Προσπαθεί να απεμπλακεί από τους… κουκουλοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ
Αντιδράσεις και στο εσωτερικό του ΣΥΝ προκάλεσε η στάση που τήρησε το κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες διαδηλώσεις και τις καταστροφές από τους «κουκουλοφόρους», αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν στο ανώτερο δυνατό επίπεδο, αυτό της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, η οποία συνεδρίασε σχετικά με το θέμα. Σύσσωμη η εσωκομματική αντιπολίτευση της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» κατέθεσε «κείμενο προβληματισμού» με τις εκτιμήσεις της, με το οποίο σαφώς και διαφοροποιείται από τις εκτιμήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Σε αυτό αναφέρεται ότι «οφείλουμε όχι μόνο να δηλώσουμε αλλά και με πολιτικά μέτρα να πείσουμε ότι για τον ΣΥΝ αυτοί που καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν δεν είναι ”λαϊκοί αγωνιστές με λαθεμένες μεθόδους και μορφές πάλης” αλλά ”υπονομευτές της Δημοκρατίας και της Αριστεράς”. Εάν, συνεχίσει», τονίζεται στο κείμενο, «ανεξέλεγκτες ομάδες που δεν εμπιστεύονται κανέναν και δεν πιστεύουν σε τίποτε, θα βάλουν τη σφραγίδα τους και θα διαμορφώσουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις, με την Αριστερά ανίκανη να παρέμβει. Τότε το σκοτάδι θα είναι δίπλα μας».
Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» εκτιμά ότι οι αθλιότητες τις προηγούμενες μέρες στο κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, τα καμένα αυτοκίνητα και το πλιάτσικο που επιχειρήθηκε να φορτωθεί στους μετανάστες, δεν οδηγούν παρά στην ακόμα μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και σε εντονότερη κρατική καταστολή. Άλλωστε, τονίζουν, τέτοιες τυφλές «εξεγέρσεις» έχουμε δει στο παρελθόν και τη δεκαετία το ’90 στην Αμερική και τη δεκαετία του 2000 στα γκέτο του Παρισιού με αποτελέσματα τελείως αντίθετα από τα επιδιωκόμενα, γιατί είναι «χαοτικές εκρήξεις» χωρίς κανέναν απολύτως στόχο, χωρίς κανέναν απολύτως προσανατολισμό, χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο.
Οι μεγάλες εξεγέρσεις, αναφέρουν, της νεολαίας και του λαού, από τις οποίες η Αριστερά διδάχθηκε, άντλησε δυνάμεις, αλλά και επανακαθόρισε πολιτικούς προσανατολισμούς και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, οι εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ο Μάης του 1968, το Πολυτεχνείο, το Μπέρκλεϊ κ.λπ. δεν είχαν κουκούλες και λεηλασίες. Είχαν σκληρές συγκρούσεις αλλά όχι τυφλή βία. Το Πολυτεχνείο, τρία μερόνυχτα, στα χέρια των αγωνιστών, στα χέρια των εξεγερμένων δεν κάηκε και δεν λεηλατήθηκε. Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας και για αυτό χρειάζεται ένα σαφές «ΟΧΙ» στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας.
Από την άλλη, σε μια προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός και απεμπλοκής του κόμματος από τις συζητήσεις για τους «κουκουλοφόρους», ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, παρουσίασε τις πολυσυζητημένες δεκαπέντε προτάσεις δράσης, τις οποίες χαρακτήρισε πρόγραμμα συνεκτικών αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών. Οι γενικόλογες, είναι αλήθεια, προτάσεις έχουν στόχο να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί απλώς ένα κόμμα διαμαρτυρίας αλλά ότι διαθέτει και προτάσεις εξόδου από την κρίση μέσα από «αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς». Οι «δεκαπέντε στόχοι δράσης» προτείνουν: Υπεράσπιση της ειρήνης – Μια άλλη Ευρώπη με ανατροπή νεοφιλελεύθερων επιλογών. Υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλες οι επιχειρήσεις σε ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, μεταφορές και κρατικός πόλος στις τράπεζες. Πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Εξίσωση κατώτερων μισθών με μέσον όρο μισθών της Ευρωζώνης. Δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση. Αναχαίτιση της ακρίβειας, 100.000 νέες θέσεις εργασίας, υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, διεύρυνση της δημόσιας και δωρεάν Υγείας για όλους. Διεύρυνση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, κατάρτιση Δασολογίου, τήρηση στόχων του Κιότο. Χωρισμός εκκλησίας- κράτους. Εθνική στρατηγική για την αγροτική ανάπτυξη, ενίσχυση της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με ταυτόχρονη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτές.