Τάσσος Παπαδόπουλος: Διαχρονική μορφή του Ελληνισμού

Η καταγραφή αυτή δεν είναι απλή παράθεση επεισοδίων και γεγονότων, αλλά συνδέεται με τη νοηματοποίησή τους. Ακριβώς γι’ αυτό η Ιστορία δεν συνιστά «καταλογοποίηση» του πρόσκαιρου, του περιστασιακού και του περαστικού, αλλά διαμορφώνει τη συνειδησιακή συνέχεια στη ζωή των λαών και των εθνών.

Ακριβώς γι’ αυτό ο άνθρωπος του σήμερα είναι γέννημα του ανθρώπου του χτες και αποτελεί πρόπλασμα του ανθρώπου του αύριο.

Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, δεν μπορούν να κατανοήσουν, επομένως να εξηγήσουν, την Ιστορία, όπως π.χ. οι Αμερικανοί, που χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους, για κάτι που συνέβη στο παρελθόν, τη διατύπωση «είναι ιστορία» (it’s history) με την έννοια της εξαφάνισής του στην ανυπαρξία. Δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ιστορία, διότι στον ιστορικό χρόνο τίποτα σημαντικό δεν είναι τελεσίδικα παρελθόν, δεδομένου ότι επενεργεί και στο παρόν και στο μέλλον.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε ασημαντότητα επιβιώνει διαχρονικά. Ακριβώς το αντίθετο: Η κρησάρα του ιστορικού χρόνου είναι αμείλικτη και αποβάλλει ό,τι είναι κονιορτός και σκόνη του ανθρώπινου γίγνεσθαι.

* * *

Στη βάση αυτής της συλλογιστικής μπορεί να κριθεί μια μορφή όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος και να υποστηριχθεί η ιστορικότητα της παρουσίας του πέρα από τα όρια της πεπερασμένης ύπαρξής του.

Ο ηγέτης αυτός του Κυπριακού Ελληνισμού εξέφρασε τους πόθους και τις ελπίδες όλων των γνήσιων πατριωτικών δυνάμεων του λαού, που τον γέννησε και τον εξέθρεψε, υψώνοντας το μεγάλο ανάχωμα του ΟΧΙ απέναντι στην εθνική μειοδοσία και τον ραγιαδισμό.

Ανάχωμα που απετέλεσε και θα αποτελεί στο διηνεκές ένα ιστορικό ορόσημο και σύνορο, που ουδείς μπορεί πλέον να το υπερβεί χωρίς να συντριβεί πολιτικά και ηθικά, επισύροντας εναντίον του αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν «Νέμεση της Ιστορίας».

Την κρίσιμη στιγμή και την εσχάτη ώρα ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέκοψε την πορεία προς τον γκρεμό και τον όλεθρο που είχαν ακολουθήσει οι άνθρωποι του κονιορτού της Ιστορίας. Γι’ αυτό ήταν και θα παραμείνει στη συνείδηση όλων των Ελλήνων, όχι μόνο των Κυπρίων, ένας μεγάλος ηγέτης, μια ιστορική φυσιογνωμία πρώτου μεγέθους. Κι αυτό όχι διότι υπήρξε Πρόεδρος και ανήλθε στο ύπατο αξίωμα. Τα αξιώματα από μόνα τους δεν κάνουν τον ιστορικό ηγέτη, αλλά ο τρόπος με τον οποίον τα υπηρετούν. Πόσους και πόσους ύπατους αξιωματούχους, ακόμη και ενόσω ζουν, δεν τους παραπέμπει η Ιστορία στην αφάνεια και τη λήθη, δεν τους μεταβάλλει σε κονιορτό;

Από τέτοιους όμως «υψηλόβαθμους» συγκροτήθηκε το μέτωπο κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου. Από «επώνυμους νάνους» και ανθρωπάρια που προσπάθησαν, πατώντας ο ένας στους ώμους του άλλου, να πάρουν ύψος και να αναμετρηθούν με τον γίγαντα για να μπορέσουν να τον μειώσουν και να τον σπιλώσουν.

Άδικος ο κόπος. Το μόνο που πέτυχαν ήταν να γίνουν περίγελως και να αποκαλύψουν τη μικρότητα και μηδαμινότητά τους.

Δεν ήταν μόνο ξένοι «ειρηνοποιοί», που με το ανοσιούργημα Ανάν πολέμησαν και υπονόμευσαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο όσο ζούσε με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Αυτοί στο κάτω κάτω εκπροσωπούσαν ανομολόγητα συμφέροντα, με κορυφαίο εκείνο του αφανισμού του Κυπριακού Ελληνισμού, που στέκεται εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στη Μέση Ανατολή.

