Αυτός ο υπέροχος χρόνος που έφυγε…

Και αυτή η δυσαρέσκεια με αιτία τα κατά συρροή σκάνδαλα που μας άφησε για κληρονομιά του ο προηγούμενος χρόνος και που μέσα στην πληθώρα των Φεστιβάλ που είχαμε μέσα στο 2008, μήπως θα έπρεπε να είχαμε και ένα επιπλέον Φεστιβάλ Σκανδάλων, για να είχαμε ελαφρώσει και τον κ. Λούκο από το προνόμιο της αποκλειστικότητας επιλογής των πιο βαρετών φεστιβαλικών εκδηλώσεων.

Σπάνια να συγκεντρωθούν τόσα πολλά μέσα σε 12 μήνες, αρχίζοντας από το σκάνδαλο της αμαρτωλής κασέτας της κ. Τσέκου, που όλοι της έκαναν μάτι, χωρίς κανένας να το ομολογεί, και στη συνέχεια στα σκάνδαλα της Βόνταφον, της Ζίμενς, των ομολόγων, του ΟΤΕ, του Βασίλιεφ στην Επίδαυρο και τα τόσα άλλα, για να φτάσουμε στο συνεχιζόμενο λόγω επιτυχίας και για 2ο χρόνο με πιθανότητα να σπάσει ακόμα και το ρεκόρ του «Σεσουάρ για δολοφόνους», δηλαδή το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με «γκεστ σταρ» (αλλά τι «γκεστ», ε;) τον ήδη παραιτηθέντα λόγω υπερβολικής ευθιξίας (ρίξτε και εδώ ένα θαυμαστικό «ε;») κ. Θ. Ρουσόπουλου.

Και σε όλα αυτά, χωρίς κανένας να εκτιμήσει, ο υπέροχος χρόνος που έφυγε, πόσα πολλά μας αποκάλυψε και πόσα περισσότερα μας έμαθε, έστω και σαν στερνή μας γνώση, αλλά και πόσο πλούσιο υλικό έδωσε στους σκιτσογράφους των εφημερίδων, από τη συγκομιδή των οποίων επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω ένα που μοιάζει με τη γλύκα που έχει η τελευταία γουλιά ενός πρωινού καφέ, φτιαγμένο από το διαβολεμένο χέρι του ΚΥΡ και που η λεζάντα του έλεγε «ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΟΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΓΚΑΛΟΠ MΕ 5%».

Μήπως είναι ώρα να ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο της Γελοιογραφίας και εκείνο το θρυλικό «παρδαλό κατσίκι» του κορυφαίου Φωκίωνα Δημητριάδη, όπως κάναμε και με την αξέχαστη κότα του Κ. Τσάτσου, που μια εποχή, πριν από κάποια χρόνια, ξεκαρδιζόταν στα γέλια, σατιρίζοντας τα πολιτικά παρατράγουδα εντός και εκτός Ελλάδας, μια και «παρδαλοκατσικοκουδουνάτοι» φαντάζουμε από χρόνια και αθεράπευτη πάθηση.

Αναμείνατε στο ακουστικό σας και επί του «Παρόντος» υπομονή…

ΟΥΤΕ ΦΩΝΗ ΟΥΤΕ ΛΑΛΙΑ…

Πριν από δύο εβδομάδες γράφαμε για ένα «Κέντρο χωρίς κεντρική θέρμανση» σχετικά με το ήδη ενήλικο πια Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Γιώργου Βουλγαράκη, με σκοπό να αγκαλιάσει όλες τις δραστηριότητες που αφορούν το θέατρο και το χορό και που μετά από μια επίπονη εργασία για να οργανωθεί ο προγραμματισμός εργασίας και που όλα αυτά βέβαια για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται και τις ανάλογες οικονομικές δυνατότητες, αλλά που στην κατάθεση του φετινού προϋπολογισμού ο κ. Αλογοσκούφης «ξέχασε» ή «δεν πρόλαβε» ή μπορεί και να μην πολυκατάλαβε περί τίνος πρόκειται ή δεν αποκλείεται και να είπε «για τον πολιτισμό πρόκειται; Καλά, αν αργήσω φάτε» και επειδή «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε», τελικά το Κέντρο Θεάτρου και Χορού δεν έλαβε το σχετικό κωδικό, δηλαδή το χρήμα με το οποίο θα ενεργοποιούσε τα διά πολλών πολλών αναγγελθέντα. Και από τότε, πάρα τις διαμαρτυρίες που έγιναν και δημοσιεύθηκαν, δεν ακούστηκαν από πλευράς του κ. Αλογοσκούφη, ούτε φωνή ούτε λαλιά ούτε ακρόαση, αν υποθέσουμε ότι και για φωνή και για λαλιά και για κάποια εξήγηση είχε υποχρέωση.

ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ…
(…«κατάλληλο και με γονική συναίνεση»!)

Ένας νεαρός, δυναμικό παιδί, με έντονα ανακλαστικά σκοτώνει τη μάνα του επειδή δεν του δίνει τα κλειδιά του οικογενειακού τους αυτοκινήτου και στη συνέχεια σκοτώνει και τον πατέρα του επειδή τον είδε να στενοχωρήθηκε επειδή του σκότωσε τη γυναίκα, «άντε, του λέει, σε καθαρίζω κι εσένα επειδή σε είδα να βουρκώνεις» και στη συνέχεια τον πιάνει η αστυνομία (για να κάνει κάτι κι αυτή) και τον κλείνουν φυλακή. Αλλά ούτε κι εκεί κάθεται φρόνιμος, διαρκώς στην τσίτα, όπου και μαθαίνει εκτός από πολιτικές επιστήμες που διαβάζει και το πώς να καθαρίζει καλύτερα και κάποια στιγμή καταφέρνει και δραπετεύει, γιατί βλέπεις και οι φυλακές δεν είναι και πολύ σόι και μόλις βγει σκοτώνει δυο κορίτσια αφού πρώτα τα βιάσει και στη συνέχεια, επειδή μέσα του άναψε πάλι το «δολοφονικό του ένστικτο», σκοτώνει άλλους δύο αστυνομικούς και μπαμ-μπαμ σκοτώνει και ένα γιατρό και δραπετεύει εκτός χώρας και έχοντας πια πάρει και το «κολάι» της δουλειάς, τρομοκρατεί άλλες τέσσερις χώρες και αφού τον ξαναπιάσουν, τελικά αυτοκτονεί σε ένα κελί χώνοντας το κεφάλι του σε μια σακούλα νάιλον.

Το έργο παίζεται από τη νέα Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που ονομάστηκε «Αίθουσα Νίκου Κούρκουλου» και είναι του αλλοδαπού συγγραφέα Μπερνάρ Μαρί Καλτέζ και τιτλοφορείται «Ρομπέρτο Σούκο». Σύμφωνα με την άποψη της κ. Έφης Θεοδώρου, είναι ένα έργο «που αντανακλά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην Αθήνα», με άλλα λόγια δηλαδή οι διαδηλωτές, άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως, είναι υποκείμενα όπως ο ήρωας του έργου που με πίστη και φανατισμό σκηνοθέτησε, έχοντας ο καθένας εγχώριος Ρομπέρτο Τσούκο από 10 δολοφονίες και βιασμούς στο ποινικό του μητρώο.

Τα σχόλια για το εναρκτήριο έργο της Πειραματικής Σκηνής με το όνομα «Αίθουσα Νίκου Κούρκουλου», στο καταπληκτικά (όντως) ανανεωμένο θέατρο με σχέδια Τσίλερ, δικά σας.