ΓΟΝΕΙΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ Οι οργισμένες συνειδήσεις των παιδιών
«Ουαί υποκριτές και φαρισαίοι».
Η δολοφονία ενός νεαρού μαθητή έδωσε αφορμή εδώ και μερικές μέρες σε ατελείωστες και περισπούδαστες αναλύσεις για την «οργή των νέων». Και η εγκληματική ενέργεια ενός αστυνομικού αποτέλεσε την αιτία να θυμηθούμε την έννοια της «κρατικής βίας». Μάλιστα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση πρωτοκλασάτων δημοσιογράφων, γνωστών ως νταβατζήδων της ενημέρωσης (διάβαζε τύφλωσης), που λάβροι επιτίθενται εκ του ασφαλούς στους αστυνομικούς αποκαλώντας τους «δολοφόνους» και από την άλλη οι ίδιοι διαμαρτύρονται και τους κατηγορούν για την απουσία τους, όταν καίγονταν και λεηλατούνταν τα καταστήματα. Αφήστε που αυτούς τους δολοφόνους αποδέχονται και έχουν για την προσωπική τους ασφάλεια, από την Πολιτεία.
Αδυνατώ να κατανοήσω όλους αυτούς που διαπράττουν το έγκλημα της υποθήκευσης του μέλλοντος των παιδιών χαϊδεύοντας και κολακεύοντας ανώριμα μυαλά και ασχημάτιστες συνειδήσεις, υποστηρίζοντας ότι στη σημερινή Ελλάδα τα «παιδιά» των 12-15 ετών είναι οργισμένα, απεγνωσμένα και απελπισμένα. Έχει σχέση η σημερινή Ελλάδα που τους παραδίδεται με αυτήν που παραλάβαμε εμείς από τους γονείς μας; Πιστεύει κανένας ότι τα «παιδιά» που μετείχαν στην αναμπουμπούλα τα απασχολούσε αν θα βρουν δουλειά μετά 12-14 χρόνια που θα έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, αν τις έχουν τελειώσει με τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις;
Ας κάνουμε λοιπόν μια πρόχειρη σύγκριση δύο μόνο οικονομικών μεγεθών.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που διατηρεί η Παγκόσμια Τράπεζα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα σε δολάρια ΗΠΑ που δημοσιεύτηκε στον Τύπο το 1965 ήταν 772, το 1980 ήταν 5.030 και τώρα το 2007 σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης είναι 33.074 δολάρια, όταν της Γαλλίας είναι 33.414 και της Γερμανίας 33.154. Όσον αφορά την ανισότητα, σύμφωνα με την GINI Coefficient των Ηνωμένων Εθνών, όσο πιο μικρός ο δείκτης, τόσο καλύτερα. Η Ελλάδα έχει δείκτη 34,3, η Ελβετία 33,7, η Γαλλία 32,7 και η σοσιαλιστική Ισπανία 34,7.
Για να δούμε λοιπόν γιατί τα «παιδιά» μας είναι οργισμένα. Τι τους λείπει σήμερα; Δεν έχουν ελευθερία μέχρι ασυδοσίας; Δεν διασκεδάζουν στα κλαμπ κ.λπ. μέχρι πρωίας και μέχρι κραιπάλης; Δεν ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας; Τα κοριτσάκια μας δεν ανταγωνίζονται τις μαμάδες τους στην περιποίηση του προσώπου και του σώματός τους με τα ακριβότερα καλλυντικά; Τα βιβλία τους δεν είναι τα καλύτερα, με τα καλύτερα λυσάρια με απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις και ασκήσεις για να μην κουραστούν τα παιδιά να ψάχνουν και παιδευτούν; Και τι δεν έχουν σήμερα στον αιώνα της τεχνολογίας;
Όμως σήμερα κανένας από τους γονείς, τους δασκάλους, δεν τα δίδαξε ότι Παιδεία σημαίνει παιδεμός, κόπος, προσπάθεια, ταλαιπωρία, ξενύχτια και στερήσεις. Ξέρετε κανέναν σήμερα που να μη χαϊδεύει τα αυτιά των «παιδιών» από τους γονείς, τους δασκάλους, τους δημοσιογράφους και πάει λέγοντας, καλλιεργώντας τους την αίσθηση ότι όλα τα δικαιούνται; Μπορεί σήμερα να μιλήσεις στα 16χρονα; Τα έχει κανείς από εμάς τους γονείς και τους δασκάλους εκπαιδεύσει να διαλέγονται; Ποιος φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για την αντίληψη της κοινωνίας που διαμορφώνουν τα παιδιά;
Δεν τη φέρουν οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης που προβάλλουν ό,τι ασχήμια μπορείς να φανταστείς στον βωμό της ακροαματικότητας; Εμείς όλοι δεν διαμορφώνουμε στα παιδιά την εικόνα της κοινωνίας όπου αύριο θα ζήσουν; Και είναι η κοινωνία αυτή η πραγματική που καλούνται τα παιδιά να διορθώσουν σύμφωνα με τα όνειρά τους ή είναι κοινωνία απωθητική ή απορρηπτέα; Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει χρεοκοπήσει και ότι το σχολείο και οι δάσκαλοι που άλλοτε διαμόρφωναν τα παιδιά θετικά και εποικοδομητικά σήμερα δεν μπορούν να τα διαχειριστούν, τότε οι ευθύνες των γονιών και των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Παλαιότερα οι γονείς για κάποιες αταξίες προσέφευγαν στη βοήθεια του δασκάλου. Θυμόμαστε όλοι τη φράση «από το αυτί και στον δάσκαλο». Δυστυχώς σήμερα τα παιδιά έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα, γιατί η κοινωνία μας έχασε τα σταθερά σημεία αναφοράς: Τη θρησκεία, την οικογένεια, την εμπιστοσύνη αλλά και τον φόβο στο κράτος και κυρίως την αγάπη και το καλό της πατρίδας μπροστά στα οποία άλλοτε υποχωρούσαν τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ατόμων και των ομάδων. Μερικοί ίσως πουν ότι αυτά είναι συντηρητισμός.
«Οι μεγάλοι φταίχτες δεν είναι οι ταγοί μας. Εμείς οι πολίτες, ο καθένας μας, είμαστε οι μεγάλοι υπεύθυνοι», όπως σημείωσαν τα «Θαρραλέα».
Θεόδωρος Δ. Ανδρεαδάκος
ομότιμος καθηγητής