Όμως οι άλλοι, οι «ημέτεροι», Κύπριοι και Ελλαδίτες, τι ακριβώς επεδίωκαν με τις άμεσες και έμμεσες πιέσεις στον Τάσσο Παπαδόπουλο για να συναινέσει στην Ανάνια «λύση» του Κυπριακού;

Τι επεδίωκε ο Γιώργος Παπανδρέου και οι διαγγελείς και αγγελιαφόροι του; Τι επεδίωκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το ΕΛΙΑΜΕΠ, οι κουκουλόφρονες πολιτικοί σχηματισμοί στην Ελλάδα και όσοι μεγαλόσχημοι και μεγαλόστομοι κύπριοι «ηγέτες» αναγόρευαν το Σχέδιο Ανάν ως τη μόνη εφικτή διέξοδο; Τι επεδίωκαν οι σχολιαστές της πενταροδεκάρας, οι δημοσιογράφοι της απελπισίας, οι κοσμοπολίτες «διανοούμενοι»;

Επεδίωκαν, έλεγαν, την ειρήνευση και τη συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και ταυτόχρονα να βγει η Κύπρος από τη διεθνή απομόνωση και κατακραυγή… Τέρμα λοιπόν τα περί εισβολής και κατοχής, τέρμα τα περί Αττίλα και τουρκικών θηριωδιών κ.λπ. κ.λπ.

Στην ουσία, όλοι αυτοί ήταν προωθητές ενός φοβικού συμπλέγματος, που με κασσάνδρειους θρήνους και δυσοίωνους προβλέψεις προσπαθούσαν να κάμψουν τη δύναμη αντίστασης του κυπριακού λαού και να λυγίσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Δεν το πέτυχαν, και οι όποιες πεισιθανάτιες «ανησυχίες» τους για το αποτέλεσμα του ΟΧΙ έπεσαν στο κενό και αποδείχθηκαν σαθρές και βλακώδεις.

* * *

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, έχοντας δίπλα του τη συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνον του κυπριακού, αλλά και του απανταχού ελληνισμού, τους νίκησε κατά κράτος, κυριολεκτικά τους συνέτριψε.

Αυτό σημαίνει μεγάλος ηγέτης, και ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν μεγάλος ηγέτης. Κινήθηκε εναντίον του ρεύματος της εθνικής μειοδοσίας, σ’ ένα σταυροδρόμι αρνητικών συγκυριών που είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί του, και με τη συμπεριφορά του αποτέλεσε υπόδειγμα γενναίου πολιτικού όταν:

– Δεν είχε γίνει προφανής ακόμα η ήττα των Αγγλοαμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

– Δεν είχαν πραγματοποιηθεί ακόμη οι κοσμοϊστορικές μεταβολές σε βάρος του ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική.

– Δεν είχε αρχίσει ακόμη η Ρωσία να παρεμβαίνει ενεργά στη Μέση Ανατολή και τη Βαλκανική.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέδειξε τη μικρή Κύπρο, έναν κόκκο άμμου στο διεθνές στερέωμα, σε παγκόσμιο υπόδειγμα μιας μη υποτελούς εξωτερικής πολιτικής και τελικά κέρδισε τον σεβασμό όλων, ακόμη και εκείνων που οι παραπληροφορητές και κεκράκτες –«ημέτεροι» και ξένοι– είχαν στρέψει εναντίον του.

Πέραν τούτου, διέβλεψε και διεκήρυξε απερίφραστα ότι το ξήλωμα του Κυπριακού Ελληνισμού που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν, θα ήταν η απαρχή του ξηλώματος της Ελλάδας σε ολόκληρο το Αιγαίο.

Τέλος, ήταν αυτός που αντέταξε στο τουρκικό εμπάργκο το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην Κύπρο, που αποτελεί βασικό κώλυμα για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

* * *

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι μεγάλος και διαχρονικός, με την ιστορική έννοια του όρου, και γι’ αυτό οι πολιτικές υποθήκες του δεν τάφηκαν μαζί του, αλλά θα εξακολουθούν να αποτελούν κατευθυντήριο γνώμονα των πολιτικών πραγμάτων στην Κύπρο, οσοδήποτε κι αν επιχειρείται η αναίρεσή τους στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης και απατηλής ελληνοτουρκικής «φιλίας».

Δεν είναι τυχαίο ότι ενοχλεί η προσωνυμία «Εθνάρχης» για τον Τάσσο Παπαδόπολυλο, διότι αναδεικνύει το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να πηδήξει πέρα από την πελώρια σκιά του, ενώ, αντίστροφα, καταδεικνύει το λιλιπούτειο μέγεθος των ορκισμένων –φανερών ή κρυφών– εχθρών και αντιπάλων του.