Είμαι… νεοδημοκράτης, είμαι δεξιός, έκανα αποτοξίνωση και απέτυχα
Η Νέα Δημοκρατία φώναξε σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι Δεξιά, έκανε την πολιτική της αποτοξίνωση και τελικά απέτυχε παταγωδώς να πείσει, διότι όταν είσαι κάτι άλλο απʼ αυτό που ευαγγελίζεσαι ότι είσαι, τότε είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα φύγει η προβιά και θα ψάχνεις για οπαδούς…
Η επιχείρηση μεσαίος χώρος ξεκίνησε πριν από καιρό στη Νέα Δημοκρατία και τελικά βάστηξε όσο χρειαζόταν για να βρεθεί στην εξουσία. Αιτία της ανακάλυψης του μεσαίου χώρου ήταν η κομπλεξική στάση της πλειοψηφίας των ελλήνων ψηφοφόρων, το σύνδρομο της Δεξιάς, δηλαδή οι αντιδεξιές καταβολές προκειμένου κάποιος να ανέβει κομματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Έτσι μέσω του μεσαίου χώρου έγιναν ανοίγματα που έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν και τελικά η Νέα Δημοκρατία εισέπραξε ένα ποσοστό 3%, κατά άλλους 4% από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που ήταν πιο συντηρητικοί αλλά όχι τόσο που να πάνε στη… Νέα Δημοκρατία.
Στην πρώτη όμως δυσάρεστη εξέλιξη, όπως ήταν τα τελευταία τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του μικρού Αλέξη, η Νέα Δημοκρατία παλινδρόμησε πολιτικά και η επαμφοτερίζουσα στάση της την άφησε ξεκρέμαστη. Επιχείρησε να μείνει στο μέσο μιας σύγκρουσης, να μην καλύψει τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της που βρίσκονται στα Σώματα Ασφαλείας, τους νοικοκυραίους, που ανήκουν κατά πλειοψηφία στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, αλλά και να μην ενοχλήσει καθόλου την Αριστερά, λες και υπήρχε καμία περίπτωση να κερδίσει ψήφους από τα «επαναστατικά» στρώματα. Έτσι όμως βρέθηκε στη μέση του πουθενά.
Και το κυριότερο; Άφησε προδομένους τους ψηφοφόρους της. Απροστάτευτους και με έλλειμμα πολιτικών επιχειρημάτων και πλατφόρμας για την αντιμετώπιση εκείνων που τους… θύμισαν ότι είναι «παλαιοδεξιοί και φασίστες»… Ξύπνησαν πάλι εμφυλιοπολεμικές μνήμες και φυσικά αποσυσπειρώθηκε μια ολόκληρη παράταξη.
To παιχνίδι της εξουσίας μπορεί να παιχθεί με όρους επιβολής των απόψεων και επηρεασμού της κοινής γνώμης όταν είναι ξεκάθαρη η πολιτική ταυτότητα αυτού που διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Πολιτική ταυτότητα με… δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω δεν συγκροτείται και κυρίως δεν διαμορφώνεται ρεύμα οπαδών και ψηφοφόρων.
Στη Νέα Δημοκρατία το παιγνίδι του «είμαστε στον μεσαίο χώρο, θα μπορούσαμε να είμαστε και στον κεντρώο» με επιτυχία παίχθηκε την πρώτη τετραετία. Στην συνέχεια έπρεπε η κυβερνητική παράταξη να ξεπεράσει τις φοβίες της και να μιλήσει για τις φιλελεύθερες λύσεις που βρίσκουν απήχηση σε όλο τον κόσμο.
Παντού, παρά την αποτυχία του καπιταλισμού να δώσει λύση οριστική στα προβλήματα, ουδείς σκέφθηκε να επιστρέψει στα οράματα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Στην Ελλάδα, όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, κάναμε το αντίθετο από αυτό που κάνουν οι Ευρωπαίοι ή τουλάχιστον το επιχειρήσαμε… Τα σοσιαλιστικά κόμματα –όσο τους επιτρέπεται…– έκαναν στροφή προς την ανταγωνιστική κοινωνία και τις αστικές λύσεις του φιλελευθερισμού, στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κοιτούσε πώς… θα κάνει στροφή στην Αριστερά…
Και αν μεν είχε και στελέχη με την κουλτούρα εκείνη που απαιτείται γιʼ αυτήν τη στροφή, σαν… χαμαιλέοντες που επιθυμούσαν να κρυφθούν από τους θύτες τους, τότε καλώς. Εδώ όμως, όπως αποδείχθηκε, είχαμε να κάνουμε με μικροαστούς χαμηλού προφίλ, που δεν είχαν ιδέα πώς θα μπορούσαν να παίξουν, επικοινωνιακά τουλάχιστον, το παιχνίδι ενός ψιλοαριστερού στελέχους που διαθέτει ευαισθησίες, μακριά από τη «στεγνή» Δεξιά και τις καταβολές του.
Η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση θα μπορούσε τουλάχιστον να διατηρήσει τη βάση των οπαδών της συσπειρωμένη και δυνατή. Όμως ούτε αυτό δεν κατόρθωσε με τις ανοησίες και τα σύνδρομα που διακατείχαν αυτούς που χάραζαν γραμμή.