Γάζα: Τραγωδία χωρίς κάθαρση και έγκλημα (ως πότε;) χωρίς τιμωρία
Στη Γάζα υπό τα απαθή και αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας (υπάρχει αυτή;), της Αμερικής και της Ευρώπης, οι Ισραηλινοί διαπράττουν Γενοκτονία του παλαιστινιακού πληθυσμού. Στα διεθνή πολιτικά φόρουμ η υποκρισία περισσεύει.
Το Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την κρατική ύπαρξη αλλά η επιλογή του να τα εξασφαλίσει με τη φυσική εξόντωση των αυτόχθονων είναι παρανοϊκή.
Το Τελ Αβίβ καταχράται αδίστακτα το προνόμιό του να διαθέτει μιαν ακτιβιστική Ομογένεια στις ΗΠΑ, η οποία με τη δύναμη του πολιτικού χρήματος και των ψήφων της καθορίζει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης στη Μέση Ανατολή και όχι μόνον. Οι εκάστοτε αμερικανοί Πρόεδροι πρώτα «ορκίζονται» στη Συναγωγή και μετά εκλέγονται. Άλλωστε, οι περισσότεροι δεν φημίζονται για γνώση και επίγνωση Ιστορίας. Όπως μας θύμισε προχθές ο γαλλικός «Figaro», ο απερχόμενος, ερωτώμενος πώς η ιστορία θα κρίνει την απόφασή του για εισβολή στο Ιράκ, έδωσε την εξής αμίμητη απάντηση: « Η Ιστορία; Πώς να το ξέρουμε; Θα είμαστε όλοι νεκροί, τότε…».
Στη Συνάντηση της Ανάπολις, ο Μπους, με τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα, είχε δεσμευθεί ότι εντός του 2008 θα αποκτήσει κρατική οντότητα η Παλαιστίνη. Όμως η πολιτική των ΗΠΑ δεν αποφασίζεται στην Ουάσινγκτον. Αποφασίζεται στο Τελ Αβίβ, το οποίο επιβάλλει τη βούλησή του. Εξάλλου τα «σκιρτήματα» απεξάρτησης των ευρωπαίων ηγετών και ιδίως αυτών του Διευθυντηρίου είναι ακόμα νηπιακά και ευθυγραμμίζονται τάχιστα με τον άξονα Ουάσινγκτον – Τελ Αβίβ.
Η ισραηλινή ηγεσία είναι αυτοεγκλωβισμένη στον μονόδρομο της «στρατιωτικής λύσης» και δεν συνειδητοποιεί αυτό που έλεγε ο Ναπολέων: «Με τις λόγχες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα εκτός του να καθίσεις επάνω τους».
Το 1994 είχα επισκεφθεί ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως το Ισραήλ. Εκεί ο ομόλογός μου μού ζήτησε τη διαμεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου προς τον Άσαντ της Συρίας, δηλώνοντάς μου ότι ο αμερικανός ΥΠΕΞ, Τζορτζ Κρίστοφερ, απέτυχε και η κυβέρνησή του εκτιμούσε ότι οι στενές προσωπικές σχέσεις Άσαντ – Παπανδρέου καθιστούσαν τον δεύτερο κατάλληλο να επιτύχει μιαν οριστική και σταθερή ειρήνη αφού αυτή «χωρίς τον Άσαντ ήταν αδύνατη». Λίγο αργότερα, σε ανάλογο υπηρεσιακό ταξίδι μου στη Συρία, είχα την ευκαιρία κατά τη συνάντησή μου με το Άσαντ, έναν άνθρωπο που έπαιζε στα δάχτυλα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία να μιλήσω για το ζήτημα. Ήταν θετικότατος για μια παρέμβαση του Παπανδρέου, μου αποσαφήνισε πάντως, ότι ειρήνη χωρίς την επιστροφή των Υψιπέδων του Γκολάν είναι αδύνατη. Ο Ανδρέας απεδέχθη τον ρόλο, πήγε στην περιοχή, αλλά η εύθραυστη τότε υγεία του τον υποχρέωσε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο του Αμάν και να διακόψει ταξίδι και επαφές που ίσως να ήταν αποτελεσματικές.
Παρακολουθούμε την υπερκινητικότητα του Ερντογάν στην πυρίκαυστη περιοχή και τη δική μας παντελή απουσία. Είμαστε «μπίζι» κατά την τρέχουσα ελληνοβαρβαρική ορολογία. Μας απορροφούν Εφραίμ, «κουκουλοφόροι» και ο δύστοκος ανασχηματισμός που πάει για… καισαρική τομή.
Οι Παλαιστίνιοι είναι προδομένοι από Αμερικανούς, Ευρωπαίους, και τους ίδιους τους ομόφυλούς τους Άραβες. Αποκλεισμένοι για καιρό στη Λωρίδα της Γάζας και εξαρτώμενοι από το παίγνιο της εβραϊκής εξουσίας, ταπεινούμενοι και απειλούμενοι διαρκώς από αυτήν είναι επόμενο κάποια στιγμή να αντιδράσουν με το έσχατο αλλά πυρηνικό μέσο που κατέχουν οι αδύνατοι: Τη δύναμη του απελπισμένου.
Αυτήν τη δύναμη εξακολουθούν να την υποτιμούν οι Ισραηλινοί και οι κηδεμόνες τους, αλλά όταν επέλθει το πλήρωμα του χρόνου και εκδηλωθεί, τίποτε δεν θα μπορεί να τη σταματήσει. Αλλά επίσης, κοινωνία και ηγεσίες του Ισραήλ, εντός και εκτός των συνόρων του, πρέπει να συνειδητοποιήσουν όσο είναι καιρός ότι μια αλαζονική Αμερική «έσεται ήμαρ» όπου δεν θα είναι η πανίσχυρη αυτοκρατορία, θα περάσει νομοτελειακά σε πορεία παρακμής, τα δείγματα της οποίας είναι ήδη ορατά. Οι αναδυόμενοι γίγαντες της Ασίας και η Ρωσία θα είναι το διαρκώς ογκούμενο αντίπαλον δέος.
Ομοεθνής των επιτιθεμένων ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε με απερίφραστο και οξύ λόγο για τις ωμότητές τους. Τους καταγγέλλει για εγκλήματα πολέμου, τα οποία προλείαναν από κοινού με τις ΗΠΑ αφότου αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον πληθυσμό «επειδή ψήφισε κατά λανθασμένο τρόπο» (τη Χαμάς).
Είναι ασυγκράτητοι οι απόγονοι των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στήνουν Ολοκαυτώματα που ωχριούν μπροστά σε εκείνο των ναζί.
Καθώς οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να αντιπαρέρχονται τα τελούμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ψελλίζοντας ανέξοδες λεκτικές καταδίκες, περιμένουμε τις εξεγερμένες συνειδήσεις της, κατά χώραν, κοινωνίας των πολιτών, να ξεσηκωθούν και να ξεσηκώσουν.
Αυτές, λίγες ή πολλές, είναι η μόνη ελπίδα.