση αυτοκαταστροφής έχει καταλάβει την ελπίδα της κοινωνίας, τη νεολαία… Οι αξίες, πολιτιστικές, κοινωνικές, πολιτικές, πυρπολούνται…
Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, από πεδίο γνώσης και προαγωγής ιδεών, έχει μετατραπεί σε εργαστήριο μικροκομματικών εφαρμογών, δοκιμαστήριο της «ελλάσσονος προσπάθειας» και πεδίο απαξίωσης της ικανότητας!
Οι «ταγοί» (;) της Παιδείας, οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, έρπουν στους κομματικούς προθαλάμους της συναλλαγής, της αμάθειας και της αναξιοπρέπειας…
Η κυριαρχία στην πορεία της κοινωνίας αναχρονιστικών μεθόδων και η συνύπαρξή τους με την αμείλικτη νομοτέλεια της σύγχρονης πραγματικότητας είναι φυσικό και επόμενο να γεννά τερατόμορφες καταστάσεις και να οδηγεί τη νέα γενιά στην «αναίρεση των ειδώλων» με τη διαδικασία της ισοπέδωσης των πάντων…
Η εμπειρία της τελευταίας 35ετίας διδάσκει ότι η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, ενώ διεκήρυξε ότι στηρίζεται στον homo democraticus, δεν του άφησε περιθώρια να αναπτύξει τη δική του ελεύθερη βούληση και μεθοδικώς του καλλιέργησε την ανάγκη της κομματικής προστασίας! Βαθμιαίως η δημοκρατία μεταβλήθηκε σε κομματοκρατία. Και μάλιστα μια κομματοκρατία μοναρχικής υφής, με δεδομένη την κυριαρχία στην πολιτική ζωή της χώρας της οικογενειοκρατίας και των πολιτικών δυναστειών, κατά παράβλεψη ακόμη και των νόμων της κληρονομικότητας του Μένδελ…
Η διαχείριση της εξουσίας στη χώρα, κυρίως από τα κόμματα εξουσίας, παραμένει μια ατομικιστική υπόθεση των επιγόνων των πολιτικών δυναστειών. Και ο homo democraticus αναζητεί κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες «προστασία και ασφάλεια» με την ίδια ασυγκράτητη υπεροψία με την οποία στα πρώτα μεταπολιτευτικά βήματά του διεκδικούσε αυτονομία και ανεξαρτησία.
Οι «κομματικοί», όλου του χρωματικού φάσματος, μέσα από τους μηχανισμούς των υποτακτικών και των «γενίτσαρων», προωθούν τις διαδικασίες για την αυταρχική και παρ’ αξίαν ικανοποίηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους.
Η «Νέα Διακυβέρνηση» της Νέας Δημοκρατίας την τελευταία πενταετία, υπό την «ιδεολογική» καθοδήγηση του κ. Ρουσόπουλου, όχι μόνο επώασε στον «δοκιμαστικό σωλήνα» του κρατικού κορβανά τον «γενιτσαρισμό», αλλά τον ανήγαγε και σε κυρίαρχη μορφή ενάσκησης της εξουσίας, κυρίως στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Αλλά «λάκκον ανώρυξε και ενέπεσεν αυτώ»… Πώς άλλωστε να επιβιώσει σ’ έναν χώρο όπου το καθετί θεωρείται μέσο και η εκ των έσω άλωση των θυλάκων αντίστασης με τη διαδικασία του «γενιτσαρισμού» δεν παρέχει το εχέγγυο της «απανταχού παρουσίας» και της μονιμότητας… Το ήθος δεν είναι βεβαίως γνώρισμα των «γενίτσαρων»… Το αργύριο και η νομή της εξουσίας καθορίζει, κατά τη διδασκαλία της Ιστορίας, τη στάση τους…
Ο κ. Ρουσόπουλος, αλλά και ο «ομογάλακτός» του στο ΠΑΣΟΚ, κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, κινήθηκαν και κινούνται στο «σχήμα» που κατ’ αδρό τρόπο και λόγο περιέγραψε σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον (7 Μαΐου 2004) ο διευθυντής της εφημερίδας «Los Angeles Times» Τζον Κάρολ, με τίτλο «Λύκος με δημοσιογραφική προβιά – Η άνοδος της ψευδοδημοσιογραφίας»:
• «Σε ολόκληρη τη χώρα συναντά κανείς γραφεία που μοιάζουν με δημοσιογραφικές αίθουσες. Και είναι άνθρωποι σ’ αυτά τα γραφεία που δείχνουν όπως ακριβώς οι δημοσιογράφοι, αλλά δεν ασκούν δημοσιογραφία. Αντιμετωπίζουν το ακροατήριο με ψυχρό κυνισμό. Κάνουν αυτό που ονομάζω ψευδοδημοσιογραφία και βλέπουν το ακροατήριό τους σαν μια αγέλη που μπορούν να την καθοδηγήσουν…».
Τα μεταπολιτευτικά «συστήματα εξουσίας», με την εναλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας των κομματικών σχηματισμών Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, στηρίχτηκαν στην ανατροπή και την απαξίωση της κοινωνικής πυραμίδας αξιών.
Οι ελίτ, πνευματικές, πολιτικές, κοινωνικές, αναδείχθηκαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με τη διαδικασία της εκ των άνω επιλογής, κατά παράκαμψη της ανάδειξής τους με τη διαδικασία των διαδοχικών κοινωνικών διαδικασιών (στο επάγγελμα, την τοπική κοινωνία, το επίπεδο νομού και στη συνέχεια το πανελλήνιο επίπεδο). Δημιουργήματα στενόκαρδων επιλογών και μικροκομματικών υπολογισμών. Ανέδειξαν στην επιφάνεια την επιθυμία να τεθεί σε ίση μοίρα το ατομικό με το… συλλογικό!
Επιδίωξη των δύο αυτών πόλων εξουσίας η μετατροπή του πολίτη σε «αγέλη των πολλών» και η διασπορά της ευθύνης από τον πολίτη στη μάζα, ώστε με την πολυδιάσπασή της να… εξαϋλωθεί και κατ’ ακολουθίαν να παραμένει «αδιαμφισβήτητη» η κυριαρχία των πολιτικών δυναστειών, της οικογενειοκρατίας…
Τα κόμματα εξουσίας στην ελληνική εκδοχή τους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, υπό την απατηλή φρασεολογία της «δημοκρατικής συμμετοχής», εθίζουν την πλειοψηφία των πολιτών στον ολοκληρωτισμό, με τον προσανατολισμό τους ότι «κάποιοι άλλοι, πιο τρανοί, πιο μεγάλοι, σκέφτονται πριν από μας για μας»!
Αυτός ο προσηλυτισμός του πολίτη επιδιώκει να εκριζώσει από τη σκέψη του και να διαλύσει κάθε έννοια αντιπροσώπευσης του Κοινού Αγαθού. Αποτελεί την πιο τρομαχτική πτυχή της εποχής και δεν είναι κάτι διαφορετικό από την «αναρχική» καταστροφή οποιασδήποτε συμβολικού χαρακτήρα πολιτικής, που αναδύεται από την προσπάθεια της εξουσίας να διαμορφώσει συνθήκες «ομογενοποίησης» των πολιτών